Μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες, αναμεμειγμένες με την οπτική εικόνα του Κιόστε της Μικρασίας εκεί απ’ όπου ξεριζώθηκαν οι περισσότεροι Αγιοπαρασκευούσοι της Χίου, ξύπνησαν και φέτος κατά τη διάρκεια του Μέγα Αρχιερατικού Εσπερινού και της περιφοράς της θαυματουργής εικόνας της Αγίας Παρασκευής του Καστέλλου στη Χίο.
Η πάνδημη λιτανεία της εικόνας που διασώθηκε από τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922 υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του Δήμου Χίου, δίδαξε τις νεότερες γενιές τη ζωντανή και άσβηστη ιστορία του μικρασιατικού ελληνισμού αλλά και συγκίνησε τους παλαιότερους που θυμήθηκαν την αγωνία τους ως πρόσφυγες να εγκατασταθούν σε μία άγνωστη για εκείνους πατρίδα.
Του μέγα Αρχιερατικού Εσπερινού προεξήρχε ο Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος παρουσία πλήθους ιερέων κι εκατοντάδων πιστών ενώ φέτος το πλοίο «Αριάδνη» της HSW απέδωσε χαιρετισμό εν μέσω κωδωνοκρουσιών.
Οι βραβεύσεις
Κατά τη διάρκεια του Πολιτιστικού Μέρους απονεμήθηκαν και φέτος τιμητικές διακρίσεις από την Ένωση Αγιοπαρασκευουσίων Κρήνης Μικράς Ασίας σε εξέχουσες προσωπικότητες.
Η πρώτη βράβευση είχε αποδέκτη τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη πρώην Βελγίου κ. Παντελεήμονα Κοντογιάννη για την πολύχρονη και αποτελεσματική του 50ετή διακονία στην καρδιά της Ευρώπης,. Η Ένωση τον ανακήρυξε επίτιμο μέλος απονέμοντάς του το Χρυσό Μετάλλιο της Ένωσης.
Η δεύτερη βράβευση ήταν προς το πρόσωπο του ευπατρίδη Γ. Αλεξανδρίδη . Η Ένωση αφενός τίμησε την μικρασιατική του καταγωγή, αφετέρου με καθυστέρηση πολλών ετών επέστρεψε τα τροφία της αγάπης και της προσφοράς της οικογένειάς του και του αείμνηστου Παράσχου Αλεξανδρίδη προς τον απανταχού μικρασιατικό Ελληνισμό.
Η Τρίτη βράβευση αφορούσε στο πρόσωπο του στρατηγού Δ. Αικατερίνη αφενός για την προσφορά του προς την πατρίδα, αφετέρου θέλοντας να τιμήσει τον αείμνηστο πατέρα του Ι. Αικατερίνη για το μνημειώδες έργο του «Χαμένες πατρίδες- Το χωριό μας η Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ».
Η τέταρτη και τελευταία διάκριση που απένειμε η Ένωση αφορούσε τον διεθνούς φήμης πολυβραβευμένο Χιώτη πιανίστα Κ. Δεστούνη.
Δείτε παρακάτω το βίντεο από τη στιγμή που "Αριάδνη" αποδίδει χαιρετισμό στην Αγία Παρασκευή
Δείτε παρακάτω πλήρες φωτορεπορτάζ
| Η Αγία Παρασκευή Το όμορφο και γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής Καστέλλου, κτίστηκε στα 1936 από τον μόχθο και τον ιδρώτα των κατοίκων του συνοικισμού και τους απανταχού πρόσφυγες απ΄ την Αγιά Παρασκευή Κρήνης Μικράς Ασίας. Στο δημιούργημά τους αυτό, βρήκαν τη νέα φιλόξενη εστία, όπου τοποθέτησαν την ιστορική και θαυματουργή εικόνα της Αγίας με τα ιερά σκεύη και κειμήλια, που διέσωσαν, με κίνδυνο της ζωής τους, κατά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Το Κιόστε της Μικρασίας Στη χερσόνησο της Ερυθραίας, σε απόσταση 5 χιλιομέτρων από τον Τσεσμέ, βρισκόταν η Αγία Παρασκευή ή Κιόστε (σημερινό Dalyan), ένα παραθαλάσσιο χωριό με αμιγή ελληνικό πληθυσμό 5.000 κατοίκων. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή η Αγία Παρασκευή ήταν το μεγάλο καπετανοχώρι της Μικράς Ασίας, το μόνο χωριό στα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου που διέθετε συγκροτημένο αλιευτικό στόλο. Οι Αγιοπαρασκευούσοι ήταν σπουδαίοι ναυτικοί και ψαράδες. Γνώριζαν όλα τα περάσματα και τις «καλάδες» στις θάλασσες του Αιγαίου –από τα Δωδεκάνησα μέχρι τα θρακικά παράλια και τον κόλπο της Καβάλας – και με τράτες, ανεμότρατες και περάματα (ψαροπούλες) ψάρευαν και εμπορεύονταν χιλιάδες τόνους ψάρια, συναγωνιζόμενοι τους μαρμαρινούς γεμιτζήδες. Το χωριό διέθετε περισσότερα από 300 αλιευτικά: Περίπου 100 τράτες με κουπιά, που είχαν η κάθε μία πλήρωμα 15-20 ανδρών, πάνω από 100 ιστιοφόρες ψαροπούλες, με πλήρωμα 2-3 ανδρών, πάνω από 30 ζευγάρια (δηλ. πάνω από 60) ανεμότρατες, με πλήρωμα 3-5 ανδρών το κάθε καΐκι, και περισσότερα από 50 παστωτζήδικα, εμπορικά και άλλα καΐκια! Κάθε τρατοκάικο απέδιδε κατά μέσο όρο 400 χρυσές λίρες το χρόνο! Μετά το 1914 και κυρίως μετά το 1922 οι Αγιοπαρασκευούσοι εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της Ελλάδας και μετέδωσαν την τρατάρικη και ανεμοτρατάρικη τέχνη και σ’ άλλους ψαράδες. Κάτι ανάλογο έγινε και με τους προσφυγικούς πληθυσμούς από τα μικρασιατικά παράλια και την Προποντίδα, που μετέδωσαν την τέχνη της επιφανειακής αλιείας (γρι-γρι). Στα καΐκια οφείλεται η οικονομική ευμάρεια του χωριού και η πλούσια πολιτιστική ζωή του αλλά και η σωτηρία των χωριανών εκείνες τις τραγικές μέρες του Μαΐου 1914 και του 1922. Όσα καΐκια έτυχε να δουλεύουν κοντά στο χωριό μετέφεραν το σύνολο του πληθυσμού αρχικά στη Χίο και μετά σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Τα μόνα θύματα της Αγίας Παρασκευής οφείλονταν στο «μπατάρισμα» ενός υπερφορτωμένου καϊκιού μέσα στις συνθήκες του πανικού. |
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
