Στο μυαλό μου η ζωή είναι αγώνας κωπηλασίας, ατελείωτων μιλίων, σε ανοιχτή θάλασσα. Που σημαίνει πως έχεις τα κουπιά στα χέρια και πας. Κάποιες φορές κουράζεσαι και αφήνεσαι να σε πάει το ρέμα. Άλλες ο άνεμος είναι αντίθετος... πριν γυρίσει σε ευνοϊκός και φτου και από την αρχή. Είσαι εσύ και τα κουπιά. Εσύ επιλέγεις τι θα αφήσεις και τι θα πάρεις μαζί σου, πότε θα "σώσεις" δυνάμεις, πότε θα τα δώσεις όλα. Αν θέλεις να τερματίσεις και πώς ονειρεύεσαι να συμβεί αυτό. Στόχος είναι να φτάσεις στη στεριά και όταν πατήσεις το πόδι σου σε γη να αισθάνεσαι το αίσθημα του ολοκληρωμένου. Ευτυχής για τον εαυτό σου, για ό,τι κατέκτησες.
Το απόγευμα που φύγαμε με τη Γεωργία Παναγοπούλου (Tourette Photography) από το διαμέρισμα της Κέλλυς Λουφάκη, στη Νίκαια, αισθάνθηκα πως είχα γνωρίσει έναν άνθρωπο, ο οποίος ξεκάθαρα είχε αποφασίσει να δαμάσει τα κύματα, αφού προηγουμένως επαναπροσδιόρισε τη διαδρομή και τους τρόπους. Όχι το στόχο. Αυτό το κορίτσι έχει αποφασίσει να ζήσει τη ζωή που θέλει, όσο κουπί και αν χρειαστεί να τραβήξει. Ας τη γνωρίσουμε.
"Είμαι το παιδί που μεγάλωσα στη γειτονιά, στη Νίκαια, με κυνηγητό και κρυφτό -δεν ήταν τα πράγματα όπως τώρα. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν μετά τα μαθήματα να πάω να συναντήσω τους φίλους μου, ενώ τα καλοκαίρια τα περνούσα στη Χίο”, απ' όπου είναι η καταγωγή της. Από πολύ μικρή είχε ανακαλύψει πως της αρέσουν πάρα πολύ και τα ταξίδια. “Με την οικογένεια μου, είχαμε γυρίσει πάρα πολλά μέρη, εντός και εκτός Ελλάδας. Θεωρώ πως είναι εμπειρία ζωής να γνωρίζεις καινούργια μέρη, καινούργιους τόπους, καινούργιους πολιτισμούς, καινούργια φαγητά”. Αυτές τις εμπειρίες τις κυνηγά ακόμα. Ανεξάρτητα από ηπείρους, αποστάσεις ή τεχνικές δυσκολίες.
Μου αρέσει το μυστήριο, να ανακαλύπτω πράγματα
Από όσα ταξίδια είχε κάνει, ως παιδί, είχε ξεχωρίσει το πρώτο της στην Ιταλία. "Αυτό που μου έχει μείνει, εκτός του Κολοσσαίου και του Βατικανού, ήταν οι Κατακόμβες, που είχε της Μούμιες μέσα. Ακόμα το λέω. Μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση”. Η Κέλλυ δεν ήταν και δεν είναι ο άνθρωπος που θα πάει κάπου και θα αράξει. Θέλει να γυρνά (“να εξερευνώ”), να πηγαίνει παντού. Ακόμα. “Δεν είμαι τόσο πολύ των μουσείων. Θα προτιμήσω να πάω σε ένα σπήλαιο. Μου αρέσει δηλαδή, περισσότερο ό,τι έχει μυστήριο. Γενικώς είμαι του μυστηρίου”.
Ως προς αυτό, έχει να ευχαριστεί και τον Jo Nesbo. “Όταν δεν διάβαζα για το σχολείο και δεν έπαιζα με τους φίλους μου, διάβαζα βιβλία μυστηρίου. Ξεκίνησα με Agatha Christie, αλλά τώρα λατρεύω τον Jo Nesbo. Μου αρέσει αυτό που διαβάζω, η πλοκή, ο χαρακτήρας που πρωταγωνιστεί”. Ομολογουμένως, αυτά που 'χει περάσει ο Harry Hole (αυτά που τον έχει βάλει να περάσει ο Nesbo) δεν είναι λίγα. Ή εύκολα. “Βλέπεις όμως, ότι είναι πάντα εκεί να προσπαθεί, να παλεύει”. Κρατήστε το αυτό.
