Στο επίκεντρο της σκέψης μου και πάλι τα κορίτσια των ΑΕΝ, οι σπουδάστριες που τελείωσαν τίς σχολές και δεν μπορούν να πάρουν το πτυχίο τους γιατί δεν έχουν συμπληρώσει την απαιτούμενη συνολική θαλάσσια υπηρεσία και υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μην αποκτήσουν το πτυχίο τους λόγω της παρόδου διαρκείας του επιτρεπόμενου χρόνου.
Δηλαδή, πάνε χαμένα τα χρόνια της φοίτησης στις ΑΕΝ, χαμένοι οι κόποι, οι αγωνίες, τα όνειρα, τα έξοδα του κάθε γονέα που μπροστά στο μέλλον των παιδιών τους μπορεί εκείνοι να στερούνταν τα πάντα.
Υπάρχουν και οι σπουδάστριες που τελείωσαν το Α΄ και Β΄ εξαμήνου των ΑΕΝ που λόγω του κορωνοϊου δεν μπόρεσαν να φύγουν τον περασμένο Μάρτιο για το πρώτο ταξίδι τους και πρέπει να φύγουν τώρα σύμφωνα με τις τελευταίες ανακοινώσεις του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, στερώντας φυσικά το μπάρκο στους σπουδαστές που θα έφευγαν τώρα για το δεύτερο 6μηνο τους στο πλοίο.
Τις ημέρες αυτές γίνομαι αποδέκτης πολλών παραπόνων από γονείς σπουδαστριών που προσπαθούν μάταια να βρουν πλοίο για το πρώτο εξάμηνό τους, ζητώντας την βοήθεια μου μήπως και καταφέρουν να μπαρκάρουν, και φυσικά δεν μιλάω για γονείς που τρέχουν τα ευρώ από τις τσέπες τους, μιλάω για γονείς του μεροκάματου και του μόχθου που δεν γνωρίζουν και δεν έχουν κανένα γνωστό ή κολλητό που να έχει σχέση με ναυτιλιακά γραφεία, παλεύουν με την αξιοπρέπεια τους και με όσες δυνάμεις έχουν για να βοηθήσουν τα παιδιά τους.
Τι και αν κοπιάσανε για να πετύχουν την εισαγωγή τους, μέσω πανελλαδικών εξετάσεων σε κάποια από τις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού, τι και αν υπήρξαν συνεπείς στην παρακολούθηση των μαθημάτων της σχολής τους και αρίστευσαν στις εξεταστικές περιόδους, οι πόρτες των ναυτιλιακών εταιρειών σε πολύ μεγάλο ποσοστό παραμένουν κλειστές για τις σπουδάστριες.
Πριν μερικές ημέρες έτυχε να συνταξιδεύω από Πειραιά για Χίο με δύο Χιώτισσες σπουδάστριες σε ΑΕΝ που είχαν πάει στον Πειραιά για μερικές ημέρες προσπαθώντας να βρούνε πλοίο να μπαρκάρουν, δυστυχώς γύριζαν και οι δύο με «άδεια χέρια», με παράπονο μου έλεγαν πήγαμε σε πολλές εταιρείες αλλά αυτό που μας έλεγαν ήταν «η εταιρεία μας δεν παίρνει κορίτσια», «Αφήστε την αίτηση και το βιογραφικό και θα σας ειδοποιήσουμε, εάν υπάρξει κάτι», «Λυπούμεθα. Δε δεχόμαστε γυναίκες»
Οι ναυτιλιακές εταιρείες, στην πλειοψηφία τους, έχουν αποφασίσει ότι δεν θέλουν να απασχολούν γυναίκες, αν και επισήμως, για λόγους κοινωνικούς, ενδέχεται να δηλώνουν ανοιχτές και να δέχονται τις αιτήσεις τους, τυπικά. Η αιτιολόγηση της πολιτικής αυτής, όταν γίνεται, αναφέρεται στις εν πλω κοινωνικές ισορροπίες και τα προβλήματα που θα μπορούσαν να ανακύψουν για μία και μοναδική γυναίκα, σε ένα πλοίο που κάνει να πιάσει στεριά 6-7 μήνες, να εργάζεται 12ωρα, ανάμεσα σε πλήρωμα 25 ανδρών, εκ των οποίων μόνο 7-8 είναι Έλληνες.
Επίσης οι περισσότερες ναυτιλιακές εταιρείες, ακόμη και όταν δεν εκφράζουν ανησυχία για το ενδεχόμενο να ανακύψουν ζητήματα σεξουαλικής φύσης από μία γυναικεία παρουσία στο πλοίο, έχουν δυσκολία να «επενδύσουν» σε βάθος χρόνου σε μία γυναίκα, καθώς θεωρούν περίπου βέβαιο, ότι θα εγκαταλείψει νωρίς το επάγγελμα, προτιμώντας τη δημιουργία οικογένειας από τη σταδιοδρομία στη θάλασσα.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα, τι κάνει το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, τί κάνει η κυβέρνηση, τι κάνει το κράτος πρόνοια για να «απελευθερώσει» αυτά τα κορίτσια για να βρούνε τον δρόμο τους για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα!
Σαν Πλοίαρχος τα τελευταία 15 χρόνια κατά 99.9% είχα μόνο σπουδαστές στα εκπαιδευτικά τους ταξίδια, και μόνο μία σπουδάστρια η οποία μου άφησε άριστες εντυπώσεις τόσο από το υψηλό επίπεδο μόρφωσής της όσο και από την εύκολη και γρήγορη προσαρμογή της στο πλοίο αλλά και στις απαιτήσεις της δουλειάς.
Πιστεύω ότι τα κορίτσια που παίρνουν την απόφαση να ακολουθήσουν αυτό το δύσκολο επάγγελμα, είναι σίγουρες για τον εαυτό τους και είναι καλά προετοιμασμένες έχουν το τσαγανό και το πείσμα να πετύχουν.
Όπως μπορεί να γνωρίζεται εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχουν στην Ελληνική αλλά και παγκόσμια ναυτιλία πάρα πολλές γυναίκες Καπετάνισσες ή Α΄ Μηχανικοί σε όλων των τύπων τα πλοία, και τα πάνε περίφημα.
Η θάλασσα δεν είναι για όλους, ωστόσο, αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο ,και για τους άνδρες και για τις γυναίκες είναι δύσκολο, δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι στη θάλασσα.
Τελικά τι πρέπει να κάνουν οι γονείς και αυτά τα κορίτσια για να μπαρκάρουν, να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές; να έρθουμε στα χρόνια του 1950;;
Δυστυχώς, το λέω και θα το λέω συνέχεια, κανένα ενδιαφέρον από οποιονδήποτε για αυτά τα κορίτσια και γενικά για τον Ναυτικό εν ενεργεία ή απόμαχο.
Με εκτίμηση
Στέλιος Κουμπιάς
Συνταξιούχος Πλοίαρχος Ε.Ν.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
