Η κοινωνική διαστρωμάτωση στην επαρχία είναι πιο ευδιάκριτη, ο ένας γνωρίζει την ‘’ρίζα και την φύτρα’’ του άλλου.
Επίσης, στους μικρούς τόπους καρποφορεί πιο εύκολα ο ‘’μιμητισμός’’ στις επιλογές, είτε αυτές είναι καταναλωτικές είτε ενδυματολογικές ακόμα και επαγγελματικές. Ο ένας παρασύρει τον άλλο.
Για παράδειγμα, στον τόπο μας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ‘70 ελάχιστοι είχαν ως πρώτη προτεραιότητα επαγγελματικής αποκατάστασης το ‘’δημόσιο’’. Ίσως και εκ του γεγονότος ότι τα επαγγέλματα που προσήλκυαν περισσότερο ήταν προσαρμοσμένα με τις ανάγκες και την δυναμική του τόπου.
Η δεκαετία του 80΄εξέληξε την απροθυμία σε ‘’ρεύμα’’. Όχι γιατί η δυναμική του δημοσίου δικαιολογούσε το ενδιαφέρον αλλά γιατί το κρατικό pay roll έγινε προοδευτικά συνώνυμο σίγουρης επαγγελματικής ‘’ τακτοποίησης’’.
Σαράντα χρόνια εθνική ‘’απαρέσκεια’’ στην παραγωγή. Με μεγαλύτερο ‘’προαγωγό’’ σε αυτή την καταστροφική έξη το ίδιο το Κράτος. Αχίλλειος πτέρνα τα λάθος μηνύματα της εκπαίδευσης.
Από την στιγμή που εγγραφεί ο νέος στο Λύκειο δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να μην αποφοιτήσει και όταν αποφοιτήσει, εφόσον συμπληρώσει το λεγόμενο μηχανογραφικό, να μην εισαχθεί σε ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από το οποίο αργά ή γρήγορα θα καταστεί πτυχιούχος.
Πολύ μεγάλο ποσοστό σπουδαστών αποφοιτά κάπου στα 25 ή και πλέον έτη από σχολές που δεν ήταν επιλογή τους και δίχως προοπτική εργασίας στο αντικείμενο των σπουδών του.
Μέχρι και τα φοιτητικά χρόνια ο ανθός της Χώρας δεν έχει βάλει ούτε ένα ‘’ένσημο’’ (μεταφορική η έννοια) και είναι ήδη στα 25 του ‘’κουρασμένος’’ από την αεργία. Δεν μένει λοιπόν τίποτα άλλο από το κυνήγι μια θέσης στο δημόσιο που χωρεί και τα συγχωρεί όλα.
Το ένοχο ‘’Κράτος’’ που δημιούργησε και επίμονα συντηρεί το φαύλο κύκλο της ‘’εκπαιδευτικής’’ αεργίας φυσικό είναι να αναλάβει και τον ρόλο του ατζέντη για απασχόληση υπονομεύοντας το μέλλον των νέων γενεών και φυσικά της ίδιας της Χώρας.
Με τους περιορισμούς των μνημονίων στις αθρόες προσλήψεις γονείς και παιδιά σταμάτησαν για ένα διάστημα να ‘’υπολογίζουν’’ στο Κράτος εργοδότη.
Αυτό το (δυστυχώς βραχύ) διάστημα αχνοφάνηκε ότι οι νέοι μας, αν ζοριστούν, μπορούν να κάνουν πολλά έξω από τον αρρωστημένο δημόσιο τομέα. Δειλά-δειλά στράφηκαν στον πρωτογενή τομέα, άλλοι κατευθύνθηκαν στα λεγόμενα start ups, πολλοί νέοι επέλεξαν ακόμα και τον ξενιτεμό.
Και εκεί που είχε στρώσει λιγάκι το πράγμα, ξαναφουντώνουν οι κρατικές ‘’προσφορές’’, να οι δίμηνες, να οι τετράμηνες και οι οχτάμηνες συμβάσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους ΟΤΑ (πανηγύρι) κλπ. και ξανακυλήσαμε. Το Κράτος μετατράπηκε σε ‘’συνεργό’’ της απαρέσκειας για κοπιώδη προσπάθεια.
