Η ζωή δε σταματά ούτε η Ιστορία
Τα γεγονότα κρύβονται πάντα από το χρόνο που δεν προλάβαμε να
αντιληφθούμε ο καθένας για δικούς του λόγους.
Αλλά έρχονται στιγμές ..κάποτε.. φορτωμένες με ιστορικές ανάγκες και
μας επιβάλλονται.
Τότε ακριβώς έχουμε ανάγκη να ανορθώσουμε δυνατή και στιβαρή την
ιστορική μας συνείδηση.
Με αυτό τον τρόπο θα καταφέρουμε να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις με
τις σωστές προτεραιότητες
Η ιστορική συνείδηση μπορεί εκτός από την ευρύτερη ιστορία να
καταφύγει και σε μνήμες που τις έχει ξεπλύνει και διαυγάσει ο χρόνος
Οι μνήμες αυτές μπορεί να είναι και ενδεικτικές από μεμονωμένα
περιστατικά η και από φαινόμενα διαρκείας που μας έδωσαν στερεή
ιστορική εμπειρία. στο χρόνο που πέρασε και εν όψει αυτών που
έρχονται.
Τούτη την ώρα η ιδιαίτερη μου Πατρίδα η Χίος υπέστηκε μια τρομερή καταστροφή.
Ταυτόχρονα βιώνουμε στην Ελλάδα την οικονομική κρίση και όλοι
γνωρίζουμε ότι είναι στα πλαίσια ενός πολέμου τακτικής που άρχισε πριν
δεκαετίες.
Ο πόλεμος αυτός είχε στόχο τον εκφυλισμό της κοινωνίας και ειδικότερα
της παιδείας και την δημοκρατίας τις οποίες παραμόρφωσε.
Χρησιμοποιήθηκε επιστημονική προπαγάνδα και άφθονο χρήμα για δόλωμα.
Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο ταμείο με τις τσέπες μας άδειες
έτοιμοι για κάθε είδους ξεπούλημα και με αιχμάλωτη δυστυχώς και την
συνείδηση μας.
Έχω λοιπόν να περιγράψω και να καταθέσω δυο χαρακτηριστικά
περιστατικά από τη ζωή μου ένα παλιό και ένα νεώτερο που κάτι
σηματοδοτούν και για μας.
ΤΟ ΠΑΛΙΟ
Ήμουνα παιδάκι στην ναυτιλιακή κρίση του 1957 που ο πατέρας μου
μπαρκάρισε άμισθος για 11 ολόκληρους μήνες Για να έχει εισόδημα, αφού
έκανε τα καθήκοντα και τη βάρδια του Θερμαστή δούλευε υπερωρία και
μάζευε 3 - 4 λίρες το μήνα τα οποία μας έστελνε για να μην πεθάνουμε
της πείνας. Δηλαδή ο πατέρας μου δούλευε 7 μέρες τη βδομάδα 14 - 16
ώρες την ημέρα
Μετά του δώσανε 8 λίρες μισθό και προς το τέλος της θητείας του το
κάνανε 15 λίρες τον μήνα.
Στο μπάρκο αυτό έκανε 3,5 χρόνια (1959 - 1962 )
ΤΟ ΝΕΩΤΕΡΟ
Είμαστε στην Ταϊλάνδη Μπαγκονγ και φορτώνουμε ρύζι.
Ένα τσουβάλι σκίστηκε και έφυγε λίγο ρύζι στη σεντίνα του αμπαριού.
Ένας εργάτης μάζεψε λίγο ρυζι με τις σκουριες για να το πάρει σπίτι
του να μην παει χαμένο.
Μόλις τον αντιληφθήκανε μπήκανε οι σεκιουριταδες και τον δείρανε με
τον πιο βάρβαρο και εξευτελιστικό τρόπο αφού του πήρανε το ρύζι και το
πετάξανε.
Στη συνέχεια τον πετάξανε σα σκουπίδι στον ντόκο και εννοείται έχασε
και τη δουλειά του.
Από ότι έμαθα το μεροκάματο του ήτανε 90 λεπτά του δολαρίου και
δούλευε κουβαλώντας τσουβάλια 14 ώρες για κάτι περισσότερο από ένα
δολλάριο.
ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ
Καθως είμαστε απογυμνωμένοι αλλά και σαν μίγμα καφέ με ζαχαρη αφου οι
πορτες των συνόρων μας είναι ανοιχτές επίτηδες για να μπαίνουν
καθημερινά εκατοντάδες μετανάστες. ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΜΑΣ στην ΑΝΑΠΤΥΞΗ
αυτου του είδους προσβλέπουν
Του μεροκάματου του ενός δολλαρίου
Πολλοί νέοι μας,.. καταφεύγουν στη θάλασσα για επαγγελματική αποκατασταση.
Και όσο πιο πολλοί καταφεύγουν θα έχουμε μεγαλύτερη ζήτηση και
μικρότερη προσφορά εργασίας.
Και όταν δεν θα υπάρχει στον << ηλιο μοιρα>> θα μπαρκάρουν άμισθοι σαν
τον πατέρα μου αλλά για πολύ μεγαλύτερο διάστημα από 11 μήνες.
Μη ξεχνάμε τούτη τη φορά δεν είμαστε μόνοι έχουμε και άλλους δύστυχους
συνοδοιπόρους τους μετανάστες αλλά και τους Αλβανούς που μένουν μόνιμα εδώ
Όσο για σεκιουριταδες ειμαστε πλουσιοι και με πλουσιο ρεπερτοριο ΜΑΤ
και παλι ΜΑΤ και λοιποι
ΛΕΤΕ ΝΑ ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ
<< Ο ΣΩΖΩΝ ΕΑΥΤΟΝ ΣΩΘΗΤΩ >> ???????????
Και που να πάμε να σωθουμε!!!!
Μανώλης φύσσας
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
