Στο 91 του χρόνια ο Ν. Μπακοτούζης είναι από τους ελάχιστους πια που έχουν μείνει στη ζωή κουβαλώντας άσβηστες τις μνήμες ενός πολέμου που σημάδεψε τα νεανικά τους χρόνια. Ανδρώθηκε στις μάχες της Μ. Ανατολής, ήταν στο Μηχανικό. Πήρε μέρος σε μεγάλες μάχες και γύρισε πια στον τόπο μας μετά το τέλος του πολέμου, αφού «φιλοξενήθηκε» ως αριστερός στα σύρματα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως το Ντεκαμερέ.
Φυλλάδιο για τον… πόλεμο
Με ένα φυλλάδιο στην τσέπη πέρασε μαζί με άλλους Χιώτες με μια βάρκα απέναντι στον Τσεσμέ για να βρει να μπαρκάρει. Από εκεί όμως, αντί για μπάρκο, βρέθηκε να εκπαιδεύεται για το Στρατό στη Μ. Ανατολή, στα σύνορα με τη Συρία. « Είχα ένα φυλλάδιο. Έψαχνα βαπόρι να μπαρκάρω και ξαφνικά βρέθηκα στη Συρία κι από ‘κει με τρένο στην Παλαιστίνη, στη Χάιφα. Εκεί μας έφεραν ρούχα στρατιωτικά και γίναμε πια στρατιώτες. Ήμουν - δεν ήμουν 18 με 19 χρονών», θυμάται ο ίδιος το ξεκίνημα της περιπέτειας του.
Στο Ελ Αλαμέιν
Μαζί με τους συντρόφους του αποτελούσαν το 5ο Τάγμα κι από την Παλαιστίνη με διαλογή μεταφέρθηκαν σε άλλο στρατόπεδο της Χάιφα κι εκπαιδεύτηκαν στην κατασκευή γεφυρών, στην τοποθέτηση ναρκών κ.λπ. Η εκπαίδευση συνεχίζονταν, όπως και η παραμονή τους στο στρατόπεδο, αλλά δεν έβλεπαν μάχη. Πραγματικό πόλεμο είδαν μετά το κίνημα του Στρατού στη Μ. Ανατολή. «Οι του Μεταξά δεν ήθελαν να πολεμήσουν. Είχαν τη γλύκα των χρημάτων και δεν ήθελαν να μπουν στη μάχη» ,αναφέρει χαρακτηριστικά, και συνεχίζει περιγράφοντας με μάτια που ακόμη καίνε το πώς, παρότι τραυματισμένος, πήρε μέρος στις μάχες του Ελ Αλαμέιν. «Ένα βράδυ βάστηξε ο βομβαρδισμός αλλά ήταν απίστευτο. Ο ουρανός, δεν έβλεπες τίποτα. Μια φωτιά .. Τα θυμάμαι και λέω κοίταξε ο κόσμος πώς έχει καταντήσει, να σκοτώνεις ανθρώπους που δε σε πείραξαν, που δεν τους ξέρεις. Όλη τη νύχτα έφεγγε ο ουρανός και το πρωί άρχισαν αυτοί να υποχωρούν…», κατέληξε με μάτια δακρυσμένα.
Φυλακισμένος ως αριστερός
Η περιπέτεια δεν τελειώνει εδώ. Μετά τις μάχες ακολούθησε η φυλάκιση και η μεταφορά τους. «Στο πλοίο πριν την Αίγυπτο μας κλείδωσαν στο αμπάρι για να μην τραγουδάμε, γιατί δε σταματούσαμε να τραγουδάμε αντάρτικα και αντιστασιακά τραγούδια». Τελικά, μετά από πολύ δρόμο σε στεριά και θάλασσα, «φτάσαμε στο στρατόπεδο Ντεκαμερέ, το οποίο είναι πολύ γνωστό για την … περιποίηση που είχαμε», θυμάται ο κ. Νίκος.
Τα λιβυκά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου κλείστηκαν οι εξεγερμένοι έλληνες στρατιωτικοί της Μέσης Ανατολής, αποτέλεσαν τον προάγγελο της Μακρονήσου, του περιβόητου στρατοπέδου συγκέντρωσης στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Η επιστροφή
Το ίδιο συγκλονιστική συνεχίζεται η αφήγηση για την επιστροφή στη πατρίδα και η άφιξη σε ένα λιμάνι της Κρήτης, μετά το τέλος του πολέμου. «Εκεί ο κόσμος χάλασε. Είχε μαζευτεί όλη η Κρήτη, θαρρείς και μας τραγουδούσε που γυρίζαμε στην πατρίδα…»
Οι σκηνές που περιγράφει νομίζεις πως έχουν βγει από κινηματογραφική ταινία. Αμφιβάλλεις για το πώς μπορεί ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου να έχει ζήσει τέτοιες καταστάσεις στη ζωή του, για να προσγειωθείς στην πραγματικότητα μόλις τον ακούσεις να λέει με δακρυσμένα μάτια απευθυνόμενος στους νέους: « Να λέμε στα παιδιά την ιστορία. Ο πόλεμος δε φέρνει καλά αποτελέσματα. Είναι για να σκοτώνονται οι φτωχοί και να πλουτίζουν οι πλούσιοι.»
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
