Η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης τις επόμενες ημέρες θα είναι αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού και το μέλλον της ανατροπής των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για να κρίνουμε αυτήν την εξέλιξη είναι απαραίτητο να ξαναθέσουμε και να αποσαφηνίσουμε τα κριτήρια με τα οποία οι δουλείες της Αριστερής διακυβέρνησης- που αναφέρονται στην ολότητα του σχηματισμού πρέπει να συναντιούνται με τα ταξικά επίδικα της περιόδου και να τα υπηρετούν αποτελεσματικά.
Επομένως είναι ανάγκη να (ξανα)ορίσουμε τα επίδικα και τις δυνατότητες:
1.Τα αδιέξοδα του νέου καπιταλισμού που παράγει η κρίση έχουν ήδη περιγραφεί ως αδυναμία του νεοφιλελευθερισμού να αποκαταστήσει το μέσο ποσοστό κέρδους στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας του 1960 και σαν αστάθεια των κοινωνικών συμμαχιών του μετά το 1990.Στην μετανεοφιλελεύθερη περίοδο που ανοίγεται είναι φανερή η αδυναμία ενός πολιτικού σχεδίου που να ηγεμονεύει δηλαδή να πείθει βάσιμα την πλειοψηφία του πληθυσμού ότι έχει χώρο να ζήσει σε μία πραγματικότητα ανεκτή υλικά και ηθικά. Μπορούμε επομένως να μιλάμε για έναν «χαοτικό» Καπιταλισμό.
(Ανάμεσα σε πολλά άλλα μπορούμε να θυμηθούμε το βιβλίο "Χωρίς επιστροφή" των Λάσκου -Τσακαλώτου που περιγράφει την αντικειμενική αδυναμία επιστροφής στον Κεϋνσιανό συμβιβασμό.)
2)Η συστημική αυτή αδυναμία που αποτέλεσε την αντικειμενική συνθήκη για την άνοδο της Αριστεράς στην Κυβέρνηση παρήγαγε και συνεχίζει να παράγει αναμονή. Το αίτημα για αξιοπρέπεια, παρά την υλική εξάντληση και την σχετική ασάφεια της πρότασης μας για αξιοπρέπεια αποκτάει χαρακτήρα μόνιμο.
Έστω «χωρίς χαρά» όπως επεσήμανε ο Έντζο Τραβέρσο (1)
3) Μία συμφωνία λοιπόν η οποία δεν θα εγγυάται βάσιμα όχι μόνον την διατήρηση των συντάξεων και των μισθών αλλά και την άμεση ανατροπή της νεοφιλελεύθερης τάσης με την άμεση θεσμοθέτηση του βασικού μισθού στα 751 ευρώ κατ αρχήν αλλά και τα μηδενικά πλεονάσματα δεν θα πείσει γιατί δεν θα είναι "αποτελεσματική":
-Δεν είναι δυνατόν να μην μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις τα επόμενα χρόνια ,ούτε μπορεί να αποφευχθεί η παραπέρα συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών αν αποδεχθείς πλεονάσματα.
-Δεν συνιστά αναδιανομή εισοδήματος και κοινωνικής ισχύος υπέρ των λαϊκών τάξεων η μόνιμη αύξηση των έμμεσων φόρων αντί των άμεσων.
4)Και βεβαίως δεν μπορείς να οργανώσεις εναλλακτικές προτάσεις χωρίς χρηματοδοτικά εργαλεία, χωρίς πολιτικό έλεγχο των τραπεζών (Πέτρος Σταύρου (2 )
Χωρίς αυτές τις ρηξιακές πολιτικές είναι αδύνατον να αποφύγουμε την μονιμοποίηση της καταστροφής μιας ολόκληρης γενιάς. Το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, η εκτεταμένη μερική απασχόληση και η απλήρωτη εργασία εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα θα μονιμοποιηθεί σαν βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας. Ούτε δημόσιες επενδύσεις θα υπάρχουν , ούτε οι ιδιωτικές που θα έρθουν(;) θα αποτελέσουν αποφασιστικό μοχλό για την παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση. Μετά από μερικά χρόνια το μεγάλο αυτό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού απομορφωμένο, ταπεινωμένο και χωρίς βίωμα συμμετοχής στην κοινωνική ζωή θα περιθωριοποιηθεί μόνιμα.
Μία συμφωνία λοιπόν που δεν θα εγγυάται όλα αυτά τα μίνιμουμ αναγκαία που περιγράφονται στο 3 και 4 δεν θα ανασχέσει τον κατήφορο σαν ένα ουδέτερο διάλλειμα.
Ούτε θα δώσει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο για επανεκκίνηση της οικονομίας. Γιατί απλώς δεν μπορεί να υπάρξει ουδέτερος χρόνος και χώρος.
