Ο Γιώργος Κιμούλης, μιλάει στον “Πολίτη”

 
O ίδιος δηλώνει ότι δεν γοητεύεται πλέον από ρόλους, δεν ταυτίζεται με αυτούς, παραμένει ένας ερμηνευτής που έλκεται από το έργο αυτό καθαυτό. Αυτή η έλξη τελικά μετατρέπεται σε «θρίαμβο» πάνω στο σανίδι, έστω κι αν εκείνος διστάζει να το παραδεχτεί, αποδεχόμενος για τον εαυτό του μόνο το χαρακτηρισμό «συνεπής».                                                  
Απαντά και τοποθετείται σε ότι του ζητηθεί, η συζήτηση μαζί του διακατέχεται από ευθύτητα, αλλά και συστολή, ευγένεια, αλλά και άποψη, χωρίς το παραμικρό άγχος αν θα ευχαριστήσει ή θα δυσαρεστήσει.                                                                                                      
Ο Γιώργος Κιμούλης, πνευματικό παιδί του Δημήτρη Χορν, μίλησε στο «π» για τη θεατρική του παραγωγή «Δον Ζουάν, η επιστροφή» με την οποία περιοδεύει αυτό το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα, αλλά και για το θέατρο γενικότερα, την τρέχουσα κατάσταση που βιώνει η χώρα, σε μια κουβέντα που τελικά ξεδιπλώθηκε η βαθειά του καλλιέργεια και παιδεία.
 
ΕΡ. Κύριε Κιμούλη ο Δον Ζουάν είναι το απόλυτο αρσενικό που καταρρέει, που αναθεωρεί στην ολοκλήρωση της διαδρομής; Η ποινή τελικά για τα «ανομήματα» είναι, πέρα από την απώλεια της γοητείας και το έλλειμμα της πειθούς;
Γ.Κ: Πρόκειται για ένα όνειρο που γίνεται εφιάλτης. Δε έχω περιοριστεί στην αυστηρή μετάφραση του έργου του Χόρβατ. Στη διασκευή μεταφέρω την άποψή μου ότι το αρσενικό παραμένει αμετανόητο. Επομένως δεν μπορεί να πείσει για μεταμέλεια. Από την άλλη παραμένω πιστός στη θέση του Τσέχωφ ότι στο θέατρο δεν πρέπει να μεταφέρεται η ζωή όπως είναι, άλλα όπως την ονειρεύεται ο δημιουργός.
 
 
 
Πρέπει να θηλυκοποιηθούν οι δομές της κοινωνίας
ΕΡ: Έχετε πει, με αφορμή αυτό το έργο του ουγγρο-γερμανού Έντεν φον Χόρβατ, ότι η κυριαρχία του αρσενικού είναι και η αιτία των δεινών που υφίσταται ό άνθρωπος. Πιστεύετε ότι μόνη λύση και μέγιστη ανάγκη είναι η ανατροπή από πλευράς του θηλυκού;
Γ.Κ: Η μόνη λύση για να αποκτήσει η ανθρωπότητα «ανθρώπινο» πρόσωπο πρέπει να μπορέσει να θηλυκοποιηθεί. Τα δεινά που υφίστανται προέρχονται από τις αρσενικές δομές της κοινωνίας. Μητέρες «εκτρέφουν» γιούς για να βασανίζουν, εκδικούμενες κατ’ αυτό τον τρόπο την καταπίεση που οι ίδιες έχουν υποστεί. 
ΕΡ: Αν και ο συγγραφέας μιλάει για κατάρρευση, για εσωτερικό και εξωτερικό γκρέμισμα, σε μια περίοδο μάλιστα που η κατήφεια μας έχει κυριεύσει, πως ερμηνεύετε τη θερμή υποδοχή στο «Δον Ζουάν» από τη μεριά του κοινού;
Γ.Κ: Μπορώ να καταθέσω μόνο αυτό: Η θερμή υποδοχή του κοινού έχει να κάνει με τη συνέπεια και το σεβασμό προς το θεατή, χωρίς καμιά διάθεση λαϊκισμού. Αυτή η διάθεση έχει συμβεί να καταστεί σημείο τριβής με συναδέλφους. Είμαι τελικά ο «κακός».                                                                                 Δεν περιορίζεται μόνο στο Δον Ζουάν, αλλά αφορά όλη τη διαδρομή μου. Η παρούσα παραγωγή, δεν παραστάθηκε σε μια αίθουσα της πρωτεύουσας για μια σεζόν και στη λήξη της αποφασίστηκε να περιοδεύσει και στην επαρχία. Απεναντίας αυτό το θεατρικό, όπως κάθε δουλειά μου που έχει περιοδεύσει, στήνεται αποκλειστικά για αυτό, για την περιοδεία. Ως εκ τούτου δεν πρόκειται να «καταλήξει» τον επόμενο χειμώνα σε κάποιο αθηναϊκό θέατρο.
Το χαμηλό εισιτήριο είναι πολιτική πράξη
 
