Ο υπουργός ανερυθρίαστα, και αναιδώς θα έλεγα, ανακοινώνει ξανά και ξανά την πρόθεσή του για περικοπή των επικουρικών συντάξεων. Από πού ως πού κύριε υπουργέ; Του κράτους λεφτά είναι αυτά; Όχι!! Δικά σου λεφτά είναι αυτά; Όχι!! Κατάδικά μας είναι; Σε έβαλε ο νόμος διαχειριστή σε μια ιδιωτική υπόθεση και απεδείχθης εντελώς ανίκανος και διαχρονικός χαραμοφάης. Αντί να σταθείς άτεγκτος φρουρός των αποταμιεύσεων χιλιάδων υπαλλήλων, χρησιμοποίησες τα ποσά αυτά για την προσωπική σου στρατηγική. Χρηματιστήριο, δομημένα, «επενδύσεις», εγκάθετα διοικητικά συμβούλια, κλπ, κλπ, …. Επί πλέον χωρίς τσίπα ντροπής και χωρίς να νοιώθετε την ανάγκη να ζητήσετε συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό, περιφέρετε στο «γυαλί» την πολιτική πραμάτεια σας. Είναι και αυτό ένα στοιχείο της τρέχουσας πολιτικής ιδεολογίας. Η τελευταία της μεταπολίτευσης.
Η σειρά αδιανόητων , για σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος, παραδειγμάτων τα οποία η μεταπολιτευτική πολιτική ζωή της Χώρας έχει ζήσει, είναι πολύ μακρά. Και μόνο η περιγραφή της σημερινής τραγικής οικονομικής κατάστασης είναι αρκετή για να καταδείξει τον αριθμό των κατά συρροή πραγματοποιηθέντων πολιτικών λαθών. Όμως, το πλήρως εξευτελιστικό για την κοινωνία μας είναι οι εμφανισθείσες επί σειρά δεκαετιών ιδεολογίες κομματικής στρατηγικής.
Με το κάλυμμα αυτών των ιδεολογιών ελήφθησαν όλες οι πολιτικές αποφάσεις και πραγματοποιήθηκαν οι αντίστοιχες πολιτικές δράσεις και τελικώς εξαπατήθηκε η κοινωνία. Μήπως, ο λαός στην εξουσία αλλά το κόμμα στην κυβέρνηση σήμαινε εκείνοι είναι οι αρμόδιοι για να τα… εισπράττουν; Μήπως τελικά φιλελεύθερος για τους πολιτικάντηδες όλων των επιπέδων σήμαινε ….μπες κεφάλαιο στο χορό και άλεσε ό,τι βρεις; Μήπως, αντίθετα προς την δια όρκου κρατική αποστολή, ακολουθήθηκε πιστά από το μέγιστο μέρος των πολιτικών και των κομματικών στελεχών η λαϊκή ρύση «βοηθάτε τυφλοί τον ανοιχτομάτη για να μην γίνει σαν εσάς»; Μήπως εφαρμόστηκε το: πρώτα κομματικός σύν- τροφος και μετά συμ- πατριώτης; Μήπως η αξιοκρατία καθοριζόταν ανάλογα με το ποιος είναι…. «ο δικός μας»; Μήπως τη λέξη «λαός» - για τον οποίο θα τα έδιναν όλα οι πολιτικοί, την έλεγαν από συνήθεια, ενώ κατά βάση αναζητούσαν την προσωπική τους τακτοποίηση; Μήπως η ρήση ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, χωρίς μάλιστα την ελάχιστη συνταγματική κάλυψη, απέβλεπε στην έξαψη του θυμικού και όχι του λογικού του ανθρώπινου εγκεφάλου; Μήπως η κατά κόρον , έως αηδίας, επανάληψη και επίκληση του ότι το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκαλο σήμαινε ότι κοιμηθείτε εσείς με την ιδέα της κάθαρσης, και οι κατέχοντες την εξουσία έχουν άλλα στον νου τους; Μήπως το εδώ και τώρα σήμαινε δώσε τους μια καραμέλα τώρα και για την ουσία του θέματος βλέπουμε ίσως αργότερα; Μήπως τα ξεχωριστά κομματικά καφενεία που κατακερμάτισαν την κοινωνία μας ήταν για να κάνουν την ελληνική ύπαιθρο πιο… πολύχρωμη;
Όλες αυτές οι «ιδεολογίες» ήταν μια καταστρεπτική για την ελληνική κοινωνία φούσκα. Και είναι επανειλημμένα ομολογημένο και πολιτικά εξομολογημένο από κάποιους πολιτικούς ότι ο ιστός της διαπλοκής δεν ήταν αραχνοΰφαντος αλλά μια ατσάλινη κατασκευή.
Το κοινωνικό δράμα βρίσκεται στο γεγονός ότι η παρακμή και η κατάπτωση ήλθε σταδιακά και «ανεπαίσθητα» όπως γράφει και ο Καβάφης, σαν τον οργανισμό που δηλητηριάζεται σιγά - σιγά και δεν αντιλαμβάνεται την πορεία προς το αναπόφευκτο τραγικό τέλος.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
