Δύο ήρωες μια ιστορία

«Αφιερώνεται   σαν  ελάχιστος   φόρος  τιμής   στη   μνήμη   των  νεκρών   του  Πολυτεχνείου»

Κάποτε    στο   νησί    της   Μυροβόλου    και    συγκεκριμένα    στα   δίσεκτα   χρόνια    της  χούντας   υπήρχε    ένα   εξετάξιο    Γυμνάσιο   που   το  έλεγαν   «  Αρρένων»   και   Διευθυντής   του  ήταν     ένας    κατά   τα   κοινωνικά    δεδομένα   της    εποχής    ένας  αξιοσέβαστος   φιλόλογος.  Βέβαια  «οι   παροικούντες  της   Ιερουσαλήμ»    αριστεροί   προοδευτικοί   άνθρωποι   που  δεν   μάσαγαν   κουτόχορτο   γνώριζαν   ότι    για   να   γίνεις   Διευθυντής   σχολείου   τα   χρόνια   της  Χούντας   έπρεπε   να   έχεις   ‘αλλα   προσόντα   π.χ.    μακριά   γλώσσα.

Ο   καιρός    περνούσε   ωραία   και   καλά   ο   κ.   Γυμνασιάρχης    φωτογραφιζόταν   με   τις    γυαλιστερές  στολές    της   Χούντας   σε   εγκαίνια   και    φιέστες ,   στρατολογούσε   στο   γραφείο   του  μαζί   με  τον  θεολόγο  του  σχολείου   μαθητές    για  τους  «’Αλκιμους»    όπως   τον   μετέπειτα    «μιντιάρχη»   της   Μυροβόλου,   και   έτσι   φθάσαμε  στη   δύσκολη      χρονιά   1973,   τότε   ο   κ.  Γυμνασιάρχης   δίδασκε   στην   Ε’   Γυμνασίου ( σημερινή  Β’ Λυκείου)  τον   Επιτάφιο του   Περικλή    που   είναι   ένας   ύμνος    για   την   Δημοκρατία    και    για   να  εξιλεωθεί   απέναντι   στους    προστάτες    του ,  έβγαζε   και   ένα   μικρό   πανηγυρικό   κάθε   μέρα  στην   πρωϊνή    προσευχή   υπέρ   της   «Εθνοσωτηρίου   Επαναστάσεως».