ΕΡ: Μέχρι και πέρσι οι θίασοι που επισκέπτονταν την ελληνική περιφέρεια είχαν εισιτήριο από 22 έως 25 ευρώ. Η δική σας παραγωγή ζήτα μόλις 17 ευρώ και 12 για φοιτητές κλπ. Είναι μια απόφαση της παραγωγής που επιβλήθηκε λόγω των συνθηκών και ισχύει σε όλα τα μέρη που παρασταίνετε;
Γ.Κ: Η παραγωγή είναι δική μου. Η απόφαση του καθορισμού του εισιτηρίου είναι καθαρά πολιτική πράξη. Το κόστος μεταφοράς μια παραγωγής σαν το Δον Ζουάν, κυρίως στα νησιά, είναι τεράστιο. Παρά ταύτα η τιμή καθορίστηκε και ισχύει η ίδια σε όλη την Ελλάδα, με τη συνεκτίμηση ότι η πρόταση απευθύνεται σε μια τραυματισμένη αγορά. Για το λόγο αυτό το εισιτήριο των 17 και 12 ευρώ αντίστοιχα αποφασίστηκε με πολιτικά κριτήρια.  
ΕΡ: Θα ήθελα μια συνοπτική τοποθέτησή σας για το ελληνικό θέατρο. Για παράδειγμα γιατί η επιθεώρηση, ένα είδος που αναπτύχθηκε τόσο στην Ελλάδα και υπηρετήθηκε από θεατρικά τέρατα, σήμερα έχει ευτελιστεί και έχει καταντήσει αυτό το χυδαιολογικό μόρφωμα, ενώ η επικαιρότητα δίνει περισσότερα εναύσματα από ποτέ;
Γ.Κ: Την «περιπέτεια», εκ του «περιπέπτω» μπορεί να τη κανείς σε όλους τους χώρους, σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Η γενικότερη πτώση είναι τεράστια. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου γίνεται Γιωργάκης και ο Κώστας Καραμανλής, Κωστάκης, γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο και στο θέατρο. Υπάρχει μια διαβολεμένη αλήθεια, ότι ουδείς είναι ισχυρότερος του περιβάλλοντός του. Όμως καλείται να αντιπαλέψει, ανεξάρτητα αν το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο να ηττηθεί. Ο καλλιτέχνης έχει χρέος να παλέψει αυτό το περιβάλλον, όπου όλα έχουν περιπέσει, κι ας χάσει.
ΕΡ: Την άποψή σας για τα ΔΗΠΕΘΕ; Υπάρχει ελπίδα να διαδραματίσουν βασικό ρόλο στην παραγωγή του πολιτισμού στην Περιφέρεια;
Γ.Κ: Την καλύτερη για το θεσμό. Το λάθος στα ΔΗΠΕΘΕ γίνεται όταν προσλαμβάνεται ένας ηθοποιός γνωστός με σκοπό η παραγωγή να μεταφερθεί στην Αθήνα. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά ένα θέατρο δεν είναι ανάγκη να είναι πλούσιο, αρκεί να βρει την εντοπιότητά του και να αντικατοπτρίζει τον κοινωνικό ιστό της πόλης που το φιλοξενεί.
ΕΡ: Ο δικηγόρος Τασάκος, των «Κίτρινων Φακέλων» του Μ. Καραγάτση που αποδώσατε πριν δεκαετίες στην τηλεόραση, σε ένα κείμενο που βέβαια μεταφέρθηκε από τη λογοτεχνία και που μου έρχεται τώρα στο μυαλό, είναι μια μορφή, μια εκδοχή του χαρακτήρα του Δον Ζουάν; 
Γ. Κ: Ναι υπό μια έννοια. Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, οι μεγάλοι δημιουργοί, κάπου συναντώνται. Ο Καραγάτσης  είναι ντοστογιεφσκικός, που όμως οι ήρωες του Ντοστογιέφσκι έχουν σχέση με το Νίτσε, που επηρέασε το Χόρβατ. 
ΕΡ: Και μια και μιλάμε για τηλεόραση, είναι ένα μέσον που μπορεί να υπηρετήσει την Τέχνη;
Γ. Κ: Όχι. Η τηλεόραση είναι σύστημα και όχι χώρος Τέχνης. Λανθασμένα ζητάμε αυτό το ρόλο από αυτήν, να παράξει Τέχνη. Ένα σύστημα εγκληματικό, αφού ερμηνεύει τους ανθρώπους μέσω των ειδώλων που δημιουργεί. Απλά σε αυτό το σύστημα βέβαια υπάρχουν κάποιοι μεμονωμένοι καλλιτεχνικοί τόποι.
 
ΕΡ: Θα ήθελα να μας πείτε έναν πρωτότυπο και συνάμα καλό λόγο για τον οποίο οι Χιώτες θα πρέπει να ανταποκριθούν στο κάλεσμά σας και να τιμήσουν την παρουσία σας εδώ.
Γ.Κ: Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο, η Τέχνη δεν μιλά στους πολλούς, δεν μιλά στους λίγους, αλλά στον καθένα χωριστά. Για να είμαι συνεπής σε αυτό που κάνω, θα ήταν ψευδές ένα γενικό κάλεσμα και ως εκ τούτου απευθύνομαι στον καθένα και τον προτρέπω να παρακολουθήσει την παράσταση, αφού και το έργο μιλά ξεχωριστά στον καθένα.
 
 

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.