Ακόμα και σε εποχές πολύ μεγάλης ανεργίας δεν υπάρχει διάθεση χειρωνακτικής εργασίας. Στην έξαρση ζήτησης εργατικών χεριών στον πρωτογενή, κατασκευαστικό τομέα κλπ η προσφορά κατά κύριο λόγο μονοπωλείται από αλλοδαπούς και τεράστια (μαύρα) ποσά των αμοιβών μεταπηδούν σε τρίτες χώρες με γνωστές συνέπειες στο σύστημα της ασφάλισης.
Δαιδαλώδες και γραφειοκρατικό το σύστημα των ευρωπαϊκών αναπτυξιακών προγραμμάτων ουσιαστικά ούτε και αυτό στηρίζει ικανοποιητικά επιχειρηματικές πρωτοβουλίες των νέων μας. Δηλαδή με όλους τους τρόπους δείχνουμε το δημόσιο.
Την εποχή των μαθητικών μου χρόνων, η εγγραφή στο Γυμνάσιο και κατόπιν στο Λύκειο επιτυγχανόταν με εισαγωγικές εξετάσεις και μέχρι την αποφοίτηση ένα ποσοστό, λόγω των δοκιμασιών, εγκατέλειπε.
Όσοι για διάφορους λόγους δεν φοιτούσαν στην δευτεροβάθμια γενική εκπαίδευση ή εγκατέλειπαν στρέφονταν στις τέχνες: άλλος μηχανικός, άλλος ξυλουργός, οικοδόμος, γεωργός κλπ. κλπ.
Για την απόκτηση τεχνικών αλλά και εγκυκλίων γνώσεων, το απόγευμα φοιτούσαν στα εσπερινά τεχνικά Λύκεια. Τεχνικές σχολές τις έλεγαν τότε. Χτιζόταν με κάποιο τρόπο η μεσαία κοινωνική τάξη.
Μέχρι την στράτευση, κοντά στα είκοσι, ήταν ήδη ‘’μαστοράκια’’ με κάμποσα ένσημα, ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Το στρατιωτικό τότε εθεωρείτο καθήκον προς την πατρίδα και σκαλοπάτι μεταπήδησης από την Β΄ την εφηβική κατηγορία στην Α΄ στην ‘’αντρική’’.
Η ‘’ειδικότης εν τω στρατεύματι’’ παρείχε σε αρκετές περιπτώσεις άδεια άσκησης επαγγέλματος (θα μπορούσε και σήμερα κάτι σχετικό να υιοθετηθεί ώστε η στράτευση να καταστεί πιο ελκυστική). Στην ηλικία των 22 άντε 25 ετών ο ‘’σπουδαγμένος’’ νέος είχε επάγγελμα και ξεκινούσε ‘’μεθ΄ορμής ακαθέκτου’’ τον αγώνα της ζωής.
Έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια μεγάλες δοκιμασίες σε μεγάλο βαθμό απότοκες υιοθεσίας ενός πολύ βλαβερού υπνωτικού ρεαλισμού. Δεν υπάρχει πια χώρος ανοχής στην κρατική υπόθαλψη της απαρέσκειας προς την κοπιώδη προσπάθεια.
Εκ θεμελίων αναθεώρηση της εκπαιδευτικής πολιτικής που ανέχεται, αν δεν προάγει, την ανεμελιά που καταστρέφει την ελπίδα της Χώρας την νέα γενιά που γεννά δυστυχία, κατάθλιψη και εθνικό μαρασμό.
Είναι εγκληματικό νέοι από 15 έως 25 ετών να σέρνονται εκόντες άκοντες στην απαξίωση. Δεν μπορεί να είναι αποδεκτό τα χρόνια όπου θεμελιώνεται η ζωή του ανθρώπου το Κράτος να διατηρεί επίμονα ένα καταστροφικό μοντέλο εκπαίδευσης που κρατά τους νέους μας έξω από την δημιουργία και επιβραβεύει αντί να αποθαρρύνει την απαρέσκεια στην προσπάθεια, την αξιοκρατία, την προκοπή.
Καλή, Υγιή, Ειρηνική και Ευημερούσα Χρονιά
Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης
Υποναύαρχος (ε.α.) Λ.Σ
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
