Σε περιόδους οικονομικής ύφεσης και έλλειψης ρευστότητας, όλοι οι επιφανείς οικονομολόγοι παγκοσμίως αναγνωρίζουν πως η μόνη εγγυημένη θεραπεία είναι οι επενδύσεις. Στην πατρίδα μας που βιώνει μια από τις πλέον επώδυνες οικονομικές συγκυρίες, ακούγεται επίσης καθημερινά, πως η συνταγή της λιτότητας δεν πρόκειται να αποδώσει, αν δεν συνοδεύεται με προσέλκυση επενδυτών και άνοιγμα – υλοποίηση επενδυτικών σχεδίων σε ευρύ φάσμα και άμεσα.
Από ποιους όμως μπορούν να κατατεθούν επενδυτικά σχέδια και να υλοποιηθούν επενδύσεις;
Η προέλευση είναι γνωστή και συγκεκριμένη και αφορά αφενός τις Δημόσιες Επενδύσεις, πράγμα δύσκολο έως αδύνατο για μια πτωχευμένη χώρα και αφετέρου τις ιδιωτικές, που προέρχονται είτε από επενδυτικούς ομίλους, είτε από μεμονωμένους επιχειρηματίες με διαφορετικό βεληνεκές, που συνεπάγεται και διαφοροποιημένο ύψος και ρίσκο της επένδυσης. Γιατί είναι γεγονός αναμφισβήτητο, πως κάθε επένδυση ανάλογα του ύψους της είναι και το ρίσκο της, όπως έχει και στόχευση την εκμετάλλευση της δυνατότητας του κέρδους. Κανείς παγκόσμια, ας μην γελιόμαστε, δεν επενδύει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, αλλά πάντα με στόχευση το κέρδος και την απόσβεση της επένδυσης.
Στην πατρίδα μας και τον τόπο μας οι επιχειρηματίες είναι στο στόχαστρο. Τους βλέπουμε σαν «δράκουλες» που θα ρουφήξουν το αίμα των εργαζόμενων, σαν «μπαμπούλες» που θα μας επιβάλλουν τον νόμο του ισχυρού, σαν «κλέφτες» που θα υφαρπάξουν τον πλούτο της χώρας και του τόπου, σαν «τσιφλικάδες» του μεσαίωνα που θα εκμεταλλευτούν τον εργαζόμενο με μισθούς πείνας και δουλικές συνθήκες.
Τίποτα θετικό, μηδενική προσφορά, απαξίωση, ανήθικοι, ανέντιμοι, κάστα στυγνών κεφαλαιούχων, πλήρης ισοπέδωση στο βωμό της εμπάθειας. Κατηγορούνται, λασπολογούνται, συκοφαντούνται απειλούνται, εκβιάζονται, διώκονται ακόμα και προπηλακίζονται ως κοινοί εγκληματίες. Το κράτος στο φόβο του πολιτικού κόστους δεν αντιδρά, δεν προστατεύει, δεν διευκολύνει, αντίθετα μέσα από ένα πολύπλοκο, πολυδιάστατο και πολυπρόσωπο σύστημα δυσκολεύει, αγχώνει και καθυστερεί υπερβολικά τον επενδυτή με αποτέλεσμα την απώλεια της επένδυσης η το λάδωμα του υπαλλήλου και το γιγάντεμα της διαφθοράς.
