Η χρονιά που ξεκίνησε με ελπίδες και ήπια χαμόγελα, , όλων όσων δοκιμάστηκαν βάναυσα, υλικά και ηθικά, από τις πολιτικές των μνημονίων, με την γήινη επιθυμία τους για μια ριζοσπαστική, εν τέλει, αλλαγή της κοινωνίας μας κόπηκε απότομα στα δύο.
Αυτό συνέβη τον Ιούλιο όταν με το δημοψήφισμα εκφράστηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο η ταξική αντίθεση, που επί πέντε χρόνια τεντώνεται στο έπακρο, και έδωσε 62%,(κόσμος της εργασίας) στο ΟΧΙ άλλες πολιτικές σφαγής μας για το κέρδος του Κεφαλαίου και 38%(κόσμος του χρήματος) στο ΝΑΙ των κεφαλαιοκρατών των ευνοούμενων τους και των νοικοκυραίων .Τότε η κυβέρνηση είχε να διαλέξει χωρίς άλλες αναβολές και υπεκφυγές με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει..
Λύσεις συμβιβασμού που να είναι ανεκτές από τον κόσμο της εργασίας δεν υπήρχαν. Γιατί ο κόσμος του κεφαλαίου δεν δεχόταν καμία ουσιαστική υποχώρηση στην πολιτική που τόσα χρόνια γιγάντωσε την κερδοφορία του και κατέστησε την πολιτική του ισχύ περίπου δικτατορική.
Έτσι η κυβέρνηση είχε δύο δρόμους: ή το πείραμα με την ενεργοποίηση του κόσμου της εργασίας για μια νέα οικονομία των αναγκών-όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα συναποφασίζουν τι, πως, πότε και με ποιά προοπτική θα παράγεται και αυτό λέγεται σοσιαλιστικός μετασχηματισμός!- ή την αποκατάσταση στην συνείδηση της κοινωνίας του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής, του καπιταλισμού, που τα βιώματα της καταστροφικής πολιτικής του των τελευταίων 5 ετών είχαν απονομιμοποιήσει σε μεγάλο βαθμό.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας πρώτος- πρώτος αποδέχθηκαν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την υποταγή: There is no alternative (TINA ) Αυτό μας είπαν όταν υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο
Είναι απαραίτητο να μελετήσουμε τις εσωτερικές ιδεολογικές και πολιτικές εν τέλει τις ταξικές συγκρούσεις, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ τα τρία τελευταία χρόνια ήδη από το καλοκαίρι του 2012.Να κατανοήσουμε πως αυτές οδήγησαν στην πολιτική ήττα του κόσμου της εργασίας εσωκομματικά ώστε να αδυνατίσει το αίτημα και η προοπτική του σοσιαλιστικού πειραματισμού και να θεωρηθεί αναγκαία η υπογραφή του Γ και μοιραίου, για το ηθικό πλεονέκτημα της πολιτικής Αριστεράς, μνημονίου. Είναι απαραίτητο να μελετήσουμε όλα τα παραπάνω γιατί οι κοινωνίες μαθαίνουν ,οφείλουν να μαθαίνουν, από τα λάθη τους. Αλλιώς τα επαναλαμβάνουν, με χειρότερο μάλιστα τρόπο. Προσπαθώντας να συμβάλουμε κι εμείς θα γράψουμε σύντομα σε ένα άλλο άρθρο γι αυτή την μοιραία πορεία.
Σήμερα όμως ας σταθούμε στις εκτιμήσεις του τι σημαίνει για την κοινωνία των από κάτω και πως βιώθηκε η υποταγή στην πολιτική γραμμή του ταξικού μας εχθρού.
Για την δικιά μας λοιπόν κοινωνία, των ανθρώπων της εργασίας, αυτή η ταξική προδοσία βιώθηκε και βιώνεται ως τέτοια. Με απογοήτευση χειρότερη, πολύ χειρότερη από ότι στο παρελθόν. Γιατί τουλάχιστον οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν ειλικρινείς: δήλωναν διαχρονικά την πίστη τους σε έναν κόσμο ανισοτήτων, αυτόν θεωρούσαν και θεωρούν φυσική κατάσταση τα παραδοσιακά αστικά κόμματα.
Υπάρχει όμως και θυμός για την επιπολαιότητα των κυβερνητικών χειρισμών από τον Γενάρη μέχρι το καλοκαίρι. Και οργή για την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ
Και ταπείνωση. Και απελπισία. Και έλλειψη πίστης στο μέλλον. Και ζωή χωρίς όνειρα. Χωρίς συλλογικό όνειρο.
Και βέβαια στις άλλες χώρες της Ευρώπης η Αριστερά επιβιώνει μεν αλλά έχει χάσει την ορμή της.
Ωστόσο δεν είναι όλα μαύρα.
Γιατί οι αγώνες των τελευταίων πέντε χρόνων πολιτικοποίησαν εκ νέου ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας μας. Και παρήγαγαν δεκάδες χιλιάδες κοινωνικούς αγωνιστές σε διάφορα κοινωνικά επίδικα: Στις συνδικαλιστικές και οικονομικές διεκδικήσεις ιδιαίτερα των πρωτοβάθμιων σωματείων, στους αγώνες για κοινωνικά δικαιώματα, στις κινητοποιήσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων
Στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, στα κινήματα εναντίον της εμπορευματοποίησης και καταστροφής του περιβάλλοντος. Στις τοπικές κοινωνίες αλλά και συνολικά στην κοινωνία μας.
Με μια γνώση σκληρά πληρωμένη όλοι πια καταλαβαίνουμε ότι η πίστη σε έναν πολιτικό ηγέτη και η ανάθεση της ζωής μας στις αποφάσεις του μοιάζει όλο και πιο πολύ με το σκύψιμο του κεφαλιού στην αυθεντία του αφεντικού.
Μένει να γίνει αποδεκτό,-κόντρα στις αρνήσεις του συλλογικού που κινδυνεύουμε να ανθίσουν πάλι -ότι η συλλογικότητα είναι απαραίτητη αρκεί να είναι πραγματική δηλαδή απεριόριστα δημοκρατική στη λειτουργία της.
Πρέπει να ξαναχτίσουμε την Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο .Χωρίς πίστη στa λαμπερά χαμόγελα και στο life-style των πολιτευτών. Με εμπιστοσύνη στις συλλογικότητες και χωρίς ηγέτες- σωτήρες τους. Να φτιάξουμε το δικό μας στέρεο Όνειρο. Από την πιο σκληρή ύλη του κοινωνικού σύμπαντος: το αίτημα για Ισότητα ,το αίτημα για δικαιοσύνη.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι δύσκολη.
Η αλληλεγγύη στους αδικούμενους αυτής της γης (τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ) και αυτής της πατρίδας ( τους άνεργους και όλους τους ντόπιους που έχουν λυγίσει από τις ελεεινές πολιτικές ) είναι απαραίτητη. Ο πολιτικός αγώνας και η συμμετοχή μας κάτι περισσότερο από απαραίτητα: είναι η μόνη βάσιμη ελπίδα «των ανθρώπων χωρίς ελπίδα».Για να φτιάξουμε μιαν Αριστερά κατ αρχήν ταξική. Την δικιά μας Αριστερά
που «δεν θα συμβιβάζεται
και δεν θα ξεπουλά»
Για να πάρουν τα Όνειρα Εκδίκηση.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