Στη δική μου ζωή δεν μπορεί να κάνει άλλος κουμάντο
Από όταν θυμάται τον εαυτό της, ήταν τυπική και οργανωτική. Δεν άφηνε κάτι στην τύχη. “Και τώρα, στη δουλειά μου θέλω να είμαι σωστή σε όλα, να υπάρχει τάξη και οργάνωση. Είμαι άνθρωπος του προγράμματος. Μου αρέσει να κάνω σχέδια, να ξέρω καθημερινά τι μου γίνεται”.
Και πώς αντέχει στην Ελλάδα που... δεν έχει συναντηθεί με την τάξη και την οργάνωση; “Στη ζωή μου, δεν μπορεί κανείς να κάνει κουμάντο. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και νομίζω πως ουδείς πρέπει να αφήσει άλλους να κάνουν κουμάντο στις ζωές τους. Αυτό έχει να κάνει με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του καθενός. Όλα αυτά βέβαια, έχουν να κάνουν με την οικογένεια στην οποία μεγαλώνουμε. Ενδεχομένως ο χαρακτήρας των γονιών να μην είναι ίδιος με εκείνον του παιδιού τους -ο αδελφός μου, ας πούμε δεν έχει σχέση με εμένα-, όμως κάποιες αρχές, τα θεμέλια τα βάζουν οι γονείς”.
Όταν ήλθε η ώρα να αποφασίσει τι θα σπουδάσει, είχε πολύ ξεκάθαρη εικόνα. “Από μικρή ήθελα να γίνω ιατροδικαστής. Τίποτα άλλο. Το είχα ψάξει, είχα γνωρίσει και ιατροδικαστή και είχα πάρει την κάμερα του, για να δω φωτογραφίες. Δεν ένιωθα φρίκη ή τρόμο από αυτά που έβλεπα. Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάμαι να δω νεκρό ή αίμα”. Και γιατί δεν έγινε; “Δεν ήμουν τόσο καλή μαθήτρια, ώστε να μπω στην ιατρική. Ήμουν καλή, αλλά όχι τόσο καλή. Αυτή είναι η πραγματικότητα”.
Από έφηβη είχε πάρει το Sorbonne 2 και άρα μπορούσε πολύ εύκολα να πάρει την κατεύθυνση της γαλλικής φιλολογίας. Δεν την ενδιέφερε (“σήμερα θα ήμουν σε επάγγελμα με κορεσμό”) και θεωρεί εαυτόν τυχερό που στη Β' Λυκείου, γνώρισε τις αρχές οικονομικής θεωρίας. “Το λάτρεψα αυτό το μάθημα. Άλλαξε τη ζωή μου, άλλαξα και κατεύθυνση και πήγα στα οικονομικά”. Πέρασε σε σχολή λογιστικής, πήρε πτυχίο στα τέσσερα χρόνια “αλλά από το δεύτερο έτος, είχα πιάσει δουλειά στο αντικείμενο μου”. Λέει πως έζησε τη ζωή της φοιτήτριας, ενώ έμεινε στη Βόρειο Ελλάδα άλλα τέσσερα χρόνια “έως το 2008 που μπήκα στην τράπεζα και γύρισα στην Αθήνα”.
Ποτέ δεν μου άρεσε να οδηγώ, με έπιανε το στομάχι μου
Η ζωή της από το 2008 έως το 2012 αφορούσε τη δουλειά στην τράπεζα και τη ζωή, όπως εξήγησε ήδη πως ήθελε να τη ζει. Με ταξίδια, διάβασμα, φίλους. Τον Ιούλιο του 2012, όταν ήταν 29 χρόνων, είχε πάρει την άδεια της και είχε προγραμματίσει να πάει στο σπίτι της οικογενείας, στη Χίο.
