Όταν η Ιταλία, η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, βγάζει στην επιφάνεια, μέσα από το φαινόμενο Γκρίλο, την κορυφή του παγόβουνου ,που είναι τα προβλήματα του κοινού νομίσματος και των θεσμικών ελλείψεων που η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθούσε να μπαλώσει βιαστικά, ή μάλλον να τα χώσει όπως-όπως κάτω από το χαλί, τότε η συζήτηση εκφράζει κάτι πιο βαθύ, πιο επικίνδυνο, πιο ριζωμένο στο χρόνο. Εκφράζει το “μίσος” για την πολιτική και τους πολιτικούς, που καλλιεργείται – με ευθύνη και των πολιτικών – τα τελευταία χρόνια και ρηγματώνει τις κοινωνίες σε όλη την Ευρώπη.
Ο Γκρίλο δεν ενέσκηψε το Μάρτιο του 2012. Όσο και αν κάποιοι το αντιλήφθηκαν τώρα – γιατί έγινε με θόρυβο σε μία περίοδο πολιτικής σιωπής – το φαινόμενο Γκρίλο, η αντιστροφή, δηλαδή, της δεδομένης συμφωνίας λαών και κρατών για μία ευρωπαϊκή πορεία προς τα εμπρός και κυρίως η απομάκρυνση των πολιτών από τις ελίτ, έχει αρχίσει εδώ και χρόνια.
Η κρίση αντιπροσώπευσης της δεκαετίας τουʼ 90 και της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα έχει μετατραπεί σε κρίση της δημοκρατίας και της πολιτικής. Αυτή την κρίση εκφράζει ο Γκρίλο και όχι απλώς κάποιον αντιμεταρρυθμιστικό, γραφικό και αντι-Μερκελικό λαϊκισμό, όπως υποστηρίζουν ορισμένοι.
Προφανώς, οι συγκυριακοί παράγοντες επιδρούν και εκείνοι στην άνοδο τέτοιων φαινομένων. Προφανώς, μερίδιο ευθύνης έχει και η πολιτική της λιτότητας. Αυτή όμως, δεν αρκεί. Αυτό που ευθύνεται εν πολλοίς, είναι η απίσχνανση των δεσμών εμπιστοσύνης και της σχέσης λογοδοσίας ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική. Είναι η πολιτική αφωνία των ευρωπαίων απέναντι στους τεχνοκράτες διασώστες μίας Ένωσης που δεν χτίστηκε όμως, από τεχνοκράτες, αλλά από ηγέτες με πολιτικό όραμα. Τώρα, δυστυχώς, βιώνουμε το αντίθετο. Την πολιτική υπεροχή των τεχνοκρατών με ελάχιστη έως μηδαμινή όμως, πολιτική γνώση.
Οι λύσεις δεν είναι εύκολες και ούτε ίδιες για όλους. Η αφετηρία όμως είναι κοινή. Όσο θα κρύβουμε την παράλυση της πολιτικής μπροστά στο τείχος της ισοπεδωτικής λιτότητας τόσο θα ενισχύουμε διαλυτικά φαινόμενα τύπου Γκρίλο. Όσο θα δοκιμάζουμε τις αντοχές των λαών, αδυνατώντας να φτιάξουμε ένα πραγματικό πλαίσιο κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής, νομισματικής, αναπτυξιακής και πολιτικής ένωσης τόσο θα ζαλιζόμαστε στην περιδίνηση της απαξίωσης της πολιτικής.
Το ευρωπαϊκό κράτος με τις παροχές πρόνοιας, εκπαίδευσης, υγείας, αλληλεγγύης και προοπτικής μίας ενιαίας οικογένειας, ήταν απαίτηση των πολιτών και λυδία λίθος των μεγάλων ευρωπαϊκών πολιτικών επιλογών, μέσα από τις πρωτοβουλίες των ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, κυρίως, από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και μετέπειτα. Αυτό το κράτος πρέπει να υπερασπιστούμε και να το συνδέσουμε με την καινοτομία και τις επενδύσεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης έχουμε την ευκαιρία να βάλουμε πάλι σε κίνηση τη μηχανή την ενεργοποίησης των πολιτών εν όψει των κρίσιμων Ευρωεκλογών το Μάιο του 2014. Η ενεργοποίηση της κοινωνίας και των πολιτών και η επιστροφή της πολιτικής στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ατζέντας, είναι η λύση στα φαινόμενα του θεσμικού εκφυλισμού της Ένωσης και του ισοπεδωτικού λαϊκίστικου παροξυσμού από όπου και αν αυτός προέρχεται.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
