Μα πώς γίνεται να ζουν άνθρωποι εκεί μέσα; Γιατί δεν μεριμνά το κράτος; Γιατί δεν φεύγουν από εκεί; Απλές, ανθρώπινες και αυτονόητες ερωτήσεις που κάνει ένας άνθρωπος από μέσα ή και απ’ έξω τους, όταν παίρνει την δεξιά στροφή από το φανάρι του Βαρβασίου και περνάει από την γειτονιά της Σαρακίνας, εκεί, όπου εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται οι εργατικές κατοικίες του Χριστού Βαρβασίου.
Οι απαντήσεις των παραπάνω ερωτημάτων είναι απλές και ντροπιάζουν έναν προς έναν τους αρμόδιους φορείς αυτών των σπιτιών.
Το ιστορικό
Οι εργατικές κατοικίες Βαρβασίου χτίστηκαν από το κράτος το 1971, με σκοπό να εξυπηρετήσουν αδύναμες και ευπαθείς κοινωνικά ομάδες του νησιού μας.
Τα σπίτια δόθηκαν στους δικαιούχους έναντι 340.000 δραχμών (περίπου), που αποπλήρωναν με μηνιαίες δόσεις.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια τα οικοδομικά προβλήματα έκαναν την εμφάνιση τους, γεγονός που ανησύχησε τους ιδιοκτήτες των σπιτιών.
Το 1976, μόλις 4 χρόνια από την παράδοση του έργου, τα προβλήματα είχαν φτάσει σε ανησυχητικό στάδιο, αναγκάζοντας τότε τους κατοίκους να δημιουργήσουν μία αντιπροσωπεία για να πάει στο υπουργείο Πρόνοιας και να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες που επικρατούν σε όλα τα σπίτια των Εργατικών Κατοικιών.
Ο εφιάλτης των κατοίκων μόλις ξεκινούσε, καθώς χρόνο με την χρόνο η κατάσταση χειροτέρευε. Τα θεμέλια των σπιτιών φτιαγμένα από τούβλα και άμμο θαλάσσης, οι σιδεριές τοποθετημένες άτακτα ανά 70 με 80 εκατοστά η μία από την άλλη και τα λάθη διαδοχικά και ανεπανόρθωτα.
Από την αρχή οι κάτοικοι προσπάθησαν να διεκδικήσουν το δικαίωμα της ασφαλούς διαβίωσης σε έναν χώρο κατάλληλο για τους ίδιους και την οικογένεια τους, μεταφέροντας στους τοπικούς φορείς το μεγάλο του πρόβλημα, ότι τα σπίτια τους είναι από την αρχή λάθος κτισμένα.
Όλη η κατασκευή είναι μία φθηνή δουλειά που καθημερινά δυσκολεύει την καθημερινότητα τους, έλεγαν και ξαναέλεγαν αλλά μάταια, καθώς μέχρι και σήμερα η κατάσταση παραμένει άθλια.
Το καλοκαίρι του 1979 η εφημερίδα της εποχής «Χιακή Φωνή» είχε εκδώσει στο πρωτοσέλιδο της άρθρο με τίτλο «Μένουμε σε αχούρια». Ένα άρθρο που δυστυχώς για όλους δεν διαφέρει και πολύ από το παρών, μιας και η αγανάκτηση των οικογενειών αυτών είναι η ίδια 40 χρόνια μετά.
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι υπόλοιπες δεκαετίες με αποκορύφωμα τη δεκαετία του 90’ και συγκεκριμένα το 1994 που ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Οι κολώνες που κρατούσαν τις πολυκατοικίες ξέφτιζαν η μία μετά την άλλη, τα μπαλκόνια το ίδιο, οι σωλήνες σάπιζαν, τα ταβάνια των σπιτιών έσταζαν.
«ΜΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΓΚΕΤΟ»
Από τα 120 διαμερίσματα σήμερα κατοικούνται μόλις τα 55
Ξεχασμένοι από την κεντρική διοίκηση, την τοπική κοινωνία και την αυτοδιοίκηση οι κάτοικοι των λαϊκών κατοικιών της Σαρακίνας, εκφράζουν ανοιχτά το παράπονό τους, λέγοντας ότι η πολιτεία τους αντιμετωπίζει πλέον ως γκέτο.
