Με τη συνταξιοδότηση μου ένοιωσα ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης

Δεν είναι συνηθισμένος στα φώτα της δημοσιότητας και δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Θεωρεί ότι η δουλειά του γιατρού είναι να προσφέρει τις γνώσεις του και τις υπηρεσίες του στο κοινωνικό σύνολο και όχι να προβάλει τον εαυτό του.  Ο λόγος για τον επί 29 χρόνια νευρολόγο του νοσοκομείου Γιάννη Γιαννούλο, ο οποίος ως συνταξιούχος  πλέον γιατρός , μίλησε στον «π» για την 35τη καριέρα του σαν νευρολόγος, για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια της θητείας του στο νοσοκομείο, για τα εξαντλητικά ωράρια εργασίας, τις οικογενειακές στιγμές που δεν πρόλαβα να απολαύσει αλλά και την αγάπη και εκτίμηση που έλαβε από τους ασθενείς του.

Τα παιδικά χρόνια στον Πειραιά και η Ιατρική

• Γεννήθηκα στον Πειραιά, στο Πασαλιμάνι , όπου πήγα Δημοτικό και εν συνεχεία Γυμνάσιο και Λύκειο.
• Δεν ήταν όνειρο ζωής να γίνω γιατρός. Στην πραγματικότητα δεν ήξερα τι απόφαση να πάρω. . Με πατέρα ναυτικό, η θάλασσα ήταν απαγορευτική για εμένα διότι αφενός γνώριζα από πρώτο χέρι τις δυσκολίες και αφετέρου ως μοναχοπαίδι, η μητέρα μου δεν ήθελε να ταξιδέψω.
• Φτάνοντας στην τελευταία τάξη του Λυκείου και όντας καλός μαθητής άρχισα να σκέφτομαι την ιατρική. Πάντοτε μου άρεσε να βοηθώ τους άλλους και πίστευα ότι ήταν ένα επάγγελμα, που θα μπορούσα να προσφέρω  και στο κοινωνικό σύνολο.

Η είσοδος στην ιατρική και η επιλογή της ειδικότητας

• Με την εισαγωγή μου στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών αντιλήφθηκα σύντομα τη σπουδαιότητα και το εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτής της επιστήμης και δικαιώθηκα για την επιλογή μου.
• Σε 6 χρόνια ολοκλήρωσα τις σπουδές μου και ακολούθως, μετά την στρατιωτική μου θητεία, αποφάσισα να ειδικευτώ στην Νευρολογία και την Ψυχιατρική, τις οποίες ήδη είχα ξεχωρίσει από νωρίς. Όσο αφορά την Νευρολογία  , με συνήρπαζε ιδιαίτερα η πολυπλοκότητα της, στην δε Ψυχιατρική με έθελγε  η ιδιαίτερη, βαθειά και πνευματική σχέση με τον ασθενή. Η ειδίκευση μου έλαβε χώρα αρχικά στο Σκυλίτσειο νοσοκομείο(1 χρόνος παθολογία, όταν διευθυντής της  Παθολογικής Κλινικής ήταν ο εξαιρετικός γιατρός κ. Μονογιούδης) και ακολούθως  στο Αιγινήτειο νοσοκομείο των Αθηνών (Νευρολογία και Ψυχιατρική)

Η επιστροφή στο νησί και το ιατρείο

• Επέστρεψα στη Χίο αφού είχα ήδη νυμφεφθεί  τη Μαρία Μπουρνιά(με την οποία απέκτησα δύο παιδιά: την Καλλιόπη, που είναι φαρμακοποιός και τον Αντώνη, που είναι δικηγόρος).
• Από το 1985 μέχρι το 1990 διατήρησα ιδιωτικό ιατρείο. Θυμάμαι ότι, επειδή δεν υπήρχε άλλος νευρολόγος ή ψυχίατρος στο νησί και μετά το τακτικό ωράριο εργασίας μου στο ιατρείο, το τηλέφωνό μου χτυπούσε ασταμάτητα, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι σε μια συνεχή σχεδόν, επικοινωνία με ασθενείς, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ.  

