Πρωί Δευτέρας, λίγο μετά τις 8, ξεκινώντας το καθιερωμένο δρομολόγιο προς τη δουλειά. Λίγο πριν από το Κέντρο ταυτοποίησης των Ταμπάκικων διαπιστώνω ότι η κυκλοφορία έχει μπλοκάρει. Με βήμα χελώνας δεκάδες Ι.Χ. περιμένουν υπομονετικά. «Άραγε τι;», διερωτώμαι και ανοίγω το τζάμι για να διαπιστώσω τι συμβαίνει.
Δεκάδες μετανάστες με τα μπαγκάζια στον ώμο, μάνες με παιδιά, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας περπατάνε πεζοί με προορισμό την προκυμαία.
Δεν περνάνε 10 δευτερόλεπτα κι ένα μηχανάκι έρχεται δίπλα μου. Σταματάει, με αναγνωρίζει και με ένα «καλημέρα» ξεκινάει το γνωστό τροπάριο.
«Δες κατάσταση φίλε. Αυτά να γράψετε. Εδώ μας έχουν καταντήσει. Να θες να πας στη δουλειά σου και να περιμένεις τα ζα να πάνε στην άκρη. Πάτα τον ρε, να δεις, θα ξαναμπεί μες στη μέση;», είπε. Γύρισα και κοίταξα, μη αναγνωρίζοντας τον συνομιλητή μου. Δεν είπα τίποτα, έκλεισα το παράθυρο και συνέχισα σκεπτόμενος, ότι μπορεί να μην τον ήξερα αλλά τα λεγόμενά του μου ήταν ήδη γνωστά.
Είναι τα ίδια λόγια, στον ίδιο τόνο, με το ίδιο βλακώδες ύφος του «εγώ φασίστας δεν είμαι, αλλά η αλήθεια είναι αυτή».
Σκέφτηκα τι μπορείς να αντιτάξεις στον συγκεκριμένο. Ότι η κάθε χιώτικη οικογένεια συνδέεται και με μία ιστορία προσφυγιάς; Ότι κι εγώ αν ήμουν στην θέση του θα έκανα τα πάντα για να σωθώ από μία κόλαση; Ότι ο αγώνας για τη ζωή και την ελευθερία είναι ο σημαντικότερος αγώνας που καλείται να δώσει ο κάθε άνθρωπος; Μάταια όμως, ξανασκέφτηκα. Διότι ο καλπάζων φασισμός παρακάμπτει τέτοιες λεπτομέρειες.
Διότι ο φασίστας πάντα παρακάμπτει εξ ορισμού την ίδια τη ζωή. Οδηγείται από το μίσος και τίποτα άλλο, προτιμά να πατήσει τον άλλον απλά για να φθάσει 5 λεπτά νωρίτερα στο γραφείο του. Στέκεται πάντα σε «λογικές» φράσεις αρνούμενος να δει την πραγματικότητα. Κι αν τον αναγκάσεις να τη δει τότε διακρίνεις το πραγματικό του πρόσωπο. Διακρίνεις αυτή την τρομακτική ομοιομορφία που κρύβεται και πάντα θα κρύβεται πίσω από τις φράσεις «μια χούντα μας χρειάζεται» ή «μια Χρυσή Αυγή θένε τούτοι». Και είναι αυτές οι φράσεις που πάντα θα «δικαιολογούν» έναν προηγούμενο ολοκληρωτισμό μέχρι να έρθει ο επόμενος.
Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά και ο άγνωστος προχώρησε παρακάτω μέχρι που σταμάτησε και πάλι σε άλλο αυτοκίνητο. «Πάτα τον, πάτα τον ρε», είπε, γελώντας στη συνέχεια φωναχτά. Έμεινα απλά να σκέφτομαι ότι ο φασισμός είναι τελικά η άρνηση της ίδιας της ζωής. Και απέναντι στον κάθε φασίστα η απάντηση είναι μία και μοναδική. Η ίδια η ζωή και τα όνειρα που τη συνοδεύουν.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