Μέσα    στους   μαθητές  της  Ε’   Γυμνασίου   ήταν    και   ένας   μαθητής   βιοπαλαιστής   δούλευε  από   μικρός   τα   απογεύματα ,  (δεν    υπήρχε   τότε   το  Εσπερινό)    εξ’  ανάγκης  ,  μια   και   η   οικογένεια   του   είχε   περάσει   δια    πυρός     και  σιδήρου  ( κομμουνιστής  αριστερός   ο   πατέρας   γαρ) .    Εκείνα   τα   χρόνια   η   χούντα   έδινε   μεγάλη   σημασία     στις   μαθητικές   παρελάσεις     γι  αυτό    και    γινόντουσαν    δοκιμαστικές   παρελάσεις     βδομάδες   πρίν  , αλλά   εκείνη   την   χρονιά   (στις  αρχές  Οκτωβρίου   1973)  γινόντουσαν   οι   δοκιμαστικές    χωρίς   τους   σημαιοφόρους,   όλοι   οι   μαθητές   άρχισαν   να   αναρωτιούνται     γιατί   δεν   ορίζονται   οι  σημαιοφόροι……… ο    μόνος   ίσως που   υποψιαζόταν   τον   λόγο   ήταν   ο   μικρός   βιοπαλαιστής   που  ήξερε   ότι  ήταν  ο   τρίτος   στη  σειρά   και   έπρεπε   να   οριστεί    παραστάτης   σημαίας     .    Μεγάλο   δίλημμα   και   για   τον  κ.   Γυμνασιάρχη    από   την   μια   τα  κηρύγματα    υπέρ   της   χούντας   και   από   την  άλλη    να   ορίσει   παραστάτη    σημαίας   τον   γιό   ενός   μιάσματος  ……μπορούσε   να   χάσει   την  θεσούλα   του,    και   έτσι    φθάσαμε   παραμονή    της    28^ης   Οκτωβρίου ,  συγκεντρώθηκε   όλο   το  σχολείο  στη  αυλή   για   να   κάνει   δοκιμαστική   παρέλαση,   περιμέναμε   μέσα    στον   ήλιο   τρείς   ώρες  και   ξάφνου    σκάει    μύτη   ο   Διοικητής   Ασφαλείας ,   ο  μικρός   βιοπαλαιστής    τον  γνώριζε   από  τις   εφόδους   που   έκανε   στο  σπίτι    του    για   να   βρει  τα  «κρυμμένα   όπλα   των  κομμουνιστών»    και   κατάλαβε     τι   εξέλιξη     θα   είχε    η   ιστορία  .   Πράγματι    μετά   από    είκοσι   λεπτά   έφυγε  ο   κ.  Διοικητής  αφού  έκαμψε   και   τις   όποιες   αντιρρήσεις   κάποιων   προοδευτικών   καθηγητών  τους   οποίους   κατσάδιασε   που   δεν   φρόντισαν  το  «κομμούνι  να  μην   φτάσει  σε  απόσταση   αναπνοής   από   την  ελληνική   σημαία»     , ανακοινώθηκαν   οι   σημαιοφόροι  τέσσερις   από   την   ΣΤ’    και  δύο  από   την  Ε’  ενώ   κανονικά   ήταν  (τρείς   και   τρείς),    και   ο   κυρ’  Αλέκος   πήρε   παρά    δίπλα   τον   μικρό    βιοπαλαιστή    και   του   είπε  ότι    τον  απαλλάσει   δια  παντός   από    την  υποχρέωση   να   συμμετέχει   στην   παρέλαση……..ο   μικρός   τον  κοίταξε   και  του   είπε   με   στωϊκό   χαμόγελο  τουλάχιστο   γλυτώσαμε    την   σύλληψη…….  Πέρασαν    οι   μέρες    ,   πέρασε   και  η   παρέλαση    της   11^ης  Νοεμβρίου πάντα   στο  ίδιο   σκηνικό   και   ήλθαν   οι   αξέχαστες    μέρες    της   εξέγερσης   του   Πολυτεχνείου ,   εκεί   ο   κ.  Γυμνασιάρχης   έδινε    κάθε   μέρα   ρεσιτάλ   δουλοπρέπειας…..μιλούσε   για   τους  «εχθρούς   του  έθνους»   και  άλλα    ηχηρά   παρόμοια    ,  από   την  άλλη   πλευρά    ο   μικρός    βιοπαλαιστής    βοίωνε  το  δικό  του   νέο   Γολγοθά ,  ο  μεγαλύτερος  αδελφός    του    αγνοούμενος    στο   Πολυτεχνείο,  ( η   Ντώϊτσε-Βέλλε   μιλούσε   για   700   νεκρούς )   ο   πατέρας     να   προπηλακίζεται      καθημερινά   στις  δημόσιες  υπηρεσίες  και  στον  Ερυθρό  Σταυρό…. ψάχνοντας   για   τον   αγνοούμενο   γιό   του    και   ευτυχώς   ήλθε   η  εκπομπή   του  Μαστοράκη   από  το   Χαϊδάρι   λυτρωτικά …,    πρώτος   κρατούμενος   ο  μεγαλύτερος   γυιός   για   να   πάρει   μια   ανάσα   όλη   η  οικογένεια.

