Πάει ακριβώς ένας χρόνος από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην απέναντι όχθη, μαζί με τα κόμματα του κεφαλαίου, μαζί με τους δοσίλογους πολιτικούς των κυβερνήσεων «Τσολάκογλου», μαζί με τους γερμανοτσολιάδες πολιτικούς, μαζί με αυτούς που υπηρετούν πιστά το κεφάλαιο και αγνοούν τη λαϊκή βούληση (α, και μαζί με αυτούς που πάνε στα «4»).
Πάει ακριβώς ένας χρόνος από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, αποτέλεσε το μοναδικό πολιτικό κόμμα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που μέσα σε μία νύχτα προσπάθησε να τρελάνει τους πάντες πείθοντάς τους ότι το «όχι» του δημοψηφίσματος, τελικά σήμαινε ένα μεγάλο και αδιαμφισβήτητο «ναι».
Πάει ένας χρόνος όμως, κι από τότε που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (όχι ψηφοφόροι), από αυτούς που πρωτοστάτησαν στη διακυβέρνηση της χώρας από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, άρχισαν να εγκαταλείπουν το κυβερνητικό σκάφος, έχοντας προηγουμένως πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι ο φωτοδότης ηγέτης που ακούσει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας αποτελεί τη μοναδική σωτήρια λύση.
Των πρώτων αποχωρήσεων, ακολούθησαν κι άλλες νεότερες, που πάντοτε είχαν ένα κοινό σημείο. Συνοδεύονταν από μία δήλωση αποχώρησης, με μπόλικη δόση «αριστεροσύνης» και βαρύγδουπους τίτλους από αυτούς που προηγουμένως έβαζαν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους για να πείσουν τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ.
Τις τελευταίες ημέρες, όσοι τουλάχιστον παρακολουθούμε τα τοπικά, βλέπουμε και πάλι παραιτήσεις στελεχών κατά τον ίδιο, τραγικό κατ’ εμέ, τρόπο.
Όλοι τους, αφού προηγουμένως ανέβηκαν στα κάγκελα, διέλυσαν παρελάσεις, παρότρυναν τον κόσμο να πετάει γιαούρτια, έστηναν κρεμάλες, περιέφεραν φέρετρα έξω από γραφεία τοπικών Βουλευτών, παρότρυναν μαθητές να μουτζώνουν και άλλα πολλά, εμφανίζονται ως θύματα, ως εξαπατημένοι πολίτες, δηλώνοντας, μετά από τρεις εκλογικές αναμετρήσεις (!) ότι διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική.
Ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα αυτή τη λογική. Για την ακρίβεια ποτέ δεν κατάλαβα πως μπορεί αυτό να θεωρείται φυσιολογικό. Πως μπορεί δηλαδή ένας στέλεχος (για εμένα παράγοντας) που επηρέασε, που παρότρυνε, που αποζητούσε διακαώς μέχρι και το ένα ψηφαλάκι, που έσκιζε τα ρούχα του να ψηφίσουν όλοι Τσίπρα, να δηλώνει ότι αποχωρεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και να καλεί σε νέους αγώνες. Έτσι απλά, χωρίς να συμβαίνε τίποτα.
Θα πει κανείς, ότι ο καθένας μπορεί να γράφει και να λέει ότι θέλει κατά τον τρόπο και κατά το ύφος που θέλει, άλλωστε όλοι κρινόμαστε. Καμία αντίρρηση.
Κάπου εδώ όμως χάνεται η λογική. Και είναι αυτή η λογική που εδώ και δύο χρόνια φώναζε ότι το πλοίο θα πέσει στα βράχια ενώ κάποιοι προσπαθούσαν να πείσουν ότι δεν υπάρχουν βράχια. Τώρα που το πλοίο προσάραξε και βουλιάζει, οι ίδιοι εμφανίζονται ως σωτήρες προτρέποντας τον κόσμο να μπει σε άλλο πλοίο το οποίο θα κυβερνήσουν και πάλι οι ίδιοι. Στο ερώτημα πάντως, αν στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε, σίγουρα την απάντηση δεν μπορούν να τη δώσουν οι ίδιοι.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
