Νέα μητέρα. Δημιουργός, σύμβολο δύναμης και παράλληλα το σύμβολο της ευαλωτότητας και του υπαρξιακού άγχους. Μια νέα ζωή κάνει την εμφάνιση της. Μια νέα ιδιότητα υπάρχει στη ζωή της γυναίκας. Οι ανάγκες και η αγωνία για την ευημερία του βρέφους εγείρουν στην επιφάνεια τα πιο δύσκολα και ακατέργαστα συναισθήματα της μητέρας. Η περίοδος της λοχείας εξαιτίας των ορμονικών αλλαγών ενισχύει το συνονθύλευμα ισχυρών συναισθημάτων.
Η ανάγκη της κοινωνίας μας για εξιδανίκευση παρουσιάζει μια εξωπραγματική εικόνα για την κύηση, τον τοκετό και το μεγάλωμα ενός παιδιού. Η εικόνα της τρισευτυχισμένης γυναίκας με ένα βρέφος στην αγκαλιά είναι συνηθέστερη σε προβολές από εκείνην της εξαντλημένης γυναίκας. Η καταβολή τεράστιας προσπάθειας διαχείρισης του σωματικού και ψυχικού πόνου σπάνια εμφανίζεται. Η μεσοαστική κοινωνία βομβαρδίζει με συμβουλές ανατροφής. Επιπρόσθετα, δεν είναι λίγες οι φορές, όπου το ενδιαφέρον στη νέα μητέρα περιορίζεται στο πόσο γρήγορα ή αργά χάνει τα κιλά της εγκυμοσύνης. Αφήνουν τη μητέρα στην ψευδαίσθηση ότι από ένστικτο και χωρίς ιδιαίτερο κόπο, θα καλύπτει τις ανάγκες του βρέφους, του εαυτού και της οικογένειας της. Αυτό όμως δεν συνάδει με την πραγματικότητα. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας είναι ριζικά διαφορετικοί. Μαζί με τη νέα καθημερινότητα αλλάζει και ο τρόπος αντίδρασης στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.
Φαντασία ή πραγματικότητα;
Η νέα μητέρα χρειάζεται χρόνο. Χρόνο για να γνωρίσει τον εαυτό της στο νέο της ρόλο και χρόνο για να συνδεθεί ουσιαστικά με το παιδί της. Οι σχέσεις της νέας μητέρας με το εγγύτερο περιβάλλον της αλλάζουν. Η μια όψη αυτής της αλλαγής αφορά στη δυνατότητα για πιο βαθιές και οικείες σχέσεις. Η άλλη όψη είναι η εκθετική αύξηση του στρες (Alexandra Sacks, M.D., The birth of a Mother, 2017). Η ιδιότητα της μητρότητας συνοδεύεται από τη δυνατότητα της γυναίκας να αναβιώσει την παιδική της ηλικία. Επαναλαμβάνει ότι ήταν καλό. Παράλληλα, εισέρχεται σε έναν αγώνα προσπαθειών αλλαγής όσων την δυσκόλεψαν στην παιδική της ηλικία.
Όταν μια γυναίκα αποκτά την ιδιότητα του γονέα πολλές φορές μπορεί να νιώθει αμφιθυμία. Η αμφιθυμία είναι απόλυτα φυσιολογική. Από τη μια πλευρά θέλει το παιδί της συνεχώς δίπλα της και από την άλλη χρειάζεται χώρο, τόσο συναισθηματικά όσο και βιολογικά. Η αμφιθυμία κάνει την εμφάνιση της στις σημαντικές σχέσεις, καθώς εκεί χρειάζεται να ανακαλύψουμε όλα εκείνα που μπορούμε να προσφέρουμε χωρίς να εξαντλήσουμε τα προσωπικά μας όρια. Τα συγκρουόμενα συναισθήματα δημιουργούν ενοχές, όμως είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως η μητρότητα δεν εμπεριέχει μόνο όμορφες ή δύσκολες στιγμές. Η μητρότητα διαθέτει και ωραίες και δύσκολες στιγμές. Η αποδοχή ότι δεν είναι όλα ρόδινα, ότι δεν γίνεται κάτι λάθος και το βρέφος δεν τρώει ή δεν κοιμάται αρκετά για παράδειγμα, είναι κάτι που χρειάζεται να μάθει μια νέα μητέρα.
Η εικόνα της ιδανικής μητέρας συμβολίζει τη μητέρα που πάντα είναι κεφάτη και έτοιμη να θυσιαστεί για χάρη των παιδιών της. Ή την πάντα γαλήνια μητέρα, τη χαρωπή και συνεχώς αποτελεσματική. Με αυτήν την ιδέα μας εκπαιδεύουν από μικρή ηλικία και στο νέο μας ρόλο, υποσυνείδητα και συνειδητά, αυτήν την εικόνα κυνηγάμε. Μάταια, καθώς αυτή η ιδέα της ιδανικής μητέρας δεν υπάρχει. Η ματαιωμένη μητέρα συχνά πέφτει στην παγίδα του συμβιβασμού. Οτιδήποτε λιγότερο από το τέλειο είναι συμβιβασμός. Ξεχνάμε όμως ότι αυτή η παντοδυναμία και η τελειότητα δεν είναι εφικτή. Με αυτόν τον τρόπο γεμίζουμε τύψεις και ντροπή για οτιδήποτε εμπεριέχεται στον τίτλο του γονέα.
Τι υπάρχει πίσω από το άγχος;
Μια νέα μαμά συνεχώς παίρνει σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις. Συχνά, ίσως, βιώνει την αίσθηση ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Αυτή η αίσθηση κάνει την εμφάνιση της κυρίως στο κυνήγι ανέφικτων στόχων, όπως εκείνου της τέλειας μητέρας. Η νέα μαμά είναι ευάλωτη. Δεν εκφράζει τη ντροπή και τις ενοχές από φόβο. Την φοβίζει η ιδέα ότι θα την κρίνουν, ότι δεν είναι αρκετή, ότι τα πράγματα στη ζωή της είναι πολύπλοκα γιατί φταίει. Λόγω της μεγάλης διαφοράς του ποια ήταν πριν τη μητρότητα και ποια πιστεύει πως οφείλει να είναι τώρα, τρομάζει πως χάνει τον εαυτό της. Αυτή είναι μια κατάσταση που δύσκολα θα θιχτεί, ενώ είναι συνηθισμένη και φυσιολογική. Η μετάβαση από τον παλιό εαυτό σε έναν νέο με αυξημένες υποχρεώσεις και διαφορετικές ανάγκες προϋποθέτει χρόνο και υποστηρικτικό περιβάλλον.
Σε αυτόν τον νέο ρόλο η ευαλωτότητα έχει μεγάλη ένταση. Η γυναίκα παύει να είναι μόνο το παιδί αυτών που την γέννησαν. Ο ερχομός του δικού της παιδιού παράλληλα με τη χαρά, εμφανίζει και το αίσθημα της απώλειας. Ήδη από την περίοδο της εγκυμοσύνης, αναγνωρίζει πως σε πολλά δεν ασκεί έλεγχο. Ο έλεγχος είναι μια οργανωμένη μορφή άμυνας απέναντι στον θάνατο. Χωρίς αυτήν την άμυνα, όπως είναι φυσικό είναι περισσότερο ευάλωτη. Με αυτόν τον τρόπο καταλαμβάνουν χώρο τα συναισθήματα του θυμού, της απογοήτευσης και της ματαίωσης. Υπάρχουν ανάμεσα στα συναισθήματα χαράς, ενθουσιασμού, στοργής και αγάπης που έχει για το παιδί της.
Το περιβάλλον έχει σημαντικό ρόλο, μόνο εάν η μητέρα μπορεί να βρει ανακούφιση και να αισθανθεί ότι μέσα σε αυτό μπορούν να απαλυνθούν τα συναισθήματα που την δυσκολεύουν. Ο μόνος τρόπος διαχείρισης των αντιφατικών συναισθημάτων είναι το παράδειγμα της ίδιας της ζωής. Η ζωή επιζητάει συνεχώς προσαρμοστικότητα και ευρηματικότητα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη μητρότητα. Η νέα μητέρα όσο μαθαίνει τις ανάγκες του εαυτού της και τις αγωνίες της, μαθαίνει ουσιαστικά ένα μοναδικό τρόπο συνύπαρξης με το παιδί της. Έτσι, χτίζει μαζί του μια ουσιαστική σχέση. Μια σχέση που δεν αδικεί τον εαυτό της, αντίθετα αναγνωρίζει τις προσπάθειες της και είναι περήφανη για αυτές.
πηγή: maxmag.gr
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
