Στην 15ετή και πλέον ενασχόλησή μου με τα κοινά, δυο άνθρωποι μπορώ να πω ότι με επηρέασαν βαθύτατα –ιδιαίτερα στο ξεκίνημά μου– και μου διαμόρφωσαν συνείδηση περί την ενασχόληση αυτή: οδήμαρχος Μάρκος Μεννής και ο βουλευτής Θανάσης Βαρίνος. Σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους κινούμενος ο καθένας, όμως με παραστατικότητα και μεθοδικότητα που τουςκαθιστούσαν ξεχωριστούς στους τομείς τους. Ο Μάρκος Μεννής για την αποτελεσματικότητα και την άμεση λήψη αποφάσεων που έπρεπε να εκτελεστούν και ο Θανάσης Βαρίνος για την καθολικότητα, την πλατιά συνύπαρξη και την καθημερινή επαφή που οφείλει να καλλιεργεί ο της πολιτικήςταγός, ώστε να τύχει ευρείας εκτίμησης και αποδοχής. Και οι δυο δε, υπέρμαχοι της άποψης «πρέπει να μιλάς και να μη σιωπάς. Πρέπει να διεκδικείς φωναχτά, μα και συνάμα να πράττεις.»
Ο Θεός να δίνει υγεία και χρόνια ζωής πολλά στον Μάρκο. Όμως, για τον Θανάση ήλθε το πλήρωμα του χρόνου της πρόσκαιρης τούτης βιωτής καιαπήλθε εκ των γηίνων στα επουράνια, εκ των φθαρτών στα άφθαρτα.
Ο Θανάσης ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο πολιτικός που μπορούσες να δεις ως φίλο. Ο άνθρωπος που μπορούσες να του εμπιστευτείς τις σκέψεις και τους πόθους σου. Ο πλοίαρχος που γνώριζε στο έπακρο τα ζητήματα της ναυτοσύνης, των ναυτικών, του μόχθου και του κάματου των ανθρώπων της θάλασσας, οι οποίοι τον θεωρούσαν αδελφό τους κι απάνω πιότερο.
Ο Θανάσης (έτσι τον αποκαλούσαμε κι έτσι ήθελε να τον λέμε) είχε καρδιά καλού ανθρώπου. Είχε ευήκοα αυτιά και άκουγε τον καθένα. Το γραφείο του ήταν πάντοτε ανοικτό και μπορούσε οποιοσδήποτε να απευθυνθεί εκεί, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και κομματικών ταυτοτήτων. Ήταν άνθρωπος λιτός, δεν προκαλούσε, ήταν τίμιος οικογενειάρχης και έβαλε πλάτη όταν οι περισσότεροι «κομματικοκαρεκλοκένταυροι» έβαζαν την ουρά στα σκέλια μπροστά στον ορατό κίνδυνο που διέτρεχαν. Τότε ο κόσμος, που πίστευε στην παράταξη που ανήκε, ήξερε ότι διαθέτει βουλευτή που μπορεί να βάλει ο ίδιος πλάτη για κάτι που οι υπόλοιποι δείλιαζαν (κι ας ήταν κατόπιν ταχείς όλοι αυτοί στην πρωτοκαθεδρία).
Έχω να θυμάμαι από τον Θανάση Βαρίνο την απλότητά του, την επαφή του με τον κόσμο, τις διαρκείς ερωτήσεις και επερωτήσεις του για τη Χίο και τον ναυτικό κόσμο εν γένει. Για τις συνεχείς τοποθετήσεις του στη Βουλή (θεωρείτο από τους πλέον λαλίστατους βουλευτές της εποχής), για τις άπειρες εξορμήσεις του στα χωριά ολόκληρης της Χίου, στις Οινούσσες, τα Ψαρά, ακόμη και τους γειτονικούς νομούς Λέσβου, Σάμου και Κυκλάδων (όταν ήταν ο μοναδικός βουλευτής της παράταξής του στο Αιγαίο- εάν δεν κάνω λάθος ήσαν οι μοναδικοί με τον Αρ. Παυλίδη).
Έχω να θυμάμαι όσα μου έλεγε για τον τρόπο σκέψης και αντιμετώπισης των ζητημάτων που αναφύονται καθημερινά στην πολιτική ή την τοπική Αυτοδιοίκηση.
Έχω να θυμάμαι όσα μου είπε για τον τρόπο που θα φτάνω στο «πεζοδρόμιο» και δεν θα ζητώ να στέκομαι ένα σκαλί επάνω από τον απλό κόσμο, αλλά θα γίνομαι ένα μαζί του, διατηρώντας όμως την προσωπικότητα, τη σκέψη, τις ιδέες, τις απόψεις και –κυρίως– την αξιοπρέπειά μου.
Θεωρώ πως, δίκαια, κάποιος σύγχρονος πολιτικός της Χίου τον χαρακτήρισε ως τον «νεότερο Νικόλαο Ζορμπά» της Χίου.
Αυτόν, τον Θανάση Βαρίνο, αποχαιρετήσαμε πρόσφατα, έναν άνθρωπο που δεν πρόλαβε να θρέψει πολιτικά τους καρπούς της πολύχρονης δουλειάς του, που η ασθένεια κατέβαλε σωματικά -μα όχι ψυχικά, που δεν λησμονήθηκε και δεν θα λησμονηθεί από τον λαό της Χίου, που τόσο αγάπησε και αγαπήθηκε.
Ας είναι η μνήμη του αιώνια.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