Πέρασε   ο   καιρός    ήλθε   το   καλοκαίρι  του   74   η   Χούντα   πέφτει   αφού   ξεπούλησε  την   μισή  Κύπρο  στη   Τουρκία ,   εφαρμόσθηκαν    τα   σχέδια   των   Αμερικάνων…….   Ο   κ.  Γυμνασιάρχης  παρέμεινε   στη   θέση   του,    οι   καθηγητές   συνεμορφώθηκαν   προς   τις  υποδείξεις     ώστε    ο   μικρός   βιοπαλαιστής   να   μην   ξαναπλησιάσει   την  σημαία…….ο  κ   Γυμνασιάρχης   θυμήθηκε   την   δημοκρατική   του   καταγωγή  ,     στην   επέτειο   του   Πολυτεχνείου   οι  «εχθροί    του  έθνους»   έγιναν   « οι   ήρωες    που  αψήφησαν    τα   τακνς»   και  άλλα   γλαφυρά   παρόμοια…..και   ελπίζοντας   πως   ο   πανδαμάτωρ    χρόνος   θα   ξεπλύνει   τα   αίσχη  του.   Ο   μικρός  βιοπαλαιστής  συνέχισε    τον  αγώνα   του το  καλοκαίρι  του  1975  έδωσε   Πανελλαδικές  Εξετάσεις ,  μπήκε   από  τους   πρώτους   στο  Πανεπιστήμιο…  και   ο  κ.  Γυμνασιάρχης   οργάνωσε  για  πρώτη   φορά μία   τελετή    για  τους   επιτυχόντες   αλλά   ο   μικρός   βιοπαλαιστής   δεν  τσίμπησε   το  δόλωμα…  « μια  άδεια  καρέκλα   σκέφθηκε , λέει  περισσότερα   από   μία   γεμάτη …» και   άφησε   τον κ.  Γυμνασιάρχη   να  τον   αναζητεί   και   να   αναρωτιέται   δημόσια   για  την   απουσία  του…. Πέρασαν    τέσσερα   χρόνια ,   τέλος   του   1979 ο   μικρός   βιοπαλαιστής   που  είχε   αισίως    φθάσει   στα  22  του  χρόνια   πήρε   το  πτυχίο   του   και   δεν  φανταζότανε  πως   ο  κ.  Γυμνασιάρχης     που   είχε   προαχθεί   εντωμεταξύ      σε  Προϊστάμενο   Δευτεροβάθμιας   Εκπαίδευσης   , του   την  φύλαγε   στη  γωνία    και   όταν  του  ζήτησε   να   του  χορηγήσει  άδεια   διδασκαλίας    σε   φροντιστήριο     ώστε   να   μπορεί  να   εργαστεί    για   τρείς –τέσσερις   μήνες    μέχρι     να   πάει   φαντάρος   για  να  εξασφαλίσει   το  χαρτζιλίκι  ,  του   έφερε  ένα   ωκεανό  αντιρρήσεις  και  αφού  τον  ανάγκασε  να   καταφύγει   στη  κεντρική  υπηρεσία  του  Υπ.  Παιδείας ….  με  κατάληξη  ότι   δεν  διαθέτει   δακτυλογράφο     για   να   την  καθαρογράψει….  

Τα  χρόνια   πέρασαν   ο  μικρός   βιοπαλαιστής  μπήκε    στη   κοινωνία   (  σαν   τον   μικρό  Αλέξανδρο   στη   ταινία  του  Αγγελόπουλου )   προσπαθώντας   να   ξεχάσει    και   να  γιατρέψει   τα  τραύματα   του   που   του  προκάλεσε   η   υψηλή   παιδαγωγική   του κ.  Γυμνασιάρχη    αλλά  έρχονται   κάποιοι       σαν   το  διορισμένο   εφορευτικό   Συμβούλιο   της   Βιβλιοθήκης  Κοραή   να   τιμήσουν αυτές  τις   μέρες   του  Πολυτεχνείου  ‘ακουσον-άκουσον   την   προσφορά    του  κ.  Γυμνασιάρχη……  «αιδώς   Αργείοι»………….   και    του   ξύνουν   τις   παλιές   πληγές   του.         

  Υ.Γ. Για   λόγους  σεμνότητας  δεν   δημοσιεύω   το   όνομα   μου  που    είναι   στη   διάθεση   της  εφημερίδας   για   όποιον   θέλει   περισσότερες   εξηγήσεις,    άλλωστε    ο  μικρός   βιοπαλαιστής   δεν  χρειάζεται   τιμές    …..   του    στέρησε  αυτή   την  χαρά  δια  παντός ο  κ.  Γυμνασιάρχης …..…  

Ειδήσεις σήμερα

Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.

Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.