29.1.2016 17:28

Η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης ως κέρδος και ως όπλο εναντίον των εργαζομένων

Η μεγάλη αναδιανομή εισοδημάτων και ισχύος  σε βάρος του κόσμου της εργασίας,  που έλαβε χώρα μέσω μνημονίων, με αφορμή την πληρωμή του χρέους και τις απαιτήσεις των δανειστών, για την δημιουργία ενός νέου μοντέλου καπιταλισμού στην Ελλάδα- πειραματόζωο,  συντελέσθηκε  και προχωράει με ωμή βία. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες των ανθρώπων. Και εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το  ύψος των απολαβών ενός  εργαζόμενου ανθρώπου είναι συνάρτηση όχι  μόνο του ύψους του μηνιαίου μισθού αλλά και του εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, του ελεύθερου χρόνου του (άδειες-αργίες),των ετών εργασίας που απαιτούνται για να πάρει σύνταξη, του ορίου ηλικίας γι αυτήν και τέλος  των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών που του παρέχονται
Αν λάβουμε υπόψη μας όλα τα παραπάνω ΤΟΤΕ κατανοούμε ότι  η εργασία υποβαθμίστηκε δραματικά:

Οι μισθοί τσακίσθηκαν, όχι μόνο με την πτώση του μηνιαίου μισθού αλλά και με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, με την επισφάλεια που σημαίνει αυθαίρετη επιμήκυνση του εργάσιμου χρόνου  μέσα στην καθημερινότητα, με την σύνταξη στα 67 ,με την υποβάθμιση των δημόσιων παροχών: υγεία-παιδεία-χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Όλα αυτά είναι που  αρπάζουν εισόδημα  και καταργούν την  δυνατότητα δημοκρατικής αντιπαράθεσης του κόσμου της εργασίας  στην εξουσία των αστών. Η τεράστια ανεργία που στην πραγματικότητα ξεπερνά το 35% επηρέασε αποφασιστικά   όλον τον κόσμο της εργασίας, όλους τους κλάδους και όλα τα στρώματα των κλάδων, στην κατεύθυνση της απορρύθμισης .Εκτός από τα ανώτατα  στελέχη των εταιρειών που λειτουργούν σαν εργοδότες όλοι οι άλλοι  "φτηναίνουν" δραματικά ως εργατική δύναμη  σε σχέση με την κατάσταση τους πριν το 2010.
 Θα είναι μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε αυτήν την υποβάθμιση σαν μια προσωρινή κατάσταση από την οποία θα απαλλαγούμε μόλις τελειώσουν τα μνημόνια.
Αυτή θα τείνει να γίνει  θεσμός και κανονικότητα για δεκαετίες και θα καθορίζει το όριο που μπορεί να σπάσει μόνο με σκληρότατους ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες.
Και όπως ήταν απαραίτητη η ουσιαστική διάλυση όλων των εργατικών οργανώσεων  για να επιτευχθεί η παραπάνω καταστροφή μας είναι αυτονόητο ότι χωρίς την επανίδρυση τους και την ενεργό μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτές δεν μπορούν να γίνουν οι αναγκαίοι αγώνες.
Είναι δε θλιβερό αλλά και ενδεικτικό ότι αυτήν την δραματική υποβάθμιση οι νεώτεροι  εργαζόμενοι κατά πλειοψηφία  τείνουν να την θεωρούν οριστική. Γιατί  δεν έχουν βιώματα κοινωνικών κατακτήσεων μέσω νικηφόρων εργατικών αγώνων σαν αυτών που αναπτύχθηκαν την περίοδο 1974 -1988 Πολλές φορές ακούμε από τους νεώτερους  το μοιρολατρικό: "εμείς δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ". Φαντάζονται το απώτερο γι αυτούς μέλλον το μετά 20 ή 30 χρόνια εντελώς αναλλοίωτο.  Το ίδιο ζοφερό με το παρόν. Είναι  φυσικό λοιπόν να τους αφήνει αδιάφορους η προοπτική του ασφαλιστικού και αν  ενδιαφέρονται σε κάποιο βαθμό είναι γιατί σε κάθε οικογένεια συνήθως το μόνο σίγουρο  εισόδημα είναι η σύνταξη των γονιών ή των παππούδων.
Συνολικά: Η έλλειψη βιωμάτων συλλογικών αγώνων τείνει να παράγει έναν νέου τύπου εργαζόμενο:
Αυτόν που αποδέχεται ότι η μοίρα του είναι ατομική του  υπόθεση. Αυτόν που ενώ κατανοεί ότι το ζήτημα είναι κοινωνικό και πολιτικό πιστεύει ότι δεν μπορεί  κάτι  να αλλάζει με συλλογικούς αγώνες αλλά μόνο με την έλευση ενός σωτήρα.
Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της νέας πολιτικοποίησης μετά το 2010: Ναι μεν  τα κοινωνικά προβλήματα αναγνωρίζονται ως κοινωνικά αλλά  η αίσθηση της κοινότητας, της συμμετοχής σε μια κατάσταση κοινή- αυτή η αίσθηση του ότι ανήκεις σε μία κοινωνική τάξη- παραμένει ισχνή..
Και το να περάσουμε από τη συνάθροιση των ατομικοτήτων στην αίσθηση του ταξικού συνανήκειν και στην ταξική αλληλεγγύη είναι το πλέον απαραίτητο..