Η μοναδική προσπάθεια που έφτασε πιο κοντά στο όνειρο τους, μία ανθρώπινη κατοικία, ήταν το 1999 όταν η τότε κυβέρνηση τους έδωσε την υπόσχεση της επαναδημιουργίας των κατοικιών από την αρχή με την χορήγηση επιδόματος ενοικίου για τα πρώτα τρία χρόνια. Οι κάτοικοι φοβήθηκαν, δείλιασαν και δεν πίστεψαν τις υποσχέσεις τους, μιας και από υποσχέσεις είχαν χορτάσει. Έτσι, οι μισοί ήταν θετικοί και άλλοι όχι, καθώς δεν ήξεραν αν θα κατάφερναν να χτίσουν τις εργατικές κατοικίες από την αρχή στα 3 χρόνια, αν θα κοβόταν ξαφνικά το επίδομα ενοικίου και αν από την μία μέρα στην άλλη θα βρίσκονταν μετέωροι… άστεγοι.
Η έλλειψη σύμπνοιας των κατοίκων της Σαρακίνας δεν επέτρεψε την πιθανή αλλαγή της καθημερινότητας τους.
Στο σήμερα…
Το ημερολόγιο γράφει Ιανουάριος του 2019. Οι συνθήκες διαβίωσης των εναπομεινάντων κατοίκων των εργατικών κατοικιών Βαρβασίου είναι άθλιες. Εικόνες ντροπής και εξαθλίωσης συνθέτουν το σκηνικό, με τη θλίψη και την απογοήτευση των κατοίκων ζωγραφισμένες έντονα στα πρόσωπα τους. Από τα 120 διαμερίσματα που έχουν συνολικά οι εργατικές κατοικίες, σήμερα κατοικούνται περίπου 55.
Βλέποντας τα απ’ έξω, δύσκολα ξεχωρίζεις ποια διαμερίσματα στεγάζουν ανθρώπους και ποια όχι. «Αυτό από μόνο του δεν είναι ντροπή;», ρωτούν.
Ρωγμές, μούχλα, σαπισμένοι τοίχοι, κολώνες ανύπαρκτες, καθιζήσεις ολόκληρων πολυκατοικιών και τόσα άλλα, που αν προσπαθούσαμε να τα καταγράψουμε μία ολόκληρη μέρα δεν ήταν αρκετή. Η υπάρχουσα κατάσταση των σπιτιών αυτών ξεπερνά κάθε πολιτική και κομματική πεποίθηση ή προεκλογική δέσμευση. Είναι αναγκαίο να συμβεί ή θα θρηνήσουμε θύματα.
«Είμαστε ξεχασμένοι, λες και εμείς δεν είμαστε άνθρωποι» η φράση που επαναλαμβάνουν τα χείλη των ανθρώπων.
Ζουν υπό τον φόβο καθημερινά, παρακαλούν να σταματήσει η βροχή γιατί δυσχεραίνει την κατάσταση των οικοδομημάτων, η ιδέα ενός μικρο- σεισμού τριγυρίζει στο μυαλό τους καθημερινά σαν πονοκέφαλος. Εκεί μέσα ζουν ηλικιωμένοι, αλλά και μικρά παιδιά. Η εποχή είναι δύσκολη, οι άνθρωποι φτωχοί που μοχθούν για να στρωθεί το μεσημεριανό τραπέζι και οι εναλλακτικές επιλογές που έχουν μηδενικές.
«ΑΝ ΕΙΧΑΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΝΑΜΕ ΕΔΩ»
Ζωές ρημαγμένες και ιστορίες φτώχειας, πόνου και απελπισίας
Άλλοι ηλικιωμένοι, άλλοι άνθρωποι της φτώχειας και του μεροκάματου, το κάθε διαμέρισμα των λαϊκών κατοικιών κρύβει και μία ιστορία πόνου. Οι περισσότεροι κάτοικοι δίνουν τον δικό τους αγώνα να ορθοποδήσουν μέσα στην Ελλάδα της κρίσης. Όνειρο των περισσοτέρων, να βγάλουν λίγα χρήματα παραπάνω και να καταφέρουν να βρουν ένα πιο ανθρώπινο σπίτι.