“Ήμουν πολύ συνετή οδηγός, γιατί είχα φόβο με το αυτοκίνητο. Μολονότι είχα χρόνια δίπλωμα, δεν του είχα πάρει τον αέρα, διότι ποτέ δεν το γούσταρα. Ήμουν ο άνθρωπος που πήγαινε στη δουλειά, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δεν οδηγούσα στην Αθήνα. Δεν το 'είχα'. Με έπιανε το στομάχι μου, κάθε φορά που έπιανα το τιμόνι. Δεν φοβόμουν εμένα, αλλά τους άλλους, αφού δεν υπάρχει σεβασμός στων κώδικα οδικής κυκλοφορίας”. Αυτό που υπάρχει στους δρόμους της Ελλάδας είναι ο νόμος της ζούγκλας, που δεν την εξέφραζε. “Το μόνο πράγμα που δεν έχω κάνει, είναι να οδηγήσω ξανά. Ακόμα και τώρα λοιπόν, υπάρχουν στιγμές που μόλις δω κάτι κρατιέμαι, γιατί πιστεύω πως θα γίνει ατύχημα. Δεν το έχω αποβάλει. Ίσως γιατί τα θυμάμαι όλα; Δεν ξέρω. Ίσως επειδή ήταν σοβαρό τροχαίο;”.
Πόσες φορές έχεις δοκιμάσει να βάλεις τη ζώνη του αυτοκινήτου, εν κινήσει; Ε, αυτό έκανε και η Κέλλη “μια Τετάρτη... Ή Πέμπτη; Δεν θυμάμαι”, στις 25 Ιουλίου του 2012. Παρεμπιπτόντως, ήταν Τετάρτη. “Εκείνο το καλοκαίρι κατέβηκα στο νησί, πριν τους δικούς μου. Ενώ ήμουν στη Χίο τέσσερις ημέρες, ο πατέρας μου, μου έφερε το αυτοκίνητο με το καράβι, ώστε να είμαι ανεξάρτητη και αυτόνομη. Τον πήγα το βράδυ στο λιμάνι να φύγει και την επομένη το πρωί έγινε το ατύχημα”.
Στην πρώτη τούμπα του αυτοκινήτου, προσευχήθηκα να ζήσω
Ήταν εκείνες οι ημέρες του μήνα που ζει κάθε γυναίκα και στο σπίτι δεν είχε τα απαραίτητα σύνεργα. “Έπρεπε λοιπόν, να πάω στο διπλανό χωριό -μένουμε στους Ολύμπους και έπρεπε να πάω στα Μεστά, αμφότερα καστροχώρια που ανήκουν στο Δήμο Μαστιχοχωρίων. Γενικώς, ήμουν αγχωτική, με έπιανε εύκολα πανικός -τώρα όχι τόσο. Μπήκα στο αυτοκίνητο, ξεκίνησα βιαστικά, δεν έβαλα τη ζώνη, έκανα αριστερά και βγήκα στον κεντρικό δρόμο”. Η απόσταση που επρόκειτο να διανύσει ήταν 3,5 χιλιομέτρων. Πήγε να βάλει ζώνη, της έφυγε το αυτοκίνητο, βρήκε ο δεξιός καθρέφτης στις μπάρες, έκανε αριστερά “ερχόταν ένα αυτοκίνητο, θυμάμαι το χρώμα, τα πάντα και για να το αποφύγω έκανα πάλι δεξιά”.
Σε εκείνο το σημείο του περιφερειακού -πριν τη γέφυρα- δεν είχε μπάρες “ακόμα δεν έχει”. Το αυτοκίνητο της έπεσε στο γκρεμό “έκανε δυο τούμπες και σταμάτησε”. Στην πρώτη τούμπα “απλά προσευχήθηκα να ζήσω”. Στη δεύτερη που σταμάτησε το αμάξι “όπως ήμουν μπροστά και οδηγούσα -τη ζώνη δεν είχα καταφέρει να τη βάλω- βρέθηκα στα πίσω καθίσματα. Το πόδια μου ήταν ανάμεσα στα δυο μπροστινά καθίσματα, κάτω από το τιμόνι και το σώμα πίσω”. Είχε χτυπήσει στη σπονδυλική στήλη. “Έχω πάθει κάκωση νωτιαίου μυελού. Είμαι παραπληγική”.
