Η αποχή ως αλήθεια της απελπισίας. Η συμμετοχή;

Εν όψει των εκλογών χρειάζεται να αναστοχαστούμε κάποια ζητήματα…

Πρώτα-πρώτα ότι ζούμε σε μια κοινωνία με βαθιά πόλωση και συνεχώς εντεινόμενες κοινωνικές ανισότητες. Ένα διψήφιο ποσοστό του πληθυσμού ζει «καλά έως πολύ καλά». Καταναλώνει πράγματα και έχει τόση άνεση στον τρόπο ζωής του που οι υπόλοιποι, η μεγάλη πλειοψηφία, ούτε να ονειρευτούμε δεν μπορούμε.

Οι υπόλοιποι ζούμε με δυσκολίες και στερήσεις που εκτείνονται από την σχετική φτώχεια - αδυναμία κάλυψης όλων των βασικών αναγκών μας - έως την απόλυτη φτώχεια: μη κάλυψη - απόλυτη έλλειψη των περισσότερων βασικών και ζωτικών αναγκών μας: στοιχειωδώς αξιοπρεπή στέγη, φαγητό, φάρμακα, υγειονομική περίθαλψη, θέρμανση. Ακόμη και ο καθαρός αέρας στις μεγάλες πόλεις είναι είδος πολυτελείας - συναρτάται από την περιοχή διαμονής.

Και τείνουμε στο τέλος της εποχής που η καταφυγή στην οικογένεια μπορούσε να είναι αποτελεσματική. Οι περισσότερες οικογένειες έχουν αποκάμει και οι δυνατότητες για οικογενειακές στρατηγικές άμυνας εκλείπουν. Απλά οι οικογένειες γίνονται συγκάτοικοι.

Άρα η πλειοψηφία ζούμε με το άγχος της επιβίωσης, επισφαλώς εργαζόμενοι και μισοάνεργοι: «Πλεονάζοντες» πληθυσμοί απαραίτητοι για το κέρδος του κεφαλαίου. Και το 1/3 του πληθυσμού χωρίς ελπίδα για μια ζωή ανθρώπινη. Ως «περιττοί πληθυσμοί» εκτός παραγωγής: μακροχρόνια άνεργοι, συνταξιούχοι, ανάπηροι, Ρομά, πρόσφυγες.

Οι αλήθειες του κ. Μητσοτάκη

Σε αυτήν την κοινωνική πραγματικότητα με την ακρίβεια να μας απειλεί να μας ρουφήξει σαν κινούμενη άμμος, έρχεται ο Μητσοτάκης με την κυβερνητική πολιτική του και καταθέτει τις προτάσεις του για επενδύσεις και ανάπτυξη, για αναμόρφωση του ΕΣΥ, για αναδόμηση της παιδείας, για αυξήσεις μισθών, για ευρωπαϊκή αεράμυνα, για τους «λαθροεισβολείς» που αντιμετωπίζονται επιτυχώς και απωθούνται ή και πνίγονται (όχι αυτό δεν το λέει αλλά το υπονοεί!) για το καλό μας!

Λέει ψέματα;;; Πιστεύω πως όχι! Για ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, ίσως και το 40%, λέει την Αλήθεια! Για όλο το λαό της ιδιοκτησίας και του κέρδους αλλά και για ένα εκτεταμένο λουμπεναριό που «γλύφει» τα αφεντικά, για όλους αυτούς, ο τωρινός Μητσοτάκης είναι η καλύτερη κυβέρνηση μετά τη χούντα: Αντικοινωνική πολιτική που ιδιωτικοποιεί την υγεία με την διάλυση και τις υπεργολαβίες στις κλινικές, που θα αναμορφώσει την παιδεία αφού την υποβαθμίζει δίνοντας βαουτσερ στους γονείς και γενικεύοντας την αμορφωσιά της κατάρτισης. Που διαλύει τις κοινωνικές ασφαλίσεις κόβοντας συντάξεις και φάρμακα… Αυτήν την αντικοινωνική πολιτική που καταργεί τα κοινά αγαθά ο κόσμος της ιδιοκτησίας, ο «λαός» της δεξιάς την θεωρεί ανάπτυξη γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις δίνουν κέρδη στα αφεντικά και επίσης γιατί κόβουν φόρους και ασφάλιστρα!

Στο «εξωτερικό μέτωπο»:

Η Δεξιά - Ακροδεξιά πολιτική Μητσοτάκη είναι επικίνδυνη συνολικά και για δύο ακόμη λόγους:

1. Για την έμμεση προς το παρόν στήριξη της Ελλάδας στους πολέμους και την στήριξη της συνέχειάς τους και στην Ουκρανία με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ αλλά και στην γενοκτονία της Γάζας με την στήριξη στο ακροδεξιό κράτος του Ισραήλ
2. Για την εχθρική πολιτική προς τους πρόσφυγες δηλαδή τα θύματα των πολέμων και της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ (στην οποία συμμετέχει η Ελλάδα) και των ΗΠΑ.

Αλλά φυσικά αυτά για τους εθναμύντορες της Δεξιάς είναι αναγκαία.

Άρα αυτοί έχουν τι να ψηφίσουν και θα πάνε σούμπιτοι στις κάλπες. Και για όσους είναι πιο «ανυπόμονοι», πιο ιδεοληπτικοί, πιο εθνικιστές και πιο απροκάλυπτα μισάνθρωποι υπάρχουν τουλάχιστον τρία κόμματα της ακροδεξιάς για κάθε γούστο!