Γιατί λοιπόν να επενδύσει στην Ελλάδα και στη Χίο όταν έχει να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω, ενώ σε άλλες χώρες του παρέχονται προνόμια;
Αν εξαιρέσουμε την δογματική αντίληψη, λόγω ιδεολογίας του Κ.Κ.Ε. που θέλει τα πάντα να ανήκουν στο κράτος και να τα διαχειρίζεται η αυστηρά κομματική ελίτ, υπάρχουν δυστυχώς και πολλοί διάσπαρτοι διαφόρων αποκλίσεων που προσπαθούν, πολλές φορές ετσιθελικά, να εφαρμόσουν όλα τα παραπάνω εις βάρος των επενδυτών- επιχειρηματιών. Εδώ εκφράζω μια καθαρά προσωπική άποψη, που όμως έχω στοιχεία πως αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα και επειδή έχω μάθει να λέω τα πράγματα με το όνομα τους την καταθέτω. Αυτοί οι διάσπαρτοι διαφόρων αποκλίσεων, έχουν δυο διαφορετικές αφετηρίες της δράσης τους κατά της επιχειρηματικότητας. Η πρώτη είναι πως οι ίδιοι ποτέ δεν επεχείρησαν η αν το έκαναν απέτυχαν, ποτέ δεν ρισκάρισαν και επομένως κάνουν «κρεμαστάρια» όσα δεν φτάνουν με λασπολογία, άκρατο λαϊκισμό και ζήλεια και η δεύτερη είναι πως χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα δολιοφθοράς και μαύρης προπαγάνδας κατά των επενδυτών, προσπαθούν με εκβιαστικό τρόπο και πολλές φορές το καταφέρνουν να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.
Δυστυχώς ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο που χάραξαν όλοι αυτοί που προαναφέρω, δεν μπορέσαμε ακόμα να δούμε την αλήθεια και ελπίζω όταν την αναγνωρίσουμε να μην είναι πολύ αργά.
Η αλήθεια είναι πως όσοι επιχειρούν και επενδύουν παίρνουν ρίσκα. Χρεώνονται στις τράπεζες, βάζουν υποθήκη τα υπάρχοντα τους, εργάζονται σκληρά πολλές ώρες το 24ωρο, αγχώνονται, αγωνιούν και ξενυχτούν. Αν όλα πάνε καλά κερδίζουν χρήματα, αν όχι καταστρέφονται. Κανείς δεν αμφισβητεί πως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Πως υπάρχουν κι εκείνοι που εκμεταλλεύονται τον εργαζόμενο, που τον αφήνουν απλήρωτο εκβιάζοντας, που είναι κομπιναδόροι και αισχροκερδούν. Όμως αυτό ισχύει σε κάθε εξαίρεση του κανόνα και σε κάθε δράση, σε κάθε τομέα.
Η αλήθεια είναι πως στον κανόνα της επιχειρηματικότητας οι επενδυτές προσφέρουν απασχόληση σε μια αλυσίδα από επαγγελματίες, διασφαλίζουν ρευστότητα, ενισχύουν την δυνατότητα επιβίωσης σε μικρές ατομικές επιχειρήσεις, πληρώνουν φόρους και εισφορές στα ταμεία και πρωτίστως προσφέρουν θέσεις εργασίας δίνοντας λύσεις στη μάστιγα του αιώνα που είναι η ανεργία. Αν σταματήσουν αυτοί να επενδύουν, αν προωθήσουν τις επενδύσεις τους στο εξωτερικό, αν γίνει αναστολή της λειτουργίας τους, όλα τα παραπάνω θα πέσουν στην ευθύνη του κράτους και κατ’ επέκταση στους ώμους των φορολογούμενων πολιτών.
Εργάζομαι σ έναν επιχειρηματικό όμιλο που έχει την δραστηριότητα του στον τόπο μας. Πολλές φορές απευθύνομαι στον κ. Α. Φεγγουδακη και τον ρωτώ τι βλέπει και επενδύει διαρκώς στη Χίο. Προσφέρει εργασία σε πάνω από 120 εργαζόμενους ακολουθώντας πιστά τους όρους της συλλογικής σύμβασης εργασίας, απασχολεί συνεργεία, εργολάβους, ηλεκτρολόγους, υδραυλικούς, μαραγκούς, λογιστές, μελετητές, αρχιτέκτονες, μηχανικούς με ότι αυτό σημαίνει για την τοπική οικονομία.