Με το που σταμάτησε το αυτοκίνητο, διαπίστωσε αρχικά πως ζει. Αμέσως μετά κατάλαβε ότι μπορεί να κουνήσει τα χέρια και το κεφάλι “και εξωτερικά δεν είχα κάτι που να υποδηλώνει τραυματισμό”. Είχαν πεταχτεί τα πίσω καθίσματα, είχαν βγει οι αερόσακοι, είχαν σπάσει τα τζάμια “και το τρίτο πράγμα που κατάλαβα είναι ότι δεν μπορώ να κουνήσω τα πόδια μου”. Ο οδηγός του αυτοκίνητου που αποπειράθηκε να αποφύγει είχε σταματήσει και ήταν αυτός που ειδοποίησε ασθενοφόρο. Πήγε το ΕΚΑΒ, προχώρησε στον απεγκλωβισμό, μεταφέρθηκε στο Κέντρο Υγείας, από εκεί στο Γενικό Νοσοκομείο της Χίου, την έβαλαν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας, διαπιστώθηκε η σοβαρότητα της κατάστασης και μετά βρέθηκε σε C130, με προορισμό την Αθήνα και το ΚΑΤ”. Επισημαίνει ότι “μια λάθος κίνηση μπορεί να σου στοιχίσει πολλά πράγματα και γι' αυτό, όταν υπάρχει ατύχημα, δεν πρέπει να σε βγάζουν από το αυτοκίνητο άνθρωποι που δεν είναι γιατροί”.
Δεν ήλθε ποτέ κάποιος να μου πει ότι δεν θα ξαναπερπατήσω
Θυμάται όλα όσα έζησε. “Το γιατρό που μου πέρασε το κολάρο, που με έβαλαν στο φορείο, που με πήγαν στο Κέντρο Υγείας, που μου έκοψαν τα ρούχα, που μου έβαλαν ορό, το ΕΚΑΒ, τη διαδρομή για το Γενικό Νοσοκομείο της Χίου, όταν με έβαλαν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας που είχε έναν ακόμα μέσα, που μου έκαναν εξετάσεις, αξονική...”. Μιλούσε με όσους συγγενείς είχαν σπεύσει να τη συναντήσουν. Οι εξετάσεις έδειξαν θλάση στο θώρακα και αιμάτωμα στον πνεύμονα -από το χτύπημα- και προληπτικά οι αναισθησιολόγοι δεν επέτρεψαν να γίνει το χειρουργείο εκείνη την ημέρα. Έγινε τέσσερις ημέρες αργότερα. “Έκανα ανάταξη νωτιαίου μυελού και σπονδυλοδεσία”. Πέρασε τις δυο επόμενες ημέρες στην εντατική. “Ξύπνησα το βράδυ της πρώτης ημέρας”. Μετά άρχισε την αποκατάσταση. Αλλά εκείνη πώς ήταν; Πώς είχε διαχειριστεί τα γεγονότα; Υπήρχε άρνηση; Οργή;
“Δεν ήλθε ποτέ κάποιος γιατρός να μου πει 'δεν θα ξαναπερπατήσεις'. Πριν όμως, φτάσω στην Αθήνα ήξερα πως το χτύπημα μου είναι πολύ σοβαρό. Όταν με πήγαν από το νοσοκομείο της Χίου στο C130, με είχαν κολλήσει στο παράθυρο, σαν να ήμουν ρομπότ. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, πουθενά. Μέσα στο C130 ρώτησα έναν άνθρωπο του ΕΚΑΒ για την κατάσταση μου. Μου είπε 'από αυτά που έχω δει, είναι πολύ σοβαρή'. Δεν χρειάστηκα κάτι άλλο. Δεν ήμουν κανένα παιδάκι”.