Τι γίνεται όμως με εμάς, τον «μη δεξιό λαό»;

Αυτόν τον κόσμο των ανθρώπων στους οποίους υπερτερεί η κοινωνικότητα είτε γιατί έχουν ταξική συνείδηση είτε γιατί παρά τις κάποιες ατομικές ευκαιρίες τους δεν θέλουν να ζουν στην βαρβαρότητα που προωθούν οι ακροδεξιές-νεοφιλελεύθερες πολιτικές;

Αυτοί εν όψει εκλογών έχουν δυσκολία επιλογής. Γιατί τα δύο κόμματα που διεκδικούν την δεύτερη θέση, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ έχουν χάσει κάθε αξιοπιστία: Το μεν ΠΑΣΟΚ το 2010 όταν προχώρησε στο πρώτο μνημόνιο και αποχαιρέτησε οριστικά την σοσιαλδημοκρατική του πορεία, ο δε ΣΥΡΙΖΑ πολύ πιο τραυματικά γιατί ενώ έγινε ηγεμονική δύναμη επαγγελόμενος την ρήξη με τον ευρωπαϊκό μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού και την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής, έκανε ότι χειρότερο: Με την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο εξευτέλισε την έννοια της Αριστεράς, την διέψευσε ως κινηματική δυνατότητα ανατροπής και κατάντησε ο καλύτερος οργανωτής της πολιτικής της εξουσίας του Κεφαλαίου.

Έκανε όλη τη βρωμοδουλειά που οι άλλοι, οι πολιτικοί της δεξιάς, δεν θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας όσο υπήρχε ελπίδα και κίνημα αντίστασης μέσα στην καθημερινότητα. Αυτός ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ με την τετραετή υλοποίηση του γ’ μνημονίου έφερε την ρεβανσιστική Δεξιά στην κυβέρνηση το 2019!

Ακόμη χειρότερα δε: Η εκδοχή Κασσελάκη μπορεί να αποβεί ακόμη και επικίνδυνη γιατί με αυτόν έχουμε το φαινόμενο ενός άσχετου με την Αριστερά κάθε εκδοχής, λαϊκιστή - άρα δεξιού αξιακά που διεκδικεί μερτικό από απολίτικο κόσμο που έλκεται από επικοινωνιακές μπαρούφες. Και σε καιρούς σύγχυσης οι κλόουν της πολιτικής είναι περισσότερο επικίνδυνοι από γραφικοί.

Και βεβαίως το τρίτο «σοβαρό» μικρό κόμμα που δηλώνει αριστερά, εννοούμε τη ΝΕ.ΑΡ, βαρύνεται με όλες τις αμαρτίες του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ: Όλα τα στελέχη του συμμετείχαν ως κυβερνητικά στελέχη - υπουργοί κλπ στις κυβερνήσεις του Τσίπρα. Και είναι γελοίο να καλεί ο συμπαθής Χαρίτσης στην δημιουργία αξιόπιστης αντιπολίτευσης όταν συμμετείχε - όπως όλοι του μορφώματός του - στην μεγαλύτερη πολιτική αλητεία μετά τη χούντα: Την μετατροπή του ΟΧΙ που αποφάσισε το δημοψήφισμα του 2015 σε ΝΑΙ. Με μοιραίες και αναντίστρεπτες αλλαγές στην οικονομία και στην θεσμική πραγματικότητα μέχρι, τουλάχιστον το 2060!

Τι ψηφίζουμε λοιπόν δεδομένου ότι η αποχή μας ευνοεί την Δεξιά και την Ακροδεξιά;

Μένουν τρεις πολιτικές δυνάμεις που παρά τις αδυναμίες και τις αγκυλώσεις ή την αναποφασιστικότητά τους συμβάλλουν σε διαφορετικούς βαθμούς και με διαφορετικό τρόπο στο λαϊκό κίνημα. Αυτό δεν αναιρεί τις δεδομένες πολιτικές αδυναμίες τους. Το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη δύναμη, αρνείται τα άμεσα αιτήματα ρήξης σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που ανοίγουν (όπως οι εθνικοποιήσεις των δημοσίων υποδομών) ενώ στην περίπτωση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, όπως και σε μια σειρά άλλων κοινωνικών ζητημάτων, είχε εξαιρετικά προβληματική, συντηρητική στάση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ τηρεί μαχητική στάση αλλά συγχρόνως σε προγραμματικό επίπεδο διακατέχεται από έναν διακηρυκτικό αντικαπιταλισμό και παράλληλα περιχαρακώνεται αντί να συμβάλει στην ενοποίηση δυνάμεων στους κοινωνικούς χώρους. Τέλος, οι δυνάμεις Μέρα25 και ΛΑΕ, παρά την γόνιμη συμμετοχή στελεχών τους σε κοινωνικά μέτωπα δεν μπορούν να συγκροτήσουν μια συνεκτική φυσιογνωμία με σαφή άποψη για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα εσωτερικά κοινωνικά ζητήματα της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Σε κάθε περίπτωση το αναγκαίο κριτήριο είναι η επόμενη ημέρα και η ανάγκη ανασυγκρότησης και μαζικοποίησης των κοινωνικών αντιστάσεων.

Σε αυτήν την κατεύθυνση η ψήφος σε ένα από τα παραπάνω τρία κόμματα αποτελεί μια λύση που δεν μας προσβάλλει και μπορεί να συμβάλλει στην συνολική αναζωογόνηση των ταξικών αγώνων.

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.