Τα λουλούδια, για να ανθίσουν, χρειάζονται νερό, ηλιοφάνεια, λίπασμα και άλλα θρεπτικά συστατικά εδάφους. Όμως, στο κατάλληλο ποσοστό. Διότι, λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από ένα από αυτά μπορεί, εν τέλει, να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα, να καταστρέψει το φυτό.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις επιχειρήσεις και για την επιχειρηματικότητα. Για να ανθίσουν, χρειάζονται μια «θρεπτική» ατμόσφαιρα, πλαισιωμένη από τα κατάλληλα επίπεδα φορολογίας, τα οποία δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ υψηλά, ούτε και πολύ χαμηλά. Να είναι, εν ολίγοις, ιδανικά.
Ευτυχώς, έχει γίνει παγκοσμίως αρκετή και σοβαρή έρευνα πάνω στο θέμα. Έτσι, έχουν ανακαλυφθεί και μάλιστα, δοκιμαστεί, από αρκετές ανεπτυγμένες χώρες, κυρίως τις ΗΠΑ, συγκεκριμένες πολιτικές με θετικά αποτελέσματα, τις οποίες μπορούμε κάλλιστα να εφαρμόσουμε επιτυχώς και στη χώρα μας.
Επί παραδείγματι, εν έτη 1974, ο Αμερικανός οικονομολόγος Arthur Laffer, εναντιώθηκε σθεναρά στις σοσιαλιστικές ιδέες της εποχής, υποστηρίζοντας ότι η βαριά φορολογία και οι ρυθμίσεις (i.e. Regulations) δημιουργούν μεγάλα εμπόδια στην παραγωγή και επηρεάζουν αρνητικά την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, καθώς και τα δημόσια έσοδα.
Εξήγησε, λοιπόν, στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Ronald Reagan, κάτι το οποίο έμελλε να γίνει μια βασική οικονομική αρχή, πως όσο περισσότερο φορολογείται μια επιχείρηση, τόσο λιγότερα χρήματα έχει να επενδύσει. Άρα, τόσο μειώνεται η δυναμική της. Επιπλέον, ανέλυσε πως οι εργαζόμενοι χάνουν το κίνητρο τους να εργαστούν σκληρά, όταν συνειδητοποιούν ότι οι αυξημένες προσπάθειες τους οδηγούν σε μεγαλύτερη φορολόγηση του μισθού τους.
Η θεωρία του Laffer είναι απλή και αποτελεσματική. Όπως βλέπουμε στο παρακάτω γράφημα, υπάρχει ένα σημείο φορολόγησης, το οποίο αν περαστεί, οι επιχειρήσεις υποφέρουν και τα έσοδα του κράτους μειώνονται.
Δυστυχώς, η Ελλάδα έχει ήδη περάσει αυτό το κρίσιμο φορολογικό σημείο ανάπτυξης. Για παράδειγμα, ο εταιρικός φόρος εισοδήματος (i.e. Corporate Tax), ο οποίος είναι μεταξύ των υψηλοτέρων στην Ευρώπη, ανέρχεται στο 28%, ο φόρος επί των μερισμάτων (i.e. Tax on Dividends) στο 15%, η εισφορά αλληλεγγύης (i.e. Solidarity Levy) στο 10% και οι εισφορές κοινωνικής ασφάλισης για τα μέλη του διοικητικού συμβούλιου (i.e. Social security contributions for Board members) στο 26.7%. Αυτό αντιπροσωπεύει το 81% των κερδών! Αν είναι δυνατόν να είναι τόσο αντιανταγωνιστική η φορολογία για τις επιχειρήσεις! Ούτε κουνούπι δεν πρόκειται να πατήσει υπό τέτοιες συνθήκες!
Αντιθέτως, στην Αμερική, ο πρόεδρος Reagan έκανε την θεωρία του Laffer ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής πολιτικής του, η οποία οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες φορολογικές περικοπές στην ιστορία. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, τα φορολογικά έσοδα που έλαβε η κυβέρνηση αυξήθηκαν από $517 δισεκατομμύρια το 1980 σε $909 δισεκατομμύρια το 1988. Μεγάλη επιτυχία! Ουσιαστικά, έθεσε το πλαίσιο για την οικονομική έκρηξη της δεκαετίας του 1990. Υπό το αίσθημα της φορολογικής ανακούφισης και την προοπτική των ευκαιριών, οι επιχειρήσεις άνθισαν!
Εάν η Ελλάδα θέλει πραγματικά να αυξήσει τα έσοδα της, να ξεπληρώσει το χρέος της και να φέρει οικονομική ανάπτυξη, τότε μπορεί να κάνει το ίδιο πράγμα – Να χαμηλώσει την φορολογία και να ενθαρρύνει την επιχειρηματικότητα!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
