Ευδοκίμως αλλά ακούσια έπεσαν τίτλοι τέλους στη δημοσιογραφική καριέρα του συμπατριώτη μας Γιώργου Φιλιππάκη. Μετά από 42 χρόνια σκληρής δουλειάς πήρε την απόφαση να συνταξιοδοτηθεί το 2013 όταν ήταν απλήρωτος για δύο χρόνια από την τηλεόραση του Alter. Τώρα συνεργάζεται αμισθί με τρίωρη εκπομπή σε ραδιοφωνικό σταθμό απολυμένων της ΕΡΤ, τον ΕΡΤ Open. Στα ένσημα του έχουν καταγραφεί 38 αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες, 13 στα κατεχόμενα Παλαιστινιακά εδάφη και σωρεία δικαστικών, αστυνομικών και κοινωνικών καταγραφών της καθημερινής επικαιρότητας.
Ήταν λάτρης της έντυπης δημοσιογραφίας.«Πήγαινα στο Χιακό Λαό του Σφηκάκη και έβλεπα πως στηνόταν οι εφημερίδες τότε. Στην πολιτική και τη δημοσιογραφία μυήθηκα από εργάτες του σπαστήρα κάτω από το μοναστήρι του Αγ. Κωνσταντίνου. Ήταν κομμουνιστές σε εξορία, πολύ διαβασμένοι. Μου έδιναν και διάβαζα τον παράνομο τότε Ριζοσπάστη και μου έλεγαν να μην το πω πουθενά».
«Τότε στο Χιακό Λαό υπήρχε σε εσωτερική σελίδα μια στήλη «Υψηλαί αφίξεις», όπου έγραφαν ποιοι παράγοντες του τόπου ή επίσημοι ερχόταν στη Χίο. Πήγα στα γραφεία, πλήρωσα 20 δραχμές και την επόμενη η εφημερίδα έγραφε «αφίχθη στη Χίο ο… γνωστός φοιτητής Γεώργιος Φιλιππάκης! Το διάβασε ο κόσμος και έγινε μεγάλη πλάκα!»
Ποιος ειναι
Είναι 65 ετών, έχει γεννηθεί στην Αθήνα, πήγαινε στο Λεόντειο Λύκειο Σμύρνης στη Χίο ήρθε έξι ετών, αποφοίτησε από την τότε Οικονομική Σχολή (Εμπορική). Ήθελε να γίνει γιατρός αλλά δεν τα κατάφερε λόγω Λατινικών. Είναι πτυχιούχος της πρώην Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής, αλλά ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία από το 1981 χωρίς να είναι πτυχιούχος.
Στο επάγγελμα έχει μπει από το 1975. Ξεκίνησε από το Ριζοσπάστη αν και δεν ήταν μέλος του Κ.Κ.Ε, συνέχισε στην Αυγή, ακολούθησαν άλλα έντυπα, η τηλεόραση και η καριέρα του ολοκληρώθηκε με την περιπέτεια του ΑLTER.
«Πρώτη πολεμική αποστολή το 1980 στο Λίβανο, στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα της Βηρυτού όπου είχαν σφαγεί οι διωγμένοι Παλαιστίνιοι από τη Δυτική όχθη. Ξεκινήσαμε να πάμε με ψαροκάικο από την Κύπρο. Οι Ισραηλινοί μας γύρισαν πίσω, αλλά την επόμενη μέρα καταφέραμε και περάσαμε. Μας έβαλαν να κοιμηθούμε σε Τόλ. Είμαστε νηστικοί τρεις μέρες, τα ξημερώματα στις 05.30 σηκωθήκαμε κρυφά με έναν άλλο συνάδελφο και πήγαμε να φάμε στα δύο μεγάλα καζάνια, όπου είχαν ρύζι με ζάχαρη, πίττες, αγγούρι και σαλάτα. Σε λίγο μια ρουκέτα από το Ισραήλ έπεσε στο ΤΟΛ όπου ήμασταν εμείς και τους σκότωσε όλους, μαζί με πολλούς Παλαιστίνιους. Δεν άντεξα από το θέαμα, έβαλα τα κλάματα και άρχισα να κάνω εμετούς. Τότε περνούσε ένας παλιός Γάλλος δημοσιογράφος και είπε στους άλλους να μου πουν να σταματήσω, ή να πάω να κρυφτώ στα φουστάνια της μάνας μου. Αυτό με πείραξε, αλλά και μου έγινε το πρώτο μάθημα».
Δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που είδε στον πόλεμο του Ιράκ. Ένας γιατρός τον πήγε σε μια υποτιθέμενη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Σε ένα κρεβάτι υπήρχε ένα μεταλλικό υπερυψωμένο κρηπίδωμα και τα σεντόνια ήταν από πάνω για να μην ακουμπάνε τον ασθενή. Ήταν ένα παιδί 12 ετών. Του είχαν κοπεί και τα δύο χέρια, ήταν καμένο σε όλο το σώμα. «Μετά τον πόλεμο το πήρε υπό την προστασία της η κυβέρνηση του Κουβέιτ και οι Αμερικάνοι του έστειλαν ηλεκτρονικά παιχνίδια να παίζει, ξεχνώντας ότι δεν είχε χέρια…».
Χαραγμένη στη μνήμη του θα μείνει και η υπόθεση του Αλκέτ Ριτζάϊ το 2000, όπου από την έκρηξη της χειροβομβίδας σκοτώθηκε η Αμαλία Γκικάκη, που την κρατούσε όμηρο στο διαμέρισμα της οικογένειας της.
«Μπήκαμε στην πολυκατοικία παράνομα, από αυλές διπλανών κτιρίων. Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από κάκιστο χειρισμό του τότε Αρχηγού της Αστυνομίας, που ήθελε να χειριστεί αυτός την εξουδετέρωση του κακοποιού και να μπουν στο διαμέρισμα μόνο αστυνομικοί. Εμείς ανεβαίναμε τη σκάλα από τον κάτω όροφο, όταν σείστηκε ο κόσμος από μια έκρηξη. Είμαστε οι πρώτοι που μπήκαμε στο διαμέρισμα και αντικρίσαμε το αποτρόπαιο θέαμα».
Ήταν τέσσερις φορές υποψήφιος βουλευτής του Κ.Κ.Ε. Τις δύο στη Χίο το 1974 και 1977 με το κόμμα της τότε Ενωμένης Αριστεράς και δύο φορές τον Απρίλιο και το Μάιο του 2012 με το Κ.Κ.Ε στην Α` Αθήνας.
«Το 1974 ήμουνα υποψήφιος μαζί με τον Δημήτρη Καζάνα. Την Κυριακή των εκλογών πήγαινα από τα Αρμόλια προς την Καλαμωτή, η ώρα είχε πάει 18.45 και δεν είχα ψηφίσει ακόμη. Αποφάσισα ως υποψήφιος να ψηφίσω στην Καλαμωτή, αλλά ο εκπρόσωπος της Ε.Π.Ε.Ν στο εκλογικό κέντρο δεν με άφηνε και με απειλούσε ότι θα τις αρπάξω αν ψηφίσω εκεί. Τότε επενέβη ο δικαστικός αντιπρόσωπος, επέβαλλε την τάξη και ψήφισα με αστυνομική προστασία. Όταν βρέθηκαν στην καταμέτρηση τρείς ψήφοι του Κ.Κ.Ε στο χωριό έγινε σάλος και έψαχναν να βρουν ποιοι Καλαμωτούσοι μας ψήφισαν για «να τους κανονίσουν». Τότε τους είπα ότι ο ένας ήμουνα εγώ. «Δεύτερος είμαι εγώ», ομολόγησε ο εκλογικός αντιπρόσωπος και ο τρίτος αποδείχθηκε ότι ήταν ένας λοχίας στο στρατόπεδο του 298 Τ.Ε. Τότε ησύχασαν, αφού δεν ήταν κανένας Καλαμωτούσης. Όμως το 1977 που ήμουνα συνυποψήφιος με τον Δημήτρη Πανέρη, στην Καλαμωτή πήραμε 14 ψήφους γιατί φέραμε και ψήφισαν Καλαμωτούσοι φοιτητές-κομάντο, από την Αθήνα».
