Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω αυτές τις λίγες γραμμές, για τα συναισθήματα που ένιωσα ως νέος άνθρωπος, ακούγοντας την είδηση ότι ο σχεδόν συνομήλικός μου γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ Ιάσονας Σχινάς Παπαδόπουλος, κατάφερε να διορίσει τη μητέρα του, τον αδερφό του και τη φίλη του σε διάφορα γραφεία υπουργών.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν μήπως με ενοχλούσε το κλασσικά ελληνικό «γιατί αυτός και όχι εγώ». Το σκέφτηκα αλλά όχι δεν ήταν αυτό, γιατί επί της ουσίας ουδέποτε επιδίωξα να είμαι ένας βολεμένος με συγκεκριμένο ωράριο και συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Μετά από αρκετή ώρα κι ενώ ασχολούμουν με άλλα θέματα της τοπικής επικαιρότητας τελικά κατάφερα να καταλάβω τι με ενόχλησε τόσο πολύ.
Ήταν δύο βασικές του φράσεις. Ότι πρώτον ο εν λόγω, εξέλαβε το βόλεμα των οικείων του ως «βάζω πλάτη για να αλλάξει αυτή η βρωμιά που υπάρχει γύρω μας και μας πνίγει» και δεύτερον ο χαρακτηρισμός ως «ρουφιάνων» των εκπροσώπων του Τύπου που αποκάλυψαν το θέμα.
Με ενόχλησε η κουτοπονηριά ενός νέου ανθρώπου, αυτή η ιδιοτελής επαναστατικότητα που τον έκανε να θεωρεί ότι επειδή οι πρόγονοί του ήσαν αριστεροί, ήρθε ο καιρός να τους το ξεπληρώσει η πατρίδα τώρα που «η πρώτη φορά αριστερά», ήρθε στα πράγματα.
Με ενόχλησε ότι κάποιος από τη δική μου γενιά, αυτή δηλαδή τη γενιά που αίρει στους ώμους της τις αμαρτίες των γονέων της, συνεχίζει να σκέφτεται έτσι. Συνεχίζει να βλέπει την Ελλάδα να πηγαίνει στο γκρεμό και όχι μόνο δεν τη σταματά απεναντίας βάζει κι εκείνος ένα χεράκι.
Με ενόχλησε γιατί κατάλαβα ξαφνικά ότι η πραγματικά άξια νέα γενιά έφυγε για «έξω» αφήνοντας τη χώρα στα χέρια μίας νέας φουρνιάς κομματικών στελεχών, που το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι πιστοποιητικά «αριστεροσύνης» και τίποτα παραπάνω.
Με ενόχλησε ότι το αίσθημα της αισιοδοξίας μου ότι ίσως εμείς μπορούμε να καταφέρουμε αυτά που δεν κατάφεραν άλλοι, έδωσε τη θέση του στη θλίψη και στην οργή.
Με ενόχλησε όμως και κάτι ακόμα. Με ενόχλησε αυτό το «ρουφιάνος δημοσιογράφος» που από το 2005 που είμαι στον χώρο μέχρι και σήμερα, ποτέ δεν μπόρεσα να χωνέψω. Με ενοχλεί αυτό το «ρουφιάνος» που ακούγεται πάντα είτε από αριστερούς (τύπου Ιάσονα Παπαδόπουλου) είτε από τους γραφικούς της «Χρυσής Αυγής», όποτε διαπιστώνουν ότι τα γραφόμενά σου δεν είναι και ιδιαιτέρως κολακευτικά για εκείνους, λες και πρέπει να πάρεις την άδεια για να γράψεις ή να πεις κάτι για όποιον κατέχει δημόσια θέση.
Αυτό όμως που με ενόχλησε περισσότερο από όλα, είναι ότι σε μία εβδομάδα, όταν τα φώτα της δημοσιότητας αποσυρθούν από το πρόσωπο του νεαρού γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα θα συνεχίσουν να είναι τα ίδια.
Τέσσερις άνθρωποι, όλοι παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι με κομματική ταυτότητα, θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν έναν μισθό για τον οποίο παιδιά με πτυχία και μεταπτυχιακά δεν πρόκειται να δουν ποτέ.
Τελικά μεγάλη υπόθεση να έχεις προίκα το αριστερό παρελθόν…
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