Ακόμα και τώρα στενοχωριέται για τη στενοχώρια που έχει προκαλέσει στους γονείς της αλλά δεν το λέει. Χαίρεται με τις χαρές που τους έχει δώσει; “Ο κάθε άνθρωπος εκφράζει διαφορετικά τα συναισθήματα του. Μπορεί και εγώ την αγάπη μου για τους γονείς μου, να μην την έχω δείξει στο βαθμό που θέλω. Μπορεί να είμαι κοινωνική, αλλά τα συναισθήματα μου δεν τα βγάζω εύκολα προς τα έξω. Όπως είμαι εγώ, μπορεί να είναι και εκείνοι. Να μη μου δείχνουν όσα αισθάνονται, όπως θέλουν και να είναι πιο έντονο το αίσθημα της στενοχώριας που βλέπω εγώ”. Εξηγεί πως οι γονείς της εκφράζονται διαφορετικά. Ο πατέρας της μιλάει. Η μητέρα της τα κρατά μέσα της.
Ήμουν αρνητική στο να ασχοληθώ με κάποιο σπορ
Το ατύχημα έγινε τον Ιούλιο. Πέρασε ένας μήνας για να είναι σε θέση να ασχοληθεί με φυσικοθεραπείες “και να μπω στη διαδικασία του αμαξιδίου. Σκεφτόμουν βέβαια, πως έπειτα από ένα διάστημα, θα σηκωθώ να περπατήσω. Όταν υπάρχει άγνοια και δεν ξέρεις, αυτό πιστεύεις. Όλοι αυτό πιστεύουν. Έλεγα θα κάνω τις φυσικοθεραπείες μου, όσο χρειαστεί και θα φύγω”. Όρθια. Τρεις μήνες μετά “άρχισε να μη μου αρέσει όλη αυτή η κατάσταση, η ιδρυματοποίηση, ήθελα να φύγω. Αποφάσισα να πάω σε κέντρο αποκατάστασης να κάνω πιο έντονη την καθημερινή άσκηση”.
Έως εκείνη τη στιγμή, το σπίτι της δεν ήταν ακόμα έτοιμο να την υποδεχθεί. Έπρεπε να φτιαχτεί από την αρχή, να μεγαλώσει το μπάνιο. Το έφτιαχνε από το νοσοκομείο, αποφάσιζε για τα χρώματα των τοίχων, για τα πάντα. Μετά λοιπόν, το ΚΑΤ πήγε σε ιδιωτικό κέντρο αποκατάστασης “όπου έμεινα άλλους έξι μήνες, ώσπου είπα πως θέλω να φύγω, γιατί όπως είπα όσα μου έκαναν εκεί, σαν αποκατάσταση, δεν ήταν τα καλύτερα. Είχα δυο φορές την ημέρα φυσικοθεραπείες, διάφορες ασκήσεις και πισίνα”, στην οποία γνώρισε έναν παραΟλυμπιονίκη της κολύμβησης. “Είχαμε συζητήσει και μου είπε 'δοκίμασε κάποιο άθλημα'. Τότε έλεγα 'εγώ; Στα 29 να ξεκινήσω άθλημα; Είσαι καλά;' Με είχαν χρονομετρήσει και είχα καλούς χρόνους, αλλά δεν με ένοιαζε, γιατί είχα και στο μυαλό μου πως θα γίνω καλά”. Επίσης, θεωρούσε ότι είναι μεγάλη για να ασχοληθεί με το όποιο σπορ. Η πρόταση που της είχαν κάνει, δεν είχε λογική στο μυαλό της.
Τρεις μήνες αφότου επέστρεψα σπίτι κατάλαβα τι συμβαίνει, γιατί αυτόματα κλείστηκα σε ένα δικό μου χώρο, αλλά ήταν κάτι καινούργιο για εμένα. Δεν έκανα πολλά πράγματα τότε. Δεν έκανα τίποτα, πλην φυσικοθεραπείας. Πέρασα και τη φάση του 'γιατί;', ώσπου αισθάνθηκα ότι έπρεπε να δω λίγο διαφορετικά το θέμα, γιατί είχα αρχίσει να το 'χάνω' σε επίπεδο ψυχολογίας. Τότε γύρισα στη δουλειά”.
Άλλαξε άρδην η ψυχολογία της, “άρχισα να συναναστρέφομαι ξανά με κόσμο, έγινα παραγωγική, δραστήρια, δημιουργική”. Ο φυσικοθεραπευτής που την είχε αναλάβει, από τον Σεπτέμβριο του 2013, επέμενε από την αρχή να δοκιμάσει κάποιο σπορ. “Μου έλεγε πως θα με βοηθήσει στο θέμα της αποκατάστασης και της ψυχολογίας. Ήμουν όμως, αρνητική”. Ώσπου τον Φλεβάρη του 2014 δοκίμασε την ξιφασκία.
“Ένα βράδυ, όπως καθόμουν με το laptop αγκαλιά, επισκέφτηκα το site την ομοσπονδία ατόμων με αναπηρία. Eίδα όλα τα αθλήματα και έπεσε το μάτι μου στην ξιφασκία και στο τένις με αμαξίδιο. Την επομένη πήρα στη γραμματεία και ζήτησα πληροφορίες. Μου έδωσαν το τηλέφωνο του προπονητή της ξιφασκίας”.
Πήγε για μια προπόνηση και δυόμιση μήνες μετά, κατέβηκε στους πρώτους της αγώνες. “Ήταν να γίνει! Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική, διστακτική, γιατί ήμουν 31 χρόνων και σκεφτόμουν 'τι κάνεις; Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις;' Και όμως, σιγά, σιγά ήλθε η γλύκα με τους αγώνες, το Πανευρωπαϊκό και οι παραΟλυμπιακοί του Ρίο”. To δούλευε στο μυαλό της, το καλλιεργούσε “έλεγα 'Ρίο, Ρίο, Ρίο' και να που τα κατάφερα”. Δεν ήταν τόσο απλό.
“Όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στο αμαξίδιο, ήμουν σαν τα κοτόπουλα. Να με φυσούσες, έπεφτα. Το πόσο δούλεψα το σώμα μου, η διαφορά που είδα ήταν συγκλονιστική. Μετά έθεσα ένα στόχο, τον υλοποίησα -ξεπερνώντας τα όρια μου-, έθεσα άλλο και αυτό συνεχίζω να κάνω. Το να κάνεις όνειρα, να βάζεις στόχους και να τους υλοποιείς είναι ό,τι μεγαλύτερο υπάρχει”.
Έγινε η πρώτη γυναίκα που εκπροσώπησε την ξιφασκία σε παραΟλυμπιακούς και στο πρόγραμμα της υπάρχουν καθημερινά 2-3 ώρες προπόνησης. Στη Λεωφόρο. Δηλαδή, φεύγει από τη Νίκαια, πάει στη δουλειά και μετά στη Λεωφόρο (“χωρίς κίνηση, χρειαζόμαστε 30 λεπτά”). “Εκεί είναι ο προπονητής μας, ο Δημήτρης Κάζαγλης, ο οποίος ευθύνεται πλήρως για τη ξιφασκία με το αμαξίδιο. Δεν είναι μόνο προπονητής, αλλά και πατέρας μας. Και εκείνος μας βλέπει σαν παιδιά του. Αγαπά αυτό που κάνει και βάζει το χέρι πολύ βαθιά την τσέπη”.
Δεν νιώθω άσχημα όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη
Χρειάστηκε ένα χρόνο -από το ατύχημα- για να καταλήξει στο ότι “δεν είχε γίνει σωστή δουλειά στο κέντρο αποκατάστασης. Είχα άγνοια και δεν έγινε σωστή δουλειά. Υπάρχουν κάποιοι που το μόνο σου προσφέρουν είναι ένα καλό νοσοκομείο. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα είχα φύγει στο εξωτερικό. Εκεί, σου μαθαίνουν τη ζωή από την αρχή. “Σε δυναμώνουν όσο πρέπει και από εκεί σου μαθαίνουν μεταφορές, αυτοκίνητο, μπάνιο. Ό,τι χρειάζεσαι στην καθημερινότητα σου, για να είσαι αυτόνομος”.
Τη ρώτησα πόσο εύκολο ήταν να μάθει να χειρίζεται το αμαξίδιο. “Για εμένα οι ρόδες είναι τα πόδια μου. Δεν νιώθω άσχημα όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη”.