Σε κάθε ευκαιρία, το ίδιο ισχύει για κάθε επενδυτή Χιώτη, η ομάδα που προανέφερα τον λασπολογει, τον στιγματίζει, ως ηθικό αυτουργό για ότι στραβό συμβαίνει στο νησί, τον καταδιώκει και τον καταγγέλλει. Η πίεση πχ. για να ολοκληρωθεί επιτέλους η διαδικασία επέκτασης του αεροδρομίου είναι για τα συμφέροντα των μεγαλοξενοδόχων ακούστηκε, η άμμος από την εκσκαφή επέκτασης ξενοδοχειακής μονάδας που εναποτέθηκε στην παραλία, ενώ μπορούσε να πουληθεί, έγινε γιατί θέλει να δημιουργήσει ιδιωτική παραλία, οι τουρίστες που έρχονται στη Χίο είναι για να αφήνουν τα χρήματα τους στα ξενοδοχεία του. Όταν γίνεται κοινωνική εκδήλωση από συμπολίτες μας που επιθυμούν ζωντανή μουσική, καταγγέλλεται και από τις 23.30 ώρα έρχεται η Αστυνομία και συλλαμβάνει τον υπεύθυνο με Αυτόφωρη Διαδικασία και τον έχει σε κράτηση ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Αλήθεια κύριοι υπεύθυνοι, ποια η διαβάθμιση μεταξύ δολοφονίας και προπηλακισμού, ενώ στις παραλίες, στις πλατείες και τους κήπους η μουσική και το γλέντι διαρκεί μέχρι τις 07.00 το πρωί σε εκκωφαντικούς ρυθμούς.
Αυτά και πολλά άλλα ευτράπελα συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα και σε τούτο τον τόπο. Τα θέλουμε όλα δικά μας και ότι δεν γίνεται πρέπει να καταστραφεί. Ο Θεός, τα σχολεία και οι γονείς να βάλουν το χέρι τους για να αλλάξουμε νοοτροπία.
Κλείνοντας, θα αναφέρω ένα παράδειγμα που συνέβη στην Γερμάνια το 1996, μετά δηλαδή την επανένωση των Γερμανίων αφού έχει απόλυτη συνάφεια με το θέμα. Αυτό γιατί έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε τις προοδευμένες χώρες ως παράδειγμα μόνο όπου μας συμφέρει.
Την χρονιά αυτή λοιπόν η Γερμανία πιεσμένη οικονομικά από το κόστος της προσάρτησης, στην ουσία εξαγοράς, της Ανατολικής Γερμανίας, αποφάσισε να αυξήσει τους φόρους στις μεγάλες βιομηχανίες από το 15% στο 25%, καθώς και περιστείλει τις δαπάνες στην υγεία, την παιδεία και τις Δημόσιες Επενδύσεις. Σε μια τριετία όλες οι μεγάλες βιομηχανίες, είχαν δημιουργήσει μονάδες- εργοστάσια παραγωγής σε υπό ανάπτυξη χώρες με φθηνό εργατικό κόστος, με αποτέλεσμα η Γερμάνια να έχει απώλεια και του 15% των φόρων, αλλά το κυριότερο αύξηση της ανεργίας. Άμεσα επανόρθωσε δίνοντας προνόμια στις βιομηχανίες για νέες επενδύσεις εντός της επικράτειας, χωρίς φορολογία και μοναδική υποχρέωση την δημιουργία θέσεων εργασίας. Τα αποτελέσματα είναι αυτά που σήμερα επικαλούμαστε και θαυμάζουμε.
Ζητώντας συγνώμη από τα τοπικά Μ.Μ.Ε. για τον μεγάλο χώρο που απαιτεί η φιλοξενία αυτού του άρθρου και εκφράζοντας τις ευχαριστίες μου, οφείλω την απάντηση που μου έδωσε ο κ. Φεγγουδακης στην ερώτηση μου γιατί επενδύει στη Χίο και την καταθέτω επί λέξει, « Γιαννάκη μου γιατί αγαπώ τούτο τον Τόπο που φιλοξένησε την οικογένεια μου κι εμένα».
Προσθέτω με βεβαιότητα, πως είναι πολλοί αυτοί που αγαπούν τον τόπο και έχουν την διάθεση και την δυνατότητα να επενδύσουν και να βοηθήσουν, όμως εμείς με την συμπεριφορά μας τους το απαγορεύουμε.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