Στην περίοδο της δικτατορίας έκανε δύο χρόνια φυλακή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στο ΚΕΣΑ, 1971 - 73 έζησε στην παρανομία, συμμετείχε στις καταλήψεις της νομικής και ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου. Ήταν ενταγμένος στην ΑΝΤΙΕΦΕΕ και στην Κ.Ν.Ε.
«Μετά την είσοδο του τανκς, πρώτο μέλημα ήταν να καταστρέψουμε τον πομπό του ραδιοφώνου που είχαμε στο κτίριο των μηχανικών/μηχανολόγων. Οι εκφωνητές ήταν τέσσερις, εκ των οποίων δύο Χιώτες. Ο Στέλιος Βίος και ο Λάμπρος Παπαδημητράκης. Έφυγα από τους τελευταίους από την πόρτα της οδού Στουρνάρη. Ο στρατός δεν μας ενόχλησε, φάγαμε πολύ ξύλο από τους αστυνομικούς. Μας κυνήγησαν και φώναζαν «πιάστε αυτόν με το περιβραχιόνιο της Συντονιστικής». Εγώ δεν είχα καταλάβει για ποιόν έλεγαν, μέχρι που όπως τρέχαμε ο συνθέτης Διονύσης Τσακνής μου φώναξε «Βγάλε το περιβραχιόνιο, τι το φοράς ακόμη»! Φτάσαμε κυνηγημένοι στο λόφο του Στρέφη. Μας έσωσε ένα ζευγάρι άγνωστων ηλικιωμένων που μας έκρυψε στο διαμέρισμα του».
«Της έχουν φορτώσει όλα τα στραβά της πολιτικής της μεταπολίτευσης. Είναι γεγονός ότι κάποιοι επωφελήθηκαν, επί ΠΑΣΟΚ έφτασαν να γίνουν ακόμη και υπουργοί, όμως είναι μια μειοψηφία. Αν συνεργάστηκαν σε κομπίνες, εμείς, η πλειοψηφία δεν έχουμε καμία σχέση με αυτούς. Η έννοια γενιά, άλλωστε είναι αφηρημένη. Στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν από μαθητές γυμνασίου έως και φοιτητές 25 ετών. Το ότι συμμετείχαμε στο Πολυτεχνείο, δεν είναι τίτλος τιμής, εξαρτάται αν έχουμε καθαρή τη συνείδηση μας. Το πιο εύκολο είναι να αφορίζεις κάποιους αγώνες». Στέκεται όμως σε κάτι. Επειδή κάποιοι παίζουν πολιτικά παιχνίδια με το αν υπήρχαν νεκροί και μέσα στο Πολυτεχνείο, τονίζει κατηγορηματικά ότι υπήρχαν πολλοί.
«Μόνο μέσα στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής που ήμουνα και εγώ, υπήρχαν εννιά. Δεν θυμάμαι αν μπήκαν μέσα τραυματισμένοι, ή αν σκοτώθηκαν από τους ελεύθερους σκοπευτές που μας πυροβολούσαν από ξενοδοχείο της Πατησίων ή από κτίριο στην πίσω πλευρά, από την οδό Μπουμπουλίνας. Οι νεκροί είναι πολύ περισσότεροι από τον επίσημο αριθμό των 67. Είναι πολύς ανώνυμος κόσμος».