Μία συμφωνία αυτού του τύπου θα αποτελέσει στρατηγική ήττα για την Αριστερά γιατί όχι μόνο δεν θα ανατρέπει τους ταξικούς συσχετισμούς αλλά θα "κλείνει το μάτι¨" σε μια νέα καπιταλιστική ευρυθμία, θα οδηγεί σε μία κοινωνία όπου ο κόσμος της εργασίας συνολικά χωρίς το σήμα μιας έμπρακτης πολιτικής ρήξης θα πειθαναγκαστεί να ζει με εξαιρετικά μειωμένες προσδοκίες.
Και είναι γνωστό ιστορικά ότι η έλλειψη ελπίδας εξαφανίζει όσους την επαγγέλθηκαν, εν προκειμένω την Αριστερά μας.
Αυτό μάλιστα μπορεί να συμβεί με παραμονή στην κυβέρνηση ενός κόμματος εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ στο οποίο θα έχει απομείνει το κέλυφος αλλά θα έχει χαθεί η «ουσία» δηλαδή τα πληβειακά κοινωνικά στρώματα που το στήριξαν μέχρι τώρα.
Τα στρώματα αυτά θα αναχωρήσουν εκ νέου από την πολιτική και η ελληνική κοινωνία θα γνωρίσει μια νέα περίοδο ευρύτατης αποπολιτικοποίησης και περιθωριοποίησης ευρύτατων στρωμάτων, περίπου όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ
Τούτων δοθέντων τι μας μένει να κάνουμε :
Απέναντι σε αυτήν την προοπτική χωρίς δραματοποιήσεις να αντιπαρατάξουμε την ρήξη με την κυρίαρχη λογική-πακέτο.
Η «ρήξη» χωρίς να σημαίνει κάποια ηρωική στιγμή μετά την οποία οι καμπάνες θα χτυπάνε χαρούμενα θα αποτελεί την ουσιαστική τομή. Θα είναι η στιγμή μετά την οποία η παραγωγική ανασυγκρότηση θα ανασυγκροτεί και το κοινωνικό υποκείμενο που μας ενδιαφέρει..
Μόνον εάν η κοινωνική πλειοψηφία του κόσμου της εργασίας πεισθεί, με τα μέτρα που θα υλοποιούν αυτήν την «μη συμφωνία», ότι η υπόθεση αυτή είναι δικιά τους, μόνο τότε με την εντελώς απαραίτητη συμμετοχή τους, η νέα πολιτικοποίηση που ξεκίνησε από το 2010 θα είναι αποτελεσματική και θα βαδίσει τα εντελώς αναγκαία πρώτα βήματα της αλλαγής του τρόπου παραγωγής.
Είναι αναγκαίο θυμηθούμε τις τόσο χρήσιμες δημόσιες τοποθετήσεις των στελεχών μας στις πλατείες το 2011 για τις ανάγκες των πολλών και να τις προσαρμόσουμε στην τωρινή ανάγκη για επανεκκίνηση της οικονομίας με τον αντίστοιχο τρόπο που θα καθιστά τους εργαζόμενους συμμέτοχους των αποφάσεων στους χώρους παραγωγής
Ας μην μας παρασύρουν οι αυταπάτες του κυβερνητισμού.
Ακόμη και αν οι συσχετισμοί δεν ανατραπούν και δεν καταφέρουμε σε αυτήν την πορεία να κρατήσουμε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την κυβέρνηση, η σαφήνεια και η ταξικότητα της πρότασης μας, θα μας δώσουν την δυνατότητα να συγκροτήσουμε το απαραίτητο ευρύ ταξικό μέτωπό για να επανέλθουμε όσο οι αντίπαλοί μας θα αποδομούνται μέσα στην υποτιθέμενη πλειοψηφία τους.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε τελευταία ανάλυση οι ταξικοί συσχετισμοί δεν διαμορφώνονται επωφελώς για τις κοινωνικές τάξεις στις οποίες αναφερόμαστε εάν αποδεχθούμε την διαχείριση των εγκεκριμένων.
Αντίθετα ανατρέπουν τις συντηρητικές κυβερνήσεις και τις πολιτικές τους όπως στο παρελθόν όταν συγκροτούνται με σαφήνεια στο αίτημα της ανατροπής και της επανεκκίνησης της οικονομίας με κοινωνικό έλεγχο.
Το σύνθημα Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ παραμένει πιο ζωντανό και επίκαιρο καθότι ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι πιο εμφανής από ποτέ.
1.Έντζο Τραβέρσο: «Οι επαναστάσεις δεν είναι όλες τους χαρούμενες»
http://rednotebook.gr/2014/12/traverso-prodimosiefsi/
2. «Είναι εφικτό από οικονομική σκοπιά ένα σενάριο ρήξης με τους δανειστές;» του Πέτρου Σταύρου
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
