>> Του Αλέξανδρου Τζανέτου *
Κυριακή, ώρα 11:38. Μία ακόμη Κυριακή που ξυπνάω σχετικά νωρίς και δεν ακολουθώ τις υποδείξεις της φοιτητικής ζωής. Όχι δεν είναι θέμα καλού φοιτητή. Είναι θέμα υπερέντασης και εγνοιών. Ξυπνάει από μόνο του το μυαλό και αφυπνίζει και το σώμα μαζί, καθώς μέσα του στροβιλίζονται όλα τα ερωτήματα που μας βασανίζουν σήμερα...
Κάτι με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Είναι οι φωνές της κυρίας Μαρίας από δίπλα. Πάλι μιλάει στο τηλέφωνο και εξηγεί στο γιό της πως δεν έχει λεφτά για το νοίκι και πρέπει να μετακομίσει. Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάω δειλά μέσα από το τζάμι της κουζίνας της. Ναι, έχει δακρύσει. Ξαναμπαίνω μέσα, γιατί δεν αντέχω να την ξαναδώ έτσι. Από το φωταγωγό ακούγονται φωνές. Είναι το γνώριμο ζευγάρι του 5ου που τσακώνεται. Πέρυσι που ήρθαν ήταν ευτυχισμένοι. Φέτος τους ακούς κάθε μέρα. Και δεν φταίνε αυτοί. Κάθε ζευγάρι σήμερα αντιμετωπίζει βασικά προβλήματα που δεν του επιτρέπουν να παραμείνει χαρούμενο και να ζήσει ευτυχισμένο. Αυτή τη φορά τους ακούω να τσακώνονται για το πετρέλαιο. Ότι κακώς ήρθαν εδώ, γιατί είναι πολλά τα έξοδα γι αυτό και έπρεπε να μείνουν στο χωριό. Ανταπαντά ο άντρας τώρα ότι δε θα είχαν δουλειές στο χωριό.
Κλείνω το τζαμάκι του φωταγωγού. Χτυπάει το τηλέφωνο. Πάω προς τα εκεί και το σηκώνω. Είναι ο συμφοιτητής μου, ο Αντρέας που μένει στον 2ο. «Ρε φίλε, μπορείς να μου δανείσεις σήμερα για να τη βγάλω; Μόλις τελειώσει ο μήνας θα μου βάλουν χρήματα και θα στα δώσω.» Αδύνατον να αρνηθώ. Του λέω να έρθει σε κάνα δεκάλεπτο πάνω να του δώσω. Αφού το κλείνουμε, έρχεται μήνυμα στο κινητό. Είναι η μια φοιτήτρια της πολυκατοικίας, η Ρόζα. «Αλεξ, δεν λέμε στα παιδιά να έρθουν από δω για καφέ? Μη χαλάμε λεφτά». Η μόνη σωστή απάντηση εδώ είναι η καταφατική. Αφήνοντας το κινητό συνειδητοποιώ την κατάσταση που φτάσαμε. Πώς γίναμε έτσι, άραγε;
Από το διάδρομο ακούω θορύβους, οπότε και ανοίγω να δω τι γίνεται. Οι απέναντι μετακομίζουν. Στα πρόσωπά τους βλέπω χαραγμένη τη στενοχώρια και όλοι με κοιτούν σα να λένε «Δυστυχώς δεν έχουμε άλλη λύση». Ο πατέρας της οικογενείας μου ζητά να τον βοηθήσω με τις τελευταίες κούτες. Παίρνω τα κλειδιά στην τσέπη μου και κλείνω την πόρτα. Καθώς κατεβάζουμε τις κούτες, νιώθω ένα βαρύ κλίμα. Σταματάμε στον 1ο γιατί η κυρία Ιωάννα που έχασε τον άντρα της μας πιάνει την κουβέντα. Μας εξηγεί πόσο δύσκολα είναι τώρα που οι συντάξεις δε τη φτάνουν ούτε για τα φάρμακά της και κλείνει την φράση της με μια ευχή να βρει σύντομα τον άντρα της. Ανατριχιάζω…
Έχουμε φτάσει κάτω. Τους βοηθάω να φορτώσουν και τα τελευταία στο αμάξι. Δεν με χαιρετούν. Απλά με ακουμπάνε στον ώμο και με κοιτούν σα να θέλουν να πάρουν, αλλά και να μου δώσουν κουράγιο. Τους παρατηρώ να φεύγουν και ύστερα γυρνάω προς την πολυκατοικία. Την κοιτάζω για μερικές στιγμές. Τόσοι άνθρωποι, τόσα προβλήματα. Όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας μπορεί να τα δει κανείς στην πολυκατοικία. Αν μένει κανείς στην πολυκατοικία, τότε μαθαίνει την αλήθεια και βλέπει τον πραγματικό λαό. Τότε αναρωτιέμαι: Κύριοι βουλευταί, έχετε ζήσει σε πολυκατοικία;
* Ο Αλ. Τζανέτος είναι πρόεδρος του φοιτητικού συλλόγου του τμήματος Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης
Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.
Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.
facebook
youtube
instagram
X
