Θέλω ευθύς εξ' αρχής να ευχαριστήσω τον Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Χίου κ.κ. Μάρκον για την αμέριστον βοήθειαν του προς τον Ιερόν Σύνδεσμον Κληρικών της Ελλάδος, τόσο από την θέσιν που κατείχε εις την Ιεράν Σύνοδον όσο και τώρα ως Μητροπολίτης της ακριτικής αυτής εδώ Μητροπόλεως.
Τον ευχαριστώ και του εύχομαι εξ' ονόματος όλων των μελών του Δ.Σ. όπως ο Κύριος χαριτώνει και ενισχύει στο δύσκολο και πολυσχιδές έργο του.
Επίσης να τον ευχαριστήσω για την εγκάρδια πατρική φιλοξενία που μου παρέσχε κατά την παραμονή μου στην αγιοτόκο νήσο της Χίου, αλλά πολύ περισσότερο που μου δίδει σήμερα την ευκαιρία να απευθυνθώ σε αδελφούς, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει δυστυχώς με άλλους Αρχιερείς, επειδή ίσως θεωρούμεθα, άδικα, ως ένα είδος κακών συνδικαλιστών μέσα στο χώρο της Εκκλησίας.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τον π. Γεώργιο Κωνσταντίνου για την αγαστή συνεργασία που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια.
Θα θεωρούσα την παρουσία μου εδώ περιττή, αφού ο π Γεώργιος είναι κατηρτισμένος σε θέματα που αφορούν τον Εφημεριακό Κλήρο, όντας και μέλος του Δ.Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε, αν δεν προέκρινα πως η συνάντηση αυτή θα είναι προς όφελος ιδικό μου πρωτα, αφου θα αποκομίσω πολλά πιστεύω από την επικοινωνία μαζί σας, αλλά παράλληλα θα μείνει η συνάντηση μας αυτή ως αγαθή ανάμνηση στα πεπραγμένα του Ιερού Συνδέσμου.
Σεβασμιώτατε!
Σεβαστοί Πατέρες!
Είναι γεγονός πως παράξενα συναισθήματα με κατακλύζουν σήμερα γιατί είναι η πρώτη φορά που μιλώ ως εκπρόσωπος του ΙΣΚΕ μετά τις εθνικές εκλογές.
Και λέγω παράξενα γιατί αισθάνομαι πως είναι δύσκολο σε μια χώρα που καταρρέει κάποιος, αναγκασμένος από τον θεσμικό του ρόλο, να είναι αναγκασμένος να ζητά από το κράτος παροχές.
Δεν θα το έκανα για κανέναν λόγο.
Όμως η πείρα μου όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τη θητεία μου στα ασφαλιστικά ταμεία, τόσο στο ΤΑΠΟΕΚΕ (το παλιό ΤΑΚΕ), όσο και στο ενωμένο πλέον Ταμείο των Δημοσίων Υπαλλήλων, το Τ.Π.Δ.Υ, με δίδαξε πως την στιγμή που ατομικά συμφέροντα μερικών βάζουν τροχοπέδη στο συμφέρον του συνόλου των ασφαλισμένων, στην δική μας περίπτωση θεωρώ πως ο ΙΣΚΕ είναι μία από τις φωνές εκείνες η οποία μπορεί να στηρίξει τα δίκαια των Κληρικών.
Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος του και αυτό επιζητούσαν οι προκάτοχοι μας, όταν από το 1870 ακόμα ίδρυσαν τον πρώτο Ιερατικό Σύνδεσμο στην Αθήνα.
Δύσκολες οι εποχές τότε αναμφισβήτητα, δύσκολες όμως και σήμερα. Ίσως σήμερα δυσκολότερες. γιατί οι άνθρωποι έμαθαν στην καλοπέραση και ξαφνικά έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
Συνάνθρωποι μας οι οποίοι ξύπνησαν ένα πρωί χωρίς σπίτι.
Άνθρωποι απ` όλες τις κοινωνικές τάξεις μορφωμένοι, ή μη, πολλές φορές με οικογένεια, που η ζωή πήρε άσχημη τροπή για αυτούς, αφότου έχασαν τη δουλειά τους ή επειδή δεν κατάφεραν να βρουν μία.
Ανησυχητικές διαστάσεις λαμβάνει το φαινόμενο ανθρώπων που απολύθηκαν λίγο πριν βγουν στη σύνταξη,
αλλά και νέων ανθρώπων που η ανεργία και η επακόλουθη αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις βασικές οικονομικές τους υποχρεώσεις τους οδήγησαν σε κάποιο πρόσκαιρο καταφύγιο στο δρόμο.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτοί που ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα βλέπουν ακόμα και οικογένειες με παιδιά να διαβιούν τους δρόμους.
Η εικόνα του περιθωριακού που οι περισσότεροι έχουμε στο μυαλό μας απέχει κατά πολύ από τη νέα γενιά ανθρώπων που έχουν βρεθεί σήμερα στην κατάσταση αυτή.
Οι κύριες αιτίες που έχουν αφήσει χωρίς στέγη τους ανθρώπους αυτούς, είναι σύμφωνα με τελευταίες έρευνες,
· η ανεργία και τα χαμηλά εισοδήματα,
· διάφορα προβλήματα υγείας,
· προβλήματα ψυχικής υγείας,
· η χρήση ουσιών,
· η απουσία οικογενειακού υποστηρικτικού περιβάλ-λοντος στις παραπάνω καταστάσεις
· αλλά και η μετανάστευση.
Κι ενώ άνθρωποι από κάθε μεριά του κόσμου προσπαθούν να βρουν μια καλύτερη τύχη στην Ελλάδα, κάνοντας όνειρα στα παγκάκια του κέντρο της Αθήνας, σύμφωνα με στοιχεία ερευνών ο αριθμός των Ελλήνων μεταξύ των αστέγων είναι κατά πολύ μεγαλύτερος από των αλλοδαπών.
Στο μεταξύ, οι μισοί από τους ανθρώπους που ζουν ως άστεγοι, έχουν συμπληρώσει περισσότερα από 5 χρόνια στους δρόμους της Αθήνας, με τους περισσότερους από αυτούς να έχουν συγγενείς που απλώς αδιαφορούν.
Κι ενώ η οικονομική κρίση γεννά φόβους ότι το φαινόμενο των αστέγων μπορεί να επεκταθεί ακόμη περισσότερο...
κι ενώ η Πολιτεία συνεχίζει να αδιαφορεί...
οι άστεγοι της Αθήνας συνεχίζουν να δίνουν μάχη για να εξασφαλίσουν μια καλή θέση για να κοιμηθούν στα 250 σημεία της πόλης που χρησιμοποιούνται ως προσωρινά καταλύματα, με τα πάρκα, τις πλατείες, τις προθήκες καταστημάτων και τα εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα να έχουν την τιμητική τους.
Ενα δημοσίευμα των New York Times σοκάρει, κι αν δεν πρόκειται για ένα ακόμη συκοφαντικό ρεπορτάζ, τότε πράγματι θα πρέπει να κινητοποιήσει το κράτος και όλους μας.
Σύμφωνα, λοιπόν με την εφημερίδα, εξαιτίας της δραματικής οικονομικής κατάστασης που βιώνουν πολλοί Έλληνες, αναγκάζονται να πουλήσουν τα όργανά τους, τα νεφρά τους, τους πνεύμονες ή τον μυελό των οστών, προκειμένου να επιβιώσουν από τις συνέπειες της κρίσης.
Οι αγοραστές πληρώνουν έως και 40.000 δολάρια για έναν νεφρό, ενώ στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Ιταλία υπάρχουν διαφημίσεις με ανθρώπους να πωλούν τα όργανά τους με την αγορά πνεύμονα μάλιστα να φτάνει τα 250.000 δολάρια.
Σε πολλές περιπτώσεις οι απελπισμένοι θέτουν προς πώληση ακόμα και μαλλιά, και το μητρικό γάλα και ότι φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Θα μου πείτε γιατί μας τα αναφέρεις όλα αυτά και τι σχέση έχουμε εμείς με τους αστέγους.
Θεωρώ πως έχουμε και θα το διευκρινίσω πιο κάτω.
Εκείνο που μπορώ να πω εδώ είναι πως εμείς οι Κληρικοί θεωρούμεθα από τους προνομιούχους κατοίκους αυτής εδώ της χώρας, αφού και παχυλούς μισθούς παίρνουμε και τα τυχερά απολαμβάνουμε.
Για πολλούς δεν πρέπει να μισθοδοτούμεθα και μερικοί θα ήθελαν να μας δουν στην θέση των αστέγων.
Ζώντας λοιπόν σ` ένα κλίμα αβεβαιότητος, δεν ξέρουμε, μήτε μπορούμε να υποπτευθούμε, ούτε να προβλέψουμε "τί τέξεται η επιούσα".
Ένα πυκνό σκοτάδι, ένα θολό σύννεφο μας κρύβει τον ορίζοντα.
Δεν είναι μόνο η απορία για την οικονομική έκβαση της κοινωνίας μας, είναι και ο φόβος που κατέλαβε την ψυχή μας και την μούδιασε. Παρέλυσε κάθε ικμάδα της ζωτικότητος που είχαμε και στα πρόσωπά μας ζωγραφίζεται ο πανικός ενός άγνωστου αύριο, με τραγικές επιπτώσεις στην καθημερινή μας πραγματικότητα.
Ήδη είμαστε πολύ κουρασμένοι, οι Έλληνες Ορθόδοξοι όπως εύστοχα είπε κάποιος Ιεράρχης της Εκκλησίας μας.
Βλέπουμε γύρω μας έναν ελληνισμό τελείως ξεκομμένο από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Δίχως ίχνος φιλοσοφικού στοχασμού, χωρίς ελληνική παιδεία στα σχολεία μας, χωρίς τον πλούτο της γλώσσας μας,
χωρίς την ομορφιά του ανθρωπισμού στην τέχνη μας,
χωρίς περηφάνια για την συγκεχυμένη στα σχολικά εγχειρίδια ιστορία μας,
χωρίς πρόταση στη διεθνή πολιτιστική κονίστρα.
Μόνο ανόητες, αφελείς, αναμασημένες απόψεις για το "χρέος" των ξένων απέναντι στους αρχαίους μας προγόνους, που δεν δίστασαν κάποιοι να θυμηθούν πρόσφατα, προκειμένου να καλύψουν την εθνική μας τεμπελιά και την γενικευμένη απάτη που ωθήθηκε να ερωτευθεί ο λαός μας κατά τις τελευταίες τρισήμισυ δεκαετίες.
Λες και οι ξένοι δεν γνωρίζουν την ένδεια των ιδεών, τη φτώχεια της παιδείας, την πενία της γλώσσης, την κατάντια της ζωής των νεοελλήνων, όπως τα βιώνουμε στη Χώρα "που γέννησε τις αρετές, το κάλλος και τη δημοκρατία".
Σ` έναν τέτοιο κόσμο λοιπόν ζούμε και κινούμεθα και εμείς οι Κληρικοί.
Αυτονόητο ότι είμαστε οι Καλοί Σαμαρείτες που με τα γιατρικά μας καλούμεθα να βοηθήσουμε τους πληγωμένους συμπατριώτες μας. Και το κάνουμε. Και είμαστε περήφανοι που η Εκκλησία μας για μια φορά ακόμα στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Βασικό χαρακτηριστικό, «εκ των ών ούκ άνευ» θα λέγαμε της Ορθοδοξης Εκκλησίας μας, είναι ο συνδυασμός της Θείας Χάριτος και της δικής μας προσπαθείας.
Είναι αυτό που αλλιώς λέγεται ορθοπραξία ή ορθή ζωή.
Έχοντας βιώσει και όχι απλά γνωρίσει την Ορθόδοξο πίστη ο Κληρικός γνωρίζει ότι το χριστιανικό δόγμα δεν είναι «θεωρητική αρχή για την αλήθεια», ούτε μια ιδεολογία ή φιλοσοφία ώστε ν’ αρκεί ή θεωρητική πίστη σ’ αυτό, χωρίς την ανάλογη πράξη στη καθημερινή ζωή.
Η Ορθοδοξία, δεν είναι η ακριβής ανατύπωση του αρχαίου ειδωλολατρικού Ελληνισμού, του επιδιώκοντος την αλήθεια διά την αλήθεια και την θεωρία διά την θεωρία, χωρίς περαιτέρω βλέψη, αλλά είναι συγχρόνως και ορθοπρα-ξία,‘πράξις θεωρίας επίβασις’.
Αυτό θα πει ότι στην Εκκλησία ο λόγος στηρίζεται πάνω στη πράξη.
Τίποτε θεωρητικό, τίποτε φτιαγμένο, πρώτα στη σκέψη του ανθρώπου, τίποτε έξω από τα πράγματα και τη ζωή δεν υπάρχει στην Εκκλησία.
Η πίστη, η Θεολογία, το Ευαγγέλιο, όλα είναι κήρυγμα γεγονότων.
Η Ορθοδοξία είναι η ορθή και σωστή δοξολογία του Θεού, η λογική λατρεία, και στη λατρευτική σύναξι της Εκκλησίας και στη βιοτή των πιστών.
Μα θα πει κάποιος· αυτά που μας λες είναι το «δέον»· ανταποκρίνονται όμως στο «γίγνεσθαι», στην πραγματικότητα της ιστορίας.
Ποία ποτέ άλλη Εκκλησία παρουσίασε τοσούτον νέφος μαρτύρων όσον η ημετέρα; Ποία προσανεπλήρωσε γενναιότερα τα παθήματα του Χριστού εν εαυτή;
Ποια ωμοιώθη πιστότερον κατά την κοσμική πτωχεία και ταπείνωσι προς τον Αρχηγό της;
Και όχι μόνον δεν υπέκυψε είς πανωλεθρία, αλλά και επέπλευσε επί του κατακλυσμού εγκυμωνούσα εν εαυτή σπέρματα νέας ζωής.
Χαρακτήρισα στην αρχή την ορθοπραξία ή ορθή ζωή ως πνευματική ζωή.
Κι αυτό, για να τονισθή ότι είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Λέγει ο Παύλος· «ο δε καρπός του Πνεύματός έστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια».
Πνευματικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία δεν είναι αυτός που ασχολείται με ιδέες, ιδεολογίες, λογοτεχνίες, φιλοσοφίες, αλλά όπως παρατηρεί ο Ι. Χρυσόστομος· «ο έχων την ενέργειαν του Πνεύματος».
Αντίθετα ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί τα πράγματα από άλλη μια οπτική γωνία.
Ο σύγχρονος άνθρωπος προσπαθεί να σώσει τον άνθρωπο διά του ανθρώπου.
Ο Θεός δεν έχει θέση σε έναν τέτοιο κόσμο.
Προτεραιότητα έχει ο ουμανισμός, ο ανθρωποκεντρισμός, ο υλισμός.
Ζούμε τα τελευταία χρόνια την εξορία του Θεανθρώπου από την ζωή μας.
Αυτό είναι στο βάθος και το πνεύμα της Ευρώπης και της Αμερικής.
Αυτό το πνεύμα λοιπόν, και στην καλύτερη του έκφραση ακόμη, είναι ένα πνεύμα που αποξενώνει τον άνθρωπο από τον Θεό.
Ακόμη και τα «καλά» και «ανθρωπιστικά» έργα που δείχνει η αμερικανίζουσα τηλεόρασης μας, κατά βάθος προβάλλουν ένα μήνυμα που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό, διότι καλλιεργούν το πνεύμα του ηθικισμού, της αυτάρκειας, δηλαδή ότι ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί με την ηθική του και όχι με την Χάρι του Θεού.
Ο άνθρωπος σώζεται με την ηθική του δεν έχει την ανάγκη από την Χάρι του Θεού.
Οδηγείται σιγά σιγά στην εκκοσμίκευση.
Σ` αυτό συμβάλλει και ο τεχνικός πολιτισμός γιατί καλλιεργεί στον άνθρωπο μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, ότι δηλαδή σήμερα, πού με την επιστήμη και την τεχνική όλα τα εξηγούμε και τα κατορθώνουμε, δεν έχουμε ανάγκη το Θεό.
Αυξάνει έτσι η υπερηφάνεια του ανθρώπου.
Έπειτα ο μαρξισμός ως κοινωνικό-φιλοσοφικό, αθεϊστικό σύστημα αυξάνει το ρεύμα της εκκοσμικεύσεως.
Θέλει να φέρει την δικαιοσύνη στον κόσμο (αυτό δεν είναι κακό, είναι καλό) αλλά την δικαιοσύνη χωρίς τον Θεό, χωρίς την Αγάπη του Θεού.
Θέλει να κάνη τον άνθρωπο επίπεδο.
Απαντά μ’ ένα εξωτερικό τρόπο σε ορισμένα επίγεια προβλήματα του ανθρώπου, χωρίς να απαντά στα αιώνια και υπαρξιακά του προβλήματα.
Όλα αυτά τα ρεύματα σήμερα κατακλύζουν τον λαό μας πού είναι ανέτοιμος να τα αντιμετωπίσει και να τα αξιολογήσει.
Η Εκκλησία δεν απορρίπτει ότι καλό έχει ο σύγχρονος κόσμος.
Η Εκκλησία μεταμορφώνει τον κόσμο. Ο Χριστός γι αυτό ενανθρώπησε.
Έγινε πλήρης και τέλειος άνθρωπος για να πάρει όλα τα ανθρώπινα πάνω του και να τα μεταμορφώσει.
Όλη την Ιστορία, όλο τον πολιτισμό.
Δεν πρέπει λοιπόν σήμερα να πάρουμε αρνητική στάση σ’ ότι μας περικυκλώνει.
Αλλά πρέπει όλα αυτά να τα δούμε σωστά, θεανθρώπινα.
Σήμερα δεν γίνεται το πέρασμα του πολιτισμού μας, της ζωής μας, μέσα από την Εκκλησία για να μεταμορφωθεί.
Εκκλησία και πολιτισμός σήμερα βαδίζουν ανεξάρτητα.
Η Εκκλησία ακολουθεί τον δικό της δρόμοι και ο κόσμος τον δικό του
Δεν πηγαίνει ο κόσμος στην Εκκλησία για να λειτουργηθεί και να μεταμορφωθεί .
Είναι αλειτούργητος.
Παλαιότερα εθεωρείτο μεγάλο κακό ο άνθρωπος να είναι αλειτούργητος. Έλεγαν: «αυτός είναι αλειτούργητος».
Σήμερα το αντίθετο συμβαίνει θεωρείται κακό να λειτουργείται κανείς.
Και έτσι αλειτούργητος ο άνθρωπος, όπως είναι σήμερα, είναι στην φθορά δεν είναι στην ζωή.
Είναι στο άγχος δεν είναι στην ειρήνη του θεού.
Βλέπουμε επίσης ότι σήμερα υπερτονίζεται ως σκοπός της ζωής η ευημερία.
Υλιστικοί κυρίως στόχοι τίθενται ως σκοποί του Κράτους της παιδείας και του λάου μας.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η ατμόσφαιρα της εκκοσμικεύσεως, μέσα στην οποία ζούμε , είναι φυσικό να επηρεάζει τους Χριστιανούς.
Έτσι η Εκκλησία στην συνείδηση των εκκοσμικευμένων ανθρώπων χάνει την προφητική της διάσταση.
Γίνεται ένα κοσμικό θρησκευτικό ίδρυμα κοντά στα άλλα ιδρύματα και τούτο για να ικανοποιούνται οι θρησκευτικές ανάγκες εκείνων που «θρησκεύουν».
Η Εκκλησία παύει να είναι το κέντρο μεταμορφώσεως της ζωής όλου του κόσμου και όλης της ενορίας και γίνεται ένα ίδρυμα ικανοποιήσεως των θρησκευτικών αναγκών ορισμένων ανθρώπων που έχουν την «ιδιοτροπία» να θρησκεύουν.
Δηλαδή, από κέντρο της ζωής των ανθρώπων μετατίθεται στο περιθώριο.
Η Εκκλησία παύει να είναι το κέντρο μεταμορφώσεως της ζωής όλου του κόσμου και όλης της ενορίας και γίνεται ένα ίδρυμα ικανοποιήσεως των θρησκευτικών αναγκών ορισμένων ανθρώπων που έχουν την «ιδιοτροπία» να θρησκεύουν.
Δηλαδή, από κέντρο της ζωής των ανθρώπων μετατίθεται στο περιθώριο.
Μ’ αυτή την έννοια δέχεται η κοσμική κοινωνία την Εκκλησία.
Δεν την δέχεται όμως στον προφητικό της ρόλο.
Δεν την δέχεται ως ανακαίνιση και ως μεταμόρφωση του κόσμου.
Την δέχεται ως διακοσμητικό στοιχείο της κοινωνίας.
Μεταξύ των άλλων θεσμών έχουμε κι ένα ακόμη, την Εκκλησία.
Εκεί γίνονται οι γάμοι, οι βαπτίσεις, τα μνημόσυνα και λοιπές τελετές που αρέσουν στον κόσμο.
Μια τέτοια Εκκλησία δεν την απορρίπτουν ούτε και οι άθεοι.
Ο παπάς δεν είναι ο πατέρας της ενορίας αλλά ο υπάλληλος ενός θρησκευτικού ιδρύματος.
Έτσι η θρησκεία γίνεται θρησκεία της Κυριακής.
Όχι κάτι που αλλάζει όλη την ζωή κι όλες τις ημέρες της εβδομάδος, αλλά κάτι με το οποίο ασχολούμεθα μόνο μια ώρα την Κυριακή που θα πάμε στην Λειτουργία.
Δηλαδή θυμόμαστε ότι είμαστε Χριστιανοί μια ώρα την Κυριακή που πάμε στον Ναό και όλη την άλλη εβδομάδα ζούμε σαν να μη υπάρχει Εκκλησία, σαν να μη υπάρχει Χριστός.
Ποια είναι τα αποτελέσματα της στάσεως μας αυτής;
Φυσικά , είναι ο χωρισμός από τον Θεό.
Και ο χωρισμός από τον Θεό φέρει τον θάνατο.
Στην προσωπική ζωή επίσης είναι καταστροφή.
Διότι πως μπορεί ο άνθρωπος να ζήση αληθινά χωρίς μια ζωντανή κοινωνία με το θεό;
Πως μπορεί να αγαπήσει τον συνάνθρωπο του, άμα δεν έχει το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του;
Στην κοινωνική ζωή επίσης είναι διάλυσις.
Διότι η κοινωνία μη έχοντας τον Χριστό να ενώνει τους ανθρώπους και να τους μεταμορφώνει, ούτε μεταμορφώνεται ούτε ενώνεται.
Στην εθνική ζωή πάλι είναι καταστροφή διότι οικοδομούμε ένα Έθνος χωρίς πνευματική βάση.
Ένα Έθνος χωρίς Χριστό, που σημαίνει ένα Έθνος που δεν μπορεί να ξεπεράσει την φθορά της Ιστορίας και δεν γίνεται οδός προς τον ουρανό.
Γνωρίζουμε από την Ιστορία μας πως εκείνο που κράτησε τον Ελληνισμό ήταν η Ορθοδοξία.
Αυτό δεν το λέγουν μόνο Έλληνες ιστορικοί, το λέγουν και ξένοι
Ο Βυζαντινός πολιτισμός ήταν ο πιο πολυεθνικός πολιτισμός που υπήρχε εκτεινόταν στο μεγαλύτερο πλάτος (στις πιο πολλές ηπείρους), δέχθηκε τις περισσότερες επιδρομές αλλόφυλων και όμως άντεξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος, διότι είχε ως συνεκτικό δεσμό την Ορθοδοξία.
Επιβίωσε κάτω από την φρικτή Τουρκοκρατία επί 400 χρόνια και φθάνει μέχρι σήμερα.
Θεμέλιο ήταν η Ορθοδοξία, ο Χριστός.
Τώρα βγάζουμε τον Χριστό από το κέντρο.
Νομίζω πως αυτό θα είναι η αρχή του τέλους του Ελληνικού Έθνους. Αυτό το βίαιο σπάσιμο του λαού μας από την Παράδοση του είναι ένα πνευματικό έγκλημα.
Μέσα σ` αυτό το πνεύμα της πτώσεως είδαν εμάς τους Κληρικούς οι άνεργοι της Πατρίδας μας.
Μας έστειλαν μία επιστολή από την οποία σας διαβάζω ένα μικρό απόσπασμα.
Δεν τους κατηγορούμε. Προς Θεού.
Έχουν όλα τα δίκαια με το μέρος τους.
Όμως μέσα από την επιστολή τους φαίνεται το ρήγμα μέσα στην ψυχή του Έλληνα και ο απογαλακτισμός του από το χριστιανικό πνεύμα.
Την επιστολή λοιπόν την απηύθυνε στην Διευθ του Υπουργ Οικονομικών στον Ειδικό Γραμματέα του ΣΔΟΕ και στον τύπο, και το κοινοποίησε στον Υφυπ Οικ κο Σαχινίδη, στον ΙΣΚΕ, στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και στον Ειδικό Γραμματέα Πληροφορικής.
Ο τίτλος της επιστολής ήταν ΄΄ΚΛΗΡΙΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΑΚΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ΄΄
Λέει μεταξύ άλλων: ΄΄Ο ανόητος Σημίτης τον οποίον πολέμησε με λύσσα το Ιερατείο τους έδωσε και πριμ παραγωγικότητας. Το ονόμασε επίδομα ειδικού λειτουργήματος.
Το πήραν και οι ευτραφέστατοι Μητροπολίτες.
Πρέπει να καταργηθεί πάραυτα η μισθοδοσία του Κλήρου από το Δημόσιο όπως γινόταν πριν από το 1945.
Κανένας νέος παπάς αφού οι 10000 είναι μεγάλος αριθμός.
Όλοι άφησαν κενούς ναούς στα χωριά και ήλθαν στα αστικά κέντρα για να πλουτίσουν και ας λεν οι υποκριτές. ΄΄Ουδείς δύναται δυσίν κυρίοις δουλεύειν…ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά΄΄
Με τιμή ο Πρόεδρος.
Η επιστολή μας απεστάλη την 27ην Μαΐου του 2011.
Σήμερα οι άνεργοι έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο και φυσικά δεν πιστεύω πως έχουν αλλάξει γνώμη για την μισθοδοσία των Κληρικών.
Ανέφερα την επιστολή αυτή όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να δούμε την υποβόσκουσα αντικληρική στάση των αγανακτημένων πολιτών που κρύβει μίσος εναντίον μιας μερίδος Ελλήνων που άσχετα από την εργασία την οποία προσφέρουν εγκληματούν με το να μισθοδοτούνται από το κράτος.
Πατέρες!
Θα εδικαιολογείτο η ως άνω αναφορά των ανέργων, που εκφράζει, το γνωρίζω και το γνωρίζετε και εσείς πολύ καλά, μεγάλο μέρος του λαού μας, ακόμα και αυτών που όχι μόνο δεν είναι άνεργοι, αλλά έχουν και κατέχουν πολλά.
Θα εδικαιολογείτο επαναλαμβάνω εάν ο Κληρικός δεν έβλεπε την ιερή διακονία της Ιερωσύνης ως «θείον χάρισμα» και γι΄ αυτό σπουδαιότερη και τιμιώτερη από όλες τις άλλες επίγειες εξουσίες, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Θα εδικαιολογείτο εάν ο Κληρικός είχε διαρρήξει και αυτός την σχέση του με τον Χριστό και ήταν μόνο ένας μισθοδοτούμενος υπάλληλος του κράτους.
Διότι ο Κληρικός ο οποίος αναλώνεται στον αμπελώνα του Κυρίου γνωρίζει πολύ καλά πως η Ιερωσύνη του, (δημοσιοϋπαλληλική εργασία την ονομάζουν οι αδαείς), μολονότι ασκείται επι της γής, τα αποτελέσματά της διαβαίνουν στους ουρανούς και ως τοιαύτη είναι Υπηρεσία που αρμόζει στους Αγγέλους.
Γι΄ αυτό το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται «Αγγελικό», αφού η ιερωσύνη ασκείται μεν επί της γης, ανήκει όμως στην «τάξη των επουρανίων».
Και αυτό βέβαια πρέπει να θεωρείται εύλογο, αφού την Ιερωσύνη «δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος Ο Παράκλητος, ο Οποίος την έκανε τέτοια, ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους, αν και ασκείται από σαρκικά όντα – ανθρώπους».
Δεν πρέπει να ξεχνά βέβαια ο Κληρικός πως δύο είναι τα κυριώτερα σημεία του υπερφυσικού χαρακτήρος της Ιερωσύνης: η τέλεση της Θείας Ευχαριστίας από τους Ιερείς
και η χορηγηθείσα σ΄ αυτούς εξουσία του «δεσμείν και λύειν» τις αμαρτίες των ανθρώπων.
Και οι δύο αυτές δωρεές του Θεού και δυνατότητες εκχωρήθηκαν μόνο στους ανθρώπους, τους οποίους η Χάρη κατέστησε Λειτουργούς του Υψίστου.
Έτσι καταλαβαίνουμε τον λόγο του Χρυσοστόμου:
«Ιερωσύνης προκειμένης, ή τοσούτον ανωτέρω βασιλείας έστηκεν, όσον πνεύματος και σαρκός το μέσον».
Είναι συνεπώς πολύ μεγάλη η τιμή και πολύ μεγαλύτερες σαφώς οι υποχρεώσεις των ιερέων, «εφόσον αυτοί γίνονται πατέρες των πιστών, προσφέρουν την άφεση των αμαρτιών, αγωνίζονται για την αναγέννηση και σωτηρία των ψυχών, προσεύχονται δι΄ όλην την οικουμένην και προσεγγίζουν τον Θεό»
Βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της Ιερωσύνης κατά τον ι. Χρυσόστομο είναι η κλήση του Θεού.
Το λέγει και ο απόστολος Παύλος: «ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλ΄ ο καλούμενος υπό του Θεού, καθάπερ και Ααρών».
Λέγεται πως σ`αυτό εδώ το νησί και στον καιρό της εδώ του παραμονής ο άγιος Νεκτάριος συνάντησε κάποιον που υπέπεσε στο αμάρτημα της Σιμωνίας. ΄Όταν τον συνάντησε το ερώτησε με νοηματική λύπη «πόσο αγόρασες την Κόλαση;»
Γράφει χαρακτηριστικά σύγχρονος Σέρβος Επίσκοπος:
Όταν ασπάζεστε το χέρι του ιερέα σας, ασπάζεστε όλη την αλυσίδα των οσίων και αγίων ιερέων και ιεραρχών, από τους αποστόλους μέχρι σήμερα…Ασπάζεσθε όλους τους επιγείους Αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους, που όταν ήταν στη γη κοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό…»!
Ο κάθε κληρικός αποτελεί ένα κρίκο στη χρυσή αλυσίδα της αποστολικής διαδοχής, που αρχή έχει τον Χριστό.
Απ΄ αυτόν εξαρτάται αν θα είναι χρυσός και αυτός κρίκος ή σκουριασμένος.
Οπότε, τι πρέπει να κάνει ο κληρικός; Να συναισθάνεται ότι «Ο ιερεύς την εαυτού δανείζει γλώτταν και την εαυτού παρέχει χείραν»
Κάθε ιερέας πρέπει να έχει βαθύτατη συναίσθηση ότι είναι φορέας αλλοτρίας εξουσίας, την οποία πρέπει με φόβο και τρόμο να διαχειρίζεται, «τουτέστιν, ίνα μη τα δεσποτικά σφετερίσεται, ίνα μη ως Δεσπότης εαυτώ εκδική, αλλ΄ ως οικονόμος διοική. Ουχ αυτώ λέγειν είναι τα δεσποτικά, αλλά τούναντίον του Δεσπότου τα εαυτού»
Δηλαδή η θεία Χάρις και τα λόγια είναι του Χριστού, δεν είναι δικά μας. Εμείς τα μεταδίδουμε, αλλά ανήκουν στον Χριστό, γι΄ αυτό πρέπει να προσέχουμε, <να μη δώσωμε τα άγια στους σκύλους και τα μαργαριτάρια στους χοίρους> ούτε πάλι να μη μιλάμε ξεκάθαρα για την αλήθεια και το λόγο του Θεού.
«Ο ιερεύς πρέπει να είναι νηφάλιος και διορατικός κι από παντού οφθαλμούς να έχει απείρους, επειδή ζή όχι μόνο δια τον εαυτόν του, αλλά και διά πολύ πλήθος κόσμου, του οποίου έχει εμπιστευθεί τας ψυχάς».
Μια μέρα ο βασιληάς της Γαλλίας Ερρίκος ο Δ΄ ρώτησε τον ονομαστό κληρικό Κοτόν:
- Αν ερχόταν ένας άνθρωπος και σας εξωμολογείτο, ότι έχει σκοπό να με δολοφονήσει, θα μου το λέγατε; Και ο Κοτόν αποκρίθηκε:
-Ασφαλώς όχι Μεγαλειότατε, διότι η Εξομολόγηση είναι απολύτως απόρρητη!
–Τι θα εκάνατε τότε; Θα αδιαφορούσατε για τον βασιλέα σας;
- Θα έβαζα το σώμα μου μπροστά σας, για να χτυπήσει εμένα ο άνθρωπος αυτός, απάντησε ο άξιος πνευματικός!!!
Αυτὀ είναι το γενναίο και ιερό φρόνημα που πρέπει νάχει κάποιος που είναι ή θέλει να γίνει εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου.
Βέβαια όσα ακροθιγώς υπενθύμισα στην αγάπη σας δεν είναι ικανά να δώσουν το όλον του Ορθοδόξου Κληρικού. Προσπάθησα να θίξω αυτό το οποίο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να δουν, αυτοί, που μας θεωρούν απλά ΄΄μισθωτούς΄΄ του κράτους.
Ίσως δεν θέλουν και δεν μπορούν να δούν πως ο ίδιος ο Θεός έδωσε την Ιςερωσύνη ως δώρο για να σωζόμεθα και την συνέδεσε με τον Εαυτό Του, με την Ενσάρκωσή Του και με τη Θυσία Του πάνω στον Σταυρό.
Χωρίς την Ιερωσύνη δεν θα μπορούσαν να τελεσθούν η Θ. Λειτουργία και τα Μυστήρια, άρα κανείς δεν θα μπορούσε να σωθεί.
Η Ιερωσύνη είναι ειδικό «χάρισμα» (Α' Τιμ. 4,14, Β' Τιμ. 1,6), που δίνεται σε όσους επιλέγει ο Θεός, μέσω των θεσμών της Εκκλησίας Του.
Το χάρισμα αυτό είναι τόσο μεγάλο, ώστε συνδέεται μόνιμα με τα πρόσωπα που το λαμβάνουν.
Κανείς δεν μπορεί να τελέσει τα έργα της Ιερωσύνης, αν δεν του έχει δοθεί αυτό το χάρισμα και αν δεν έχει κληθεί από τον Θεό.
Στην Π. Διαθήκη ο Θεός κατέστρεψε, όσους θέλησαν από μόνοι τους, αυθαίρετα, να ασκήσουν αυτό το έργο.
Σκιά της πραγματικής Ιερωσύνης είναι η Ιερωσύνη της Π. Διαθήκης.
Η σκιά αυτή «παρήλθεν», αφού έχει έλθει ήδη η πραγματικότητα.
Επειδή μέσω της Ιερωσύνης και των Μυστηρίων επιτελείται η αναγέννηση και η σωτηρία μας, αποκαλούμε συνήθως τους Ιερείς «πατέρες» και εκείνοι μας αποκαλούν «τέκνα» τους.
Οι εκφράσεις αυτές νοούνται σχετικά και όχι απόλυτα, γιατί εκείνος, ο οποίος πραγματικά αναγεννά και σώζει μέσω των Ιερέων Του είναι ίδιος ο Θεός.
Αυτή είναι η σαφέστατη μαρτυρία της Αγ. Γραφής (Παλαιάς και Καινής Διαθήκης) για την Ιερωσύνη, την οποία μόνο κάποιος πνευματικά τυφλός αδυνατεί να διακρίνει.
Μέσα στην τύφλωση αυτή μερικοί δεν μπορούν να καταλάβουν την ειδική σχέση του Έλληνα Ορθόδοξου Κληρικού μέσα στην χώρα μας, με τον πιστό Ορθόδοξο λαό μας.
Γι αυτό ακούμε πολλές φορές για χωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.
Του πατέρα από το παιδί.
Να χωριστεί τι από τι; Ή ποιος από ποιον (δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών είναι ταυτόχρονα και μέλη της Εκκλησίας
-Έχουμε θεοκρατικό κράτος και δεν το γνωρίζουμε;
- Μήπως στο Ελληνικό κοινοβούλιο υπηρετούν κληρικοί;
- Μήπως τους δημόσιους οργανισμούς τούς διευθύνουν κληρικοί;
- Μήπως η διοικούσα Εκκλησία έχει λόγο στο νομοθετικό ή εκτελεστικό έργο της Πολιτείας;
- Θέλουν να μην τελούν οι κληρικοί αγιασμούς, δοξολογίες και ορκωμοσίες; Μα κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα. Οι κληρικοί καλούνται από τις αρμόδιες αρχές στα πλαίσια της εθιμοτυπίας. Αν δεν κληθούν δεν πηγαίνουν.
Μήπως τελικά αυτό που εννοούν και δεν το λένε ευθέως, είναι το να περιορίζεται ο λόγος των κληρικών μόνο σε «αμήν» και «κύριε ελέησον» ;
Το άρθρο 14 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος ορίζει:
«Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους».
Επίσης στο άρθρο 4 παρ.1 αναφέρεται ότι: «Oι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου».
Αν λοιπόν κάποιοι θέλουν εμείς οι κληρικοί να μην μιλάμε, θα πρέπει πρώτα να τροποποιήσουν το Σύνταγμα της Ελλάδος.
Μέχρι τότε όμως θα μιλάμε (και οφείλουμε να το κάνουμε), κάνοντας υπακοή στους Επισκόπους μας ως κληρικοί και στο Σύνταγμα ως πολίτες.
Αξιώνουν επίσης να δώσει η Εκκλησία στο Κράτος την «τεράστια» ακίνητη περιουσία της.
Ποια είναι αυτή; Τα 170.000 γεωργικά καλλιεργήσιμα στρέμματα που διαθέτει από δωρεές και αντιστοιχούν στο 0,48% της συνολικής γεωργικής Ελληνικής γης;
- Όταν κάθε χρόνο εγκαταλείπονται από αγρότες και κτηνοτρόφους 162.000 στρέμματα καλλιεργήσιμης γης;
- Όταν είχαμε 4.380.000 εγκαταλειμμένα στρέμματα το 1983 και σήμερα έχουμε ακόμη περισσότερα;
- Όταν η Τρόϊκα καλεί το κράτος να εκποιήσει γη και νησιά;
- Γιατί δεν μιλούν για τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις της περιόδου 1917-1930 οι οποίες καταδίκασαν δεκάδες μοναστήρια σε μαρασμό, ενώ τα χρήματα από αυτές οφείλονται έως και σήμερα;
- Γιατί δεν μιλούν για τα 128 δεσμευμένα από το κράτος μεγάλης αξίας ακίνητα της Εκκλησίας, τα οποία παραμένουν αναξιοποίητα εδώ και δεκάδες χρόνια ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για την ανακούφιση των ασθενεστέρων οικονομικά ομάδων;
- Γιατί δεν μιλούν για τις δεκάδες δωρεές ακινήτων της Εκκλησίας; Μόνο η Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη είναι σήμερα ο μεγαλύτερος κοινωνικός ευεργέτης της Αθήνας.
-Γιατί δεν μιλούν για τα 100 εκατομμύρια ευρώ που διαθέτει κάθε χρόνο η Εκκλησία για την διατήρηση και λειτουργία των προνoιακών της ιδρυμάτων, καθώς και για τα 250.000 συσσίτια καθημερινώς;
Στον λαό δεν προσφέρονται όλα αυτά;
Μιλούν για την μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος, ζητώντας την κατάργησή της.
Ξεχνούν ότι το κράτος δεν μισθοδοτεί τους κληρικούς ως δημοσίους υπαλλήλους, π.χ. ως υπαλλήλους υπουργείων, πυροσβέστες, αστυνομικούς κ.λ.π. αλλά αυτή η μισθοδοσία έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα μετά την αναγκαστική απαλλοτρίωση του 80% της αγροτικής περιουσίας της Εκκλησίας, το 1952.
Ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι το μοναδικό κράτος στην Ευρώπη που μισθοδοτεί τους ιερείς και ότι αυτό πρέπει να σταματήσει.
ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ!
- Στο Βέλγιο οι λειτουργοί των αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος!
- Στη Τσεχία οι μισθοί των κληρικών προέρχονται από το κράτος!
Έχουν μάλιστα ανταποδοτικό χαρακτήρα και αφορούν στις κατασχέσεις της Εκκλησιαστικής περιουσίας από το πρώην Κομμουνιστικό καθεστώς.
- Στη Γαλλία, η οποία προβάλλεται ως πρότυπο κράτους χωρισμένο από την Εκκλησία, στις περιφέρειες της Αλσατίας και της Μοζέλ (πρώην Λωρραίνη) με 3.5 εκατομμύρια πληθυσμό, οι κληρικοί των Ρωμαιοκαθολικών, των Προτεσταντών καθώς και οι Ραβίνοι πληρώνονται από το Δημόσιο ταμείο του κράτους (Trésor Public)!!!
- Στο Λουξεμβούργο, οι κληρικοί και οι ραβίνοι πληρώνονται από το κράτος.
- Στη Ρουμανία οι λειτουργοί των εκεί 18 αναγνωρισμένων θρησκειών πληρώνονται από το κράτος.
- Στη Σλοβακία το κράτος επιδοτεί τους μισθούς των κληρικών.
- Στην Ελβετία, στα περισσότερα από τα 26 καντόνια (αυτοδιοικούμενες περιοχές), οι ιδιωτικές εταιρίες πληρώνουν υποχρεωτικά φόρο υπέρ της Εκκλησίας! (Ρωμαιοκαθολική, Παλαιοκαθολική, Προτεσταντική και Εβραϊκή κοινότητα)
Τα έσοδά τους από τον υποχρεωτικό φόρο και τις εθελοντικές προσφορές φθάνουν τα 1,9 δισεκατομμύρια φράγκα (1,44 δις. ευρώ!) τον χρόνο. Ουσιαστικά οι κληρικοί μισθοδοτούνται από το κράτος!
Θα χρειαζόμουν αρκετή ώρα για να αναφέρω όλες τις παροχές των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών κρατών προς τις Εκκλησίες τους, είτε μέσω φοροαπαλλαγών, είτε ως άμεσες ή έμμεσες χρηματοδοτήσεις.
Το παράλογο και συνάμα απίστευτο της υπόθεσης είναι ότι, ενώ μας λένε ότι δήθεν η «Ευρώπη» επιθυμεί την διακοπή της μισθοδοσίας των κληρικών από το Ελληνικό κράτος, ταυτόχρονα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και σχεδιασμού της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλαδή στο Στρασβούργο, τις Βρυξέλλες και το Λουξεμβούργο, οι κληρικοί των εκεί δογμάτων ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ από το κράτος!!!
Σεβασμιώτατε!
Σεβαστοί Πατέρες και συνοδοιπόροι στον ανηφορικό δρόμο της Ιεροσύνης, που αν και περνά από τον Γολγοθά, είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει στο φως της Αναστάσεως, σας ευχαριστώ που αφιερώσατε από τον πολύτιμο χρόνο σας για να ακούσετε πράγματα χιλιοειπωμένα, μα αναγκαία να ακούγονται συχνά, ώστε να αναζοπυρρούν το δοθέν χάρισμα στον κάθε ένα από εμάς.
Σεβασμιώτατε σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά θερμά που μου δώσατε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους Ιερείς της Ιεράς Μητροπόλεως Σας,
Σας παρακαλώ να συνεχίσετε να είστε αρρωγός των προσπσθειών του Ιερού Συνδέσμου των Κληρικών της Ελλάδος και Σας διαβεβαιούμε ότι το έργο μας εις ουδέν αντίκειται των κανόνων και των θεσμών της Αγίας μας Εκκλησίας, τουναντίον προσπαθεί από το δικό του μετερίζι να προσφέρει εις τον Ορθόδοξο Εφημέριο της πατρίδας μας όσα ο θεσμικός του ρόλος απαιτεί.
Σεβαστοί Πατέρες σας καλώ για μια ακόμα φορά να δώσουμε στους πιστούς μας, που τόσα περιμένουν από εμάς τον καλλίτερο εαυτό μας, αναλωνόμενοι στον αμπελώνα του Κυρίου προσκαρτερούντες όχι εγκόσμια αγαθά αλλά τα υπερκόσμια.
Σας ευχαριστώ.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