Η θητεία στο νοσοκομείο

• Το 1990 προσελήφθη στο νοσοκομείο της Χίου σαν νευρολόγος(ο νόμος επέβαλε να επιλέξω μόνο τη μία ειδικότητα από τις δύο, που είχα). Οι πρώτοι μήνες μου εκεί κύλησαν μάλλον ήσυχα. Όσο, όμως,  περνούσε ο καιρός, η δουλειά αυξανόταν κατά γεωμετρική, σχεδόν πρόοδο. Έβλεπα όχι μόνο νευρολογικά αλλά και ψυχιατρικά περιστατικά(επί 15 χρόνια περίπου, μέχρι την πρόσληψη της ψυχιάτρου κ. Βουτιέρου). Εννοείται ότι είχα επιφορτιστεί και με την αντιμετώπιση των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων και συναφών περιστατικών-εξαιρετικά συχνών κατά τα τροχαία ατυχήματα ελλείψει  νευροχειρουργού.

 Ήρθε χρονιά που σε 22 συνεχόμενες νύχτες, κοιμήθηκα μόνο τη μία. Τις υπόλοιπες τις πέρασα στο νοσοκομείο σε διάφορα βαριά περιστατικά και τα επόμενα πρωινά έκανα κανονικά ιατρείο. Ευτυχώς, διέθετα τεράστια αποθέματα αντοχής.

 

Διάγνωση χωρίς απεικόνιση

• Την εποχή που στο νοσοκομείο δεν υπήρχαν απεικονιστικά μηχανήματα,  σε πολλές περιπτώσεις ήταν  πολύ δύσκολο να διαγνώσεις μόνο με το ιστορικό, την κλινική εξέταση και μερικές ακτινογραφίες.  Αργότερα με την εγκατάσταση αξονικού τομογράφου στο νοσοκομείο(1996-)και σήμερα με τη βοήθεια και από τον μαγνητικό τομογράφο αρκετά τέτοια προβλήματα, ευτυχώς, επιλύθηκαν.

Στην προσπάθειά μου δεν έβρισκα πάντα συμπαράσταση από μερικούς συναδέλφους μου, οι οποίοι θα μπορούσαν να με ξαλαφρώσουν από τον τεράστιο όγκο εργασίας μου

Σε 22 συνεχόμενες νύκτες κοιμήθηκα μόνο τη μία

• Λυπάμαι που θα το αναφέρω, αλλά στην προσπάθειά μου δεν εύρισκα πάντα συμπαράσταση από μερικούς συναδέλφους μου, οι οποίοι θα μπορούσαν να με ξαλαφρώσουν από τον τεράστιο όγκο εργασίας μου. Ήρθε χρονιά που σε 22 συνεχόμενες νύχτες, κοιμήθηκα μόνο τη μία. Τις υπόλοιπες τις πέρασα στο νοσοκομείο σε διάφορα βαριά περιστατικά και τα επόμενα πρωινά έκανα κανονικά ιατρείο. Ευτυχώς, διέθετα τεράστια αποθέματα αντοχής.
•  Θα πρέπει να πω ότι στην καριέρα τόσο σε τακτική βάση όσο και ιδίως σε επίπεδο επείγοντος, αντιμετώπισα πάρα πολλές φορές, κληθείς από συναδέλφους μου,  περιστατικά άλλων ειδικοτήτων, πέραν της Νευρολογίας. Το ευχάριστο ήταν η απόκτηση εμπειρίας, που με κάνει σήμερα να αισθάνομαι πληρότητα και ιδιαίτερη ικανοποίηση.

Το να είσαι «μοναδικός» δεν είναι  πάντοτε καλό

• Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για μερικές κατηγορίες γιατρών. Η παρουσία και άλλων  συναδέλφων συντελεί στην ανταλλαγή απόψεων και γνώσεων ενώ μια δεύτερη γνώμη μπορεί να συντείνει αποφασιστικά στην επίλυση ενός δύσκολου προβλήματος ή τουλάχιστον, να ενισχύσει την πρώτη άποψη, προσφέροντας κάποια σιγουριά στην πορεία για την αντιμετώπιση του περιστατικού. Εγώ δυστυχώς, δεν είχα την τύχη της συμπαράστασης από άλλο νευρολόγο στο νοσοκομείο και δεν θα έλεγα ότι όλες οι  διοικήσεις επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο για να προκηρυχθεί η θέση δεύτερου νευρολόγου. Αλλά και όταν τελικά προσελήφθη προς 1,5 έτους μια συνάδελφος(αξιοσημείωτη ήταν η προσπάθεια της Διευθύντριας Ιατρικής Υπηρεσίας κ. Βουτιέρου στην περίπτωση αυτή), η νευρολόγος, συνέπεια μακροχρόνιας άδειας, δεν κατέστη δυνατόν να με βοηθήσει.
• Προς το τέλος της καριέρας μου είχα πλέον κουραστεί από τη συνεχή προσπάθεια, επαγρύπνηση και συσσωρευμένο  βάρος ευθύνης. Έτσι με τη συνταξιοδότησή του, ένοιωσα ένα βαθύ αίσθημα ανακούφισης.

