Ούτε μάστιγα, ούτε πανώλη. Μάλλον καταλήγω πως πρόκειται για ανίατη ασθένεια από εκείνες που ξέρεις πως αν σου συμβούν το αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα θα είναι άκρως επιβαρυντικό.
Κάθε όχημα, κάθε δίκυκλο, κάθε μεταφορικό μέσο που προσεγγίζει την πόλη είναι εν δυνάμει παραβατικό. Χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, στις τρεις από τις πέντε περιπτώσεις οχημάτων που κινούνται στο κέντρο οι πιθανότητες για παράβαση είναