Κατεψυγμένοι περνούν στην αιωνιότητα
Και μήτε χέρι, μήτε σπάρτος, μήτε λουλουδιασμένος επιτάφιος να τους χαϊδέψει μάγουλο Μόνο τα φύκια του βυθού θα τους ψιθυρίζουν θαλασσινές μελωδίες και απόηχους ψαριών Βουητό από βαθύ πηγάδι η μνήμη τους
Και απότομες κινήσεις από ουρές πλασμάτων αλλόκοτων
Χριστέ μου! Τι κόσμος είναι αυτός…
Για τους ταπεινούς σου φυλάς θάνατο β’ κατηγορίας Τα μνήματά τους καρφωμένα στα κοράλλια
Οι σκελετοί τους αγκυστρωμένοι στον πυθμένα
Όπως τους τοποθέτησε το χέρι της ανισότητας και της βίας
Στην επιφάνεια οι τελευταίοι ζωντανοί τους δίχως χάρτη δε θα μάθουν ποτέ την τωρινή τους θέση
Και μέχρι να κατέβει η στάθμη της θάλασσας και να υψωθούν οι πυθμένες σα βουνά
Ρούπι δε θα κουνήσει ο κάβουρας από τις τρύπιες κόγχες
Ούτε οι ανοιχτοί τους τάφοι καταμεσίς του πελάγους θα κλείσουν Ούτε η αγωνία των ζωντανών
Ούτε η ίδια η ανθρώπινη ιστορία
Και η ψυχή τους τόπο δε θα βρει και ησυχία
Γύρω θα απλώνεται πυκνός και αδιαπέραστα βουβός και ακίνητος ο χρόνος…
[Χίος _ 16. 6. 23]
Μαριάννα Ταφ
Εκ μέρους της συγγραφικής Ομάδας του συλλόγου Δασκάλων και Νηπ/γών Χίου «Αδαμάντιος Κοραής»
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