Δεν είχα την τύχη της συμπαράστασης από άλλο νευρολόγο στο νοσοκομείο και δεν θα έλεγα ότι όλες οι  διοικήσεις επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο για να προκηρυχθεί η θέση δεύτερου νευρολόγου.

Πρόσφυγες και νοσοκομείο

• Σαφέστατα η εισροή προσφύγων επηρέασε τη λειτουργία πολλών τμημάτων αλλά και των εξωτερικών ιατρείων και του τμήματος επειγόντων του νοσοκομείου, αφού ο φόρτος εργασίας αυξήθηκε. Αυτό όμως δεν με ενόχλησε τόσο πολύ, όσο η δυσκολία συνεννόησης με αυτούς τους ασθενείς , αφού σχεδόν πάντοτε χρειαζόταν διερμηνέας, όχι πάντοτε άμεσα διαθέσιμος. Μερικές, μάλιστα φορές ο διερμηνέας βρισκόταν εκτός Χίου και η διερμηνεία γινόταν τηλεφωνικά. Όμως οι ασθενείς αυτοί έπρεπε να βοηθηθούν, όχι λιγότερο από τους υπολοίπους συνανθρώπους μας, αφού πάνω στη δυστυχία της προσφυγιάς προστέθηκε και η δυστυχία της  αρρώστιας τους.
• Ως προς τη φαρμακευτικής τους αγωγή είχα πάντοτε αμφιβολίες για το αν αυτή λαμβανόταν όπως θα έπρεπε.

Ανακουφίστηκα που τα παιδιά μου δεν έγιναν γιατροί

• Χαίρομαι που τα παιδιά μου δεν ακολούθησαν την ιατρική. Ανακουφίστηκα όταν η κόρη μου αποφάσισε να επιλέξει φαρμακευτική και ο γιος μου νομική.
• Βλέποντας γιατρούς στην ηλικία των παιδιών μου –ειδικευόμενους- να έχουν εξαντλητικά ωράρια , τεράστιες ευθύνες και να  αμείβονται πενιχρά στεναχωριέμαι.

Κανένας δεν έχει το αλάθητο

• Σημασία έχει το ενδιαφέρον και η προσπάθεια του γιατρού να βοηθήσει τον ασθενή. Τα λάθη δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς εφόσον είναι άνθρωπος!

Γιαννούλος και πολιτική δεν πάνε μαζί

• Δεν ασχολήθηκα ουδέποτε με την πολιτική  παρότι κατά καιρούς είχα πολλές προτάσεις καθόδου σε εκλογές. Όμως  θεωρώ ότι η πολιτική δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου. Ταιριάζει όμως από ότι φαίνεται στην ιδιοσυγκρασία της γυναίκας μου, η οποία κατά καιρούς ανακατεύεται με την τοπική αυτοδιοίκηση ενώ πάντα ήταν ενεργό μέλος συλλόγων. Έτσι αυτό το κομμάτι το καλύπτει απόλυτα εκείνη.

Η αγάπη του κόσμου : το καλύτερο δώρο

• Εργάστηκα σαν γιατρός σχεδόν επί 40 χρόνια και η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου  υπήρξε η εκτίμηση και η αγάπη, που μου επέδειξαν πολλοί από τους ασθενείς μου. Είμαι τυχερός, που βίωσα επανειλημμένα το συναίσθημα μιας τέτοιας ανταμοιβής. Αυτή η ανταμοιβή και η ικανοποίηση, ότι προσπάθησα να βοηθήσω-όσο μπορούσα-τους ασθενείς μου , απάλυναν σημαντικά το φορτίο της κούρασης και της βαριάς ευθύνης, που αισθανόμουν καθημερινά σαν γιατρός.

Τώρα θα αφοσιωθώ στο σπίτι μου και την οικογένειά μου

• Τώρα πλέον, σαν συνταξιούχος, μπορώ να αφοσιωθώ σε άλλα, εκτός Ιατρικής, ενδιαφέροντα και να   απολαύσω περισσότερο την οικογένειά μου, πράγματα που στερήθηκα όχι σε μικρό βαθμό όλα αυτά τα χρόνια.

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.