Δεν έχει δεχθεί bullying στα πεντέμισι χρόνια που είναι σε αμαξίδιο, αλλά “αισθάνομαι πολλές φορές τα βλέμματα. Πίσω όμως, από τον καθένα που σε κοιτά, κρύβεται και μια διαφορετική ιστορία. Μπορεί να σε κοιτά γιατί φοβάται να μη βρεθεί ο ίδιος σε αμαξίδιο ή γιατί έχει συγγενή που είναι σε αμαξίδιο ή γιατί υπάρχει θαυμασμός ή ακόμα και λύπηση. Το βλέμμα έχει να κάνει με την προσωπικότητα ενός ανθρώπου”.
Ομολογεί πως όπου και αν είναι “όλοι θέλουν να με εξυπηρετήσουν, να με κουβαλήσουν, να με βοηθήσουν. Δεν έχω πρόβλημα. Είναι όμως, και τι βγάζει κάθε άνθρωπος. Είναι ορισμένοι που βγάζουν μια μιζέρια, μια κακία, γιατί δεν έχουν αποδεχθεί την αναπηρία τους και είναι γεμάτοι ανασφάλειες. Δεν τους έχει βοηθήσει και το περιβάλλον τους. Όλα παίζουν ρόλο. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι μέσα στη ζωή, τη χαρά, τη θετική ενέργεια. Όταν κάποιος με βλέπει, βλέπει την αναπηρία μου. Αν μιλήσει όμως, μαζί μου ή χωρίς να με έχει δει, δεν καταλαβαίνει πως υπάρχει άνθρωπος σε αμαξίδιο”.
Ένα αγοράκι με ρώτησε αν μπορώ να κάνω παιδί
Σε παλαιότερη συνέντευξη είχε πει πως νιώθει ευλογημένη. “Ναι, έτσι νιώθω, γιατί θα μπορούσαν να 'χουν συμβεί πολύ χειρότερα πράγματα. Κατ' αρχάς, ζω. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από τη ζωή; Θεωρώ ευλογία όσα ήλθαν στη ζωή μου μετά το ατύχημα και ότι δεν ζήτησα πιο σοβαρά. Το μόνο που δεν κάνω είναι ότι δεν περπατώ και κάποια πραγματικά πράγματα που δεν γίνονται, λόγω της κατάστασης”.
Κάτι που ανακάλυψε στα χρόνια της αναπηρίας και την κάνει να αισθάνεται καλά είναι ότι “μέσα από τη δική μου ιστορία, το δικό μου βίωμα, μπορώ να επηρεάσω άλλους. Κατάφερα πολλά, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και τα μοιράζομαι. Είναι κάτι που με ολοκληρώνει ως άνθρωπο”.
Για τρίτη διαδοχική χρονιά επιλέχθηκε ως πρέσβειρα του προγράμματος Be Active, πρόγραμμα που επιδοτείται από την ΕΕ και 'τρέχει' η ΓΓΑ και έχει ως στόχο τη διάδοση του μηνύματος πως πρέπει όλο το χρόνο να είμαστε ενεργοί στον αθλητισμό και την καθημερινή άσκηση -σε πάρκο ή όπου αλλού. Το προωθεί σε σχολεία, σε οργανισμούς, σε όλες τις ηλικίες. Ανήκει και στους 100 Μέντορες, πρόγραμμα της ΜΚΟ 'The Τipping Point' και μέσω Skype μπορείς να κάνεις συνεδρίες σε όλη την Ελλάδα. Υπάρχουν θέματα και άτομα που ο καθένας έχει το δικό του αντικείμενο. Υπάρχουν επιστήμονες, τα πάντα.
“Εγώ ανήκω στο πρότυπο ΑμΕΑ”. Προτάθηκε για αυτό το πρόγραμμα, έπειτα από επίσκεψη της σε ένα σχολείο. “Πηγαίνω σε σχολεία και σπίτια, που με καλούν. Ξέρω πως υπάρχουν άτομα που βλέποντας εμένα, υπάρχουν άτομα με αναπηρία που έχουν μπει στη διαδικασία να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, βλέπω πώς άλλαξε η ψυχολογία τους και παίρνω τεράστια δύναμη. Μια μεγάλη κοπέλα, χρόνια σε αμαξίδιο, με αποκαλεί 'νεράιδα', γιατί ήμουν το κίνητρο της. Είχε ενθουσιαστεί με τον τρόπο που μιλούσα -θέλω να υπάρχει οικειότητα, θέλω να με ρωτούν τα πιο δύσκολα πράγματα-, μιλήσαμε, άρχισε το στίβο και άλλαξε όλη της τη ζωή. Μου λέει 'ήλθες με το ραβδάκι σου και μου άλλαξες τη ζωή' Μετά τι να πω εγώ;”.