«Βλέπω πολύ θετικά την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πρώτη φορά στα 65 χρόνια μου βλέπω μια κυβέρνηση που αντιμετωπίζει σωστά τους ξένους, άσχετα με το τι θα πετύχει. Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία που έχουν τρομερό πρόβλημα λιτότητας, έχουν στραφεί εναντίον της Ελλάδας επειδή φοβούνται τι θα ακολουθήσει στις χώρες τους μετά την εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αν του χρόνου άλλες δύο τρείς χώρες ακολουθήσουν την πολιτική του. Φοβούνται τη δημιουργία μιας Ευρώπης που θα αρχίσει να αντιδρά στην φρικτή πολιτική που εφαρμόζουν οι Γερμανοί εις βάρος του νότου, ακολουθώντας το τροπάριο της Μέρκελ. Στην Ισπανία το κίνημα των podemos φαίνεται να κυριαρχεί, στην Ιρλανδία το Sean Fain έχει τοποθετηθεί επίσημα υπέρ της Ελλάδας, αλλά πρόβλημα θα έχει και η Γαλλία με τη Μαρί Λεπέν που ανεβαίνει. Στην αρχή και η πολιτική του Σαρκοζί, όπως και του Ολάντ ήταν υπέρ των Αμερικανών και κατά της Μέρκελ αλλά οι Αμερικάνοι τους πούλησαν. Κι’ εμάς στην αρχή μας στήριξε ο Ομπάμα, αλλά στη συνέχεια πισωγύρισε πάλι. Αυτό έχει εξήγηση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδιαφέρονται μόνο για το συσχετισμό ευρώ-δολαρίου. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε σαν πειραματόζωο. Οι βόρειες χώρες είναι υπόδουλες στους Γερμανούς. Το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι να στριμωχθεί η Ελλάδα για να μην δημιουργηθεί Ευρωπαϊκό κίνημα εναντίον τους. Δεν πιστεύω ότι η κυβέρνηση θα κάνει «κολωτούμπα», όπως λένε. Δεν έχει τα περιθώρια να την κάνει. Ο Σαμαράς με το Βενιζέλο έκαναν κολωτούμπα, έκαναν ότι τους έλεγαν. Τους άδειασε ο ίδιος ο Σόϊμπλε όταν τους είπε ότι δεν τους ζήτησαν αυτοί να εξαθλιώσουν τον Ελληνικό λαό, κι’ ότι οι ίδιοι επέλεξαν την πολιτική που εφάρμοσαν. Έως τώρα όλο το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας ήταν για εκτέλεση. Πολλοί λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει αυτά που είπε. Είναι μια κυβέρνηση μόνο δεκαεννέα ημερών. Το ότι θα δώσει στους εξαθλιωμένους δέκατη τρίτη σύνταξη ή μισθό, είναι πολύ σημαντικό. Εμένα με ενδιαφέρει η - οποιαδήποτε - κυβέρνηση να πάει καλά και μέχρις στιγμής οι κινήσεις της με πείθουν».
«Τον θεωρώ φοβερά έμπειρο και έξυπνο οικονομολόγο και άνθρωπο. Δεν τον καλούν τυχαία να διδάσκει στα Αμερικάνικα Πανεπιστήμια. Τώρα, αν φοράει κασκόλ ή αν έχει το πουκάμισο του έξω, προτιμώ το πουκάμισο έξω παρά τα παντελόνια κάτω. Όλες οι έως τώρα Ελληνικές κυβερνήσεις ήταν με τα παντελόνια κάτω και αυτό σημαίνει πολλά πράγματα. Ποτέ δεν διεκδίκησαν τίποτα, ούτε τα χρήματα του κατοχικού δανείου. Με αναλογιστικές μελέτες οι Γερμανοί μας χρωστάνε 382 δισεκατομμύρια. Υπάρχει τρομερό θέμα με το χρυσό και τα αρχαία που μας έκλεψαν. Ο Καραμανλής το 1953 ζήτησε το κατοχικό δάνειο, του είπαν όχι και το έκλεισε. Κάτι πήγε να κάνει ο Παπανδρέου, το έκλεισε και αυτός. Γνώρισα καλά τον Βαρουφάκη όταν ήταν στις πλατείες με τους αγανακτισμένους, έχουμε μιλήσει πάρα πολλές ώρες σε συνεντεύξεις. Δεν είναι τυχαία περίπτωση και θα το δείτε».
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