ΧΩΡΙΣ  ΚΟΙΝΩΝΙΑ; ΧΩΡΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ-ΤΑΞΙΚΕΣ  ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ;  


...... Η διάλυση (χωρίς εισαγωγικά) της κοινωνικής ασφάλισης για τους κρατούντες  είναι αναγκαίο όπλο

 

Όσο υπήρχαν συλλογικές συμβάσεις και κοινό ασφαλιστικό καθεστώς για όλους τους εργαζόμενους,  χωρίς διαχωρισμούς γενεών, οι μισθωτοί ανεξάρτητα με τον βαθμό εμπλοκής τους στα συλλογικά πράγματα και πολλές φορές ανεξάρτητα από την θέση τους στην ιεραρχία του κλάδου τους ή της επιχείρησης, θεωρούσαν την σύνταξη κοινή υπόθεση και αυτό διαμόρφωνε ένα πλαίσιο κοινωνικοποίησης τους: Κάτι περισσότερο" ποιοτικά ανώτερο και ριζικά διαφορετικό  από την συνάθροιση ατομικών συμφερόντων: την  ώρα της αλήθειας όταν τελείωνε η σχέση του εργαζόμενου με την παραγωγή και  την εξουσία του εργοδότη η μοίρα, σε αυτό το ζήτημα, ήταν κοινή τουλάχιστον ενδοκλαδικά.
Με αυτό το βίωμα θεωρούσαν  φυσιολογική και στήριζαν την εσωτερική  αναδιανομή-αυτήν των εργαζομένων με μεγαλύτερους μισθούς προς τους συναδέλφους τους με κατώτερο μισθό αλλά και πίεζαν  για (και είχαν πετύχει σε έναν βαθμό μέσω της φορολογίας) την αναδιανομή από τον πλούτο προς την εργασία μέσω της τριμερούς χρηματοδότησης του ασφαλιστικού: ο κανόνας 2 μέρη, ο εργαζόμενος 3 μέρη  το κράτος μέσω  του προϋπολογισμού, 4 ο εργοδότης λειτούργησε αρκετά χρόνια

Ο δε προσδιορισμός της κατώτατης σύνταξης κάθε χρόνο

 βάσει του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη αλλά και πολλών κλάδων σαν ποσοστών των εν ενεργεία συντάξιμων μισθών, όπως αυτοί αυξάνονταν,  δημιουργούσε κοινότητα  συμφερόντων των εν ενεργεία εργαζομένων με τους συνταξιούχους.
Αυτή η κοινότητα των συμφερόντων δέχθηκε συνεχή χτυπήματα με τους διαχωρισμούς του ασφαλιστικού καθεστώτος σε παλαιότερους και νεώτερους με βάση το έτος ένταξης στην παραγωγή:

Προ του 1983, προ του 1992, προ του 2001 και  φυσικά με την προσωρινή και μερική απασχόληση.
Όλες  οι ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις που εφαρμόσθηκαν από το 1990  μέχρι τώρα έσπρωχναν στην ίδια κατεύθυνση: την ελάφρυνσης της φορολογίας των πλουσίων και των εργοδοτών, εν τέλει σε αναδιανομή υπέρ του κόσμου του κεφαλαίου.
Ταυτόχρονα με την βαθμιαία απορρύθμιση των σχέσεων απασχόλησης (προσωρινότητα και ,μερική απασχόληση)  η συνοχή και η αλληλεγγύη αδυνάτιζαν συνολικά. Τόσο ανάμεσα στους εργαζόμενους όσο και ανάμεσα στις διαφορετικές ηλικίες.
Η τωρινή μεταρρύθμιση είναι η πλέον αποφασιστική: Δίνει  ένα μικρό διάστημα προσαρμογής στους ήδη συνταξιούχους  για  να χωνέψουν την ιδέα των περικοπών και μετά το 2018 οι συντάξεις γενικώς θα μετατραπούν σε βοηθήματα και ελεημοσύνες .
Το εκπληκτικό είναι ότι αυτά τα προωθεί στο όνομα της αριστεροσύνης της η κυβέρνηση που διέψευσε το συλλογικό όνειρο της κοινωνίας για κοινωνική απελευθέρωση.
Και το ακόμη πιο άγριο είναι ότι πιθανόν  ούτε αυτές οι ρυθμίσεις θα γίνουν δεκτές από τους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού καπιταλισμού που με την αθόρυβη σύμπνοια των ντόπιων εργοδοτών εκτιμούν ότι για να πάρει η οικονομία εμπρός πρέπει να γίνουμε κινέζοι εργαζόμενοι.
 Αν λοιπόν ανεχθούμε την φιλανθρωπία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή την πιο απροκάλυπτη ξεφτίλα των επενδυτών,είναι θέμα κοινωνικών αγώνων.

Μόνο ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ,  μπορούν να δώσουν την απάντηση  και κανένας σωτήρας.

 

Μπορείτε να δείτε το πρώτο μέρος στο::http://www.politischios.gr/parembaseis/i-antikoinoniki-metarrythmisi-toy-asfalistikoy      

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