Σε μια από τις επισκέψεις της σε σχολεία, ένα αγοράκι δημοτικού είχε ζητήσει να μάθει κάτι που ενήλικας δεν θα το τολμούσε: αν μπορεί να κάνει παιδί. “Του είπα συγχαρητήρια για την ερώτηση και ότι φυσικά και μπορώ. Υπάρχουν δυσκολίες, θέλει προσοχή, αλλά γίνεται”.
Δεν έχω βγάλει από το μυαλό μου το ενδεχόμενο να ξαναπερπατήσω
Καταλήγει στο ότι “τίποτα δεν είναι εύκολο. Θέλει δουλειά. Άλλαξα τη ζωή μου. Για να μην πω ψέματα, μέσα από το μυαλό μου δεν έχω βγάλει το ενδεχόμενο να γίνει κάτι και να μπορέσω να περπατήσω ξανά. Ακούμε για βλαστοκύτταρα, για τσιπάκια. Η τεχνολογία προχωρά σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και επειδή δεν έχει να κάνει με ασθένεια, αλλά με ατύχημα που τρόπον τινά εγώ προκάλεσα στον εαυτό μου, ελπίζω πως κάτι μπορεί να γίνει στα επόμενα χρόνια. Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του;”.
Kαι έχει κλάψει και έχει στενοχωρηθεί “ακόμα και τώρα, γιατί δεν σου κρύβω πως η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Υποφέρω στην πλάτη από το αμαξίδιο, δεν μπορώ να κοιμηθώ, αλλά λέω 'θα παλέψεις, θα κοιμηθείς και αύριο θα είσαι καλύτερα', αλλά ήλθε η αποδοχή και η απόφαση να συνεχίσω τη ζωή μου.
Πρόσφατα έκανε και δεύτερο χειρουργείο στην σπονδυλική στήλη “στη σπονδυλοδεσία που έχω κάνει, είχε μετακινηθεί μια βίδα, ακουμπούσε την αορτή και με “άνοιξαν”. Ήμουν δυο μήνες εκτός”, έκανε θεραπείες και τώρα είναι πανέτοιμη για νέες περιπέτειες. “Στάσιμη στη ζωή μου δεν έμεινα για κανέναν και τίποτα. Ούτε θα τα παρατούσα εύκολα. Βέβαια, όπως σου ξαναείπα στην άκρη του μυαλού μου έχω το ενδεχόμενο ότι μπορεί να περπατήσω ξανά. Δεν ζω και αναπνέω για αυτό, δεν μου ορίζει τη ζωή, αλλά είναι κάτι που σκέφτομαι. Πιστεύω ότι σε όσους είναι σε αμαξίδιο υπάρχει”.
Το τελευταίο πράγμα που έκανε και διασκέδασε “που ήθελα χρόνια να το κάνω και τελικά το έκανα ανάπηρη (γελάει) είναι το scuba diving! Το δοκίμασα φέτος. Δεν φοβήθηκα καθόλου. Το έκανα στις διακοπές μου, στην Αίγυπτο”. Τα Χριστούγεννα είχε πάει στη Μόσχα, το Πάσχα θα πάει στον αδελφό της, στην Κύπρο και γενικά... δεν κάθεται.
Μια φράση που συνοψίζει την ιστορία της είναι “πιστεύω πως ό,τι έγινε στη ζωή μου, έγινε για αυτό που κάνω τώρα. Δηλαδή, να βοηθώ κόσμο, να τους δίνω τη δύναμη -αν και δεν μου αρέσουν αυτές οι λέξεις, τις σιχαίνομαι. Κάνω απλά ό,τι αγαπώ και θέλω να το κάνω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Νομίζω ότι η ικανότητα να μπορώ να επικοινωνώ με ανθρώπους που το χρειάζονται, είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο”.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
