....αλλά να πιστεύεις ότι μπορούν να μείνουν όπως είναι.
Ένας βαθιά ριζωμένος τρόπος σκέψης τείνει να θεωρεί τις αντιθέσεις που διαπερνούν τις κοινωνίες σαν ένα σύνολο αυθύπαρκτων επί μέρους καταστάσεων (ταξικό, εθνικό, περιβαλλοντικό, ανισότητα των φύλων κ.α ) ανάμεσα στις οποίες πορευόμαστε και κατά περίπτωση εισπράττουμε την αδικία που παράγουν.
Ένας πιο γραφικός τρόπος σκέψης είναι η απόδοση της αιτίας των δεινών σε μία σκοτεινή εξουσία (θεωρίες συνομωσίας)
Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις υπάρχει η «ψευδαίσθηση του υποκειμένου» η αυταπάτη ότι επιλέγουμε τις συνθήκες και ο ιδιωτικός μας βίος μακριά από όλα αυτά εν μέρει μόνο επηρεάζεται και χάνει την κανονικότητά του, ότι είναι αυτονόητος και απλώς διαταράσσεται από τι ς παραπάνω εισβολές.Και ο δημόσιος θεωρείται εξ ίσου κανονικός με ορισμένες μόνος ατυχείς πλευρές.(οι αντιθέσεις )
Η κρίση ήρθε με έναν τρόπο οδυνηρό να μας αναγκάσει να σκεφτούμε ότι η πραγματικότητα είναι σύνθετη, η δημόσια εξέλιξη των αντιθέσεων εισβάλλει καθοριστικά στον ιδιωτικό μας βίο, ότι οι κανονικότητες που πολλοί από εμάς χάσαμε δεν συνιστούν «κανονική ζωή»
γιατί τέτοια δεν υπάρχει .
Μας καλεί λοιπόν η κρίση να αλλάξουμε, αλλάζοντάς τα όλα, και εμείς οι ίδιοι.
Με κριτικό νου, με επίγνωση ότι μπορεί να είμαστε οι πρωταγωνιστές, οι συλλογικοί πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Να μιλάμε λοιπόν για τις δυνάμεις που καθορίζουν την κοινωνική εξέλιξη που δεν είναι παρά η ταξική πάλη(ο κοινωνικός ανταγωνισμός ) ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις και σε όλους όσους συμπορεύονται πειθόμενοι από «αντικειμενικές ευκαιρίες» ή από ιδεολογία (και η υποταγή κάτι τέτοιο είναι) και στις υποτελείς τάξεις που ως υποτελείς «μιλούν» υποτελώς με μια συνεχή τάση αυτονόμησης του λόγου τους (Η εγγενής τάση του κομμουνισμού-η ζωή χωρίς εκμετάλλευση και κέρδος.)
Να μελετάμε λοιπόν την συμπλοκή των αντιθέσεων, να μην ξεχνάμε την κύρια αντίθεση (κεφαλαιοκρατική σχέση ή άλλως η αντίθεση που παράγει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής ανάμεσα στον κόσμο του κεφαλαίου και τον κόσμο της εργασίας) αλλά και το γεγονός ότι η αντίθεση αυτή δεν εμφανίζεται αφτιασίδωτη.
Άλλωστε όπως το είχε πει και ο Μαρξ: Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πάλη των τάξεων.
Ζούμε σε έναν πολιτισμό που, σπαταλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής ενέργειας
για την αυτοσυντήρησή του. Με κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά και με την ιδεολογική πειθώ. Και όταν το σχέδιο ζωής που προτείνει δεν πείθει τις υποτελείς τάξεις η βία της καταστολής κυριαρχεί .Οι σάχλες παραμερίζονται ως αναποτελεσματικές και τα σοβαροφανή τραγούδια τους ηχούν ενοχλητικά ως θόρυβος πλέον..
Η βία της καταστολής χρησιμοποιεί ένα πρώτο τεράστιο όπλο. Τον φόβο
Και η απάντηση στον ανορθολογισμό του καπιταλισμού δεν μπορεί να είναι τα λογικά επιχειρήματα μόνον. Είναι απαραίτητη η εξουδετέρωση του φόβου με την βία του φρονήματος.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