«Λες και αν είχαμε χρήματα θα μέναμε εδώ», αναφέρει στον «π» μια από τις ενοίκους και συνεχίζει: «έχω 5 παιδιά και το μικρότερο πάει ακόμη σχολείο. Είμαι χήρα εδώ και 16 χρόνια και η σύνταξη που παίρνω δεν ξεπερνά τα 400 ευρώ. Θέλω να μου πούνε πώς θα φύγω και θα πάω να νοικιάσω σπίτι; Τι θα τρώμε; Δυστυχώς κυρία μου ή η μία ή η άλλη. Ή θα ζούμε εδώ μέχρι να μας πλακώσει το ταβάνι, που δεν αργεί, για να μπορούμε να τρώμε ένα πιάτο φαί την ημέρα και να έχουμε ρεύμα ή θα πάμε στο ενοίκιο και θα ζούμε με κεριά και νηστικοί», λέει κλαίγοντας.
Η ερώτηση που τους γίνεται είναι αυτονόητη και θα την ρωτούσε ο καθένας, αλλά η απάντηση τους αποστομωτική. Γιατί δεν προσπαθήσατε να διορθώσετε την κατάσταση πριν φτάσει σε αυτό το χάλι; «Έχουμε κουραστεί να το λέμε. Τα θεμέλια και η όλη κατασκευή είναι εξαρχής λάθος. Ότι και να κάνουμε σε ένα χρόνο θα είναι πάλι το ίδιο. Η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, χρειάζεται γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Το εσωτερικό του σπιτιού μας όσο μπορούμε το προσέχουμε, αλλά τι να το κάνεις… Το ταβάνι θα πέσει στο κεφάλι μας, βαμμένο ή άβαφτο» σπεύδουν να απαντήσουν σύσσωμοι οι κάτοικοι.
Η ομάδα των κατοίκων που έχει μαζευτεί για να κάνει την «ξενάγηση» μας δείχνει δειλά ένα σπίτι, που βρίσκεται στο ισόγειο ενός εκ των συγκροτημάτων. «Βλέπετε αυτό το σπίτι; Εδώ μένει μία μανά με τα δύο παιδιά της. Όχι, όχι, μην βλέπετε τις κολώνες και τα νερά που στάζουν, ελάτε να ρίξετε μια ματιά στο υπόγειο, αν το αντέχει η μύτη σας» και προχωρούν μπροστά. Ένα υπόγειο με νερό, σκουπίδια και πτώματα ζώων σε αποσύνθεση βρίσκεται ακριβώς κάτω από το σπίτι αυτής της γυναίκας και των δύο ανήλικων παιδιών της… Τα λόγια περισσεύουν, ο θυμός τους είναι μεγάλος πλέον και δεν συγκρατείται. «Αν δεν μας γκρεμίσει τα σπίτια ο σεισμός θα μας τα γκρεμίσει ο χρόνος. Δυστυχώς η επόμενη τετραετία θα μας βρει άστεγους», καταλήγουν.
Τα αιτήματα
Απαιτούν το αυτονόητο. Ένα σπίτι κατάλληλο για τους ίδιους και την οικογένεια τους. Ο νέος χρόνος τους έχει βρει πιο αποφασισμένους και πιο ενωμένους από ποτέ και είναι έτοιμοι, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, να κλείσουν τους δρόμους για μήνες αν χρειαστεί μέχρι να ακουστεί η φωνή τους. «Τόσα χρόνια φωνάζουμε ειρηνικά και δεν μας ακούει κανείς, όμως οι ευγένεια περισσεύει πια. Ή θα μας φτιάξουν τα σπίτια όπως πρέπει να ζει ένας άνθρωπος ή θα μας δουν με το άλλο μας πρόσωπο», υπογραμμίζουν.
Οι κάτοικοι ζητούν την απαλλοτρίωση όλων των πολυκατοικιών και το χτίσιμο τους ξανά από την αρχή, με τις σωστές προδιαγραφές αυτή τη φορά. Το χρονικό διάστημα που θα πραγματοποιούνται οι εργασίες αυτές, ζητούν από το κράτος να τους χορηγεί επίδομα ενοικίου, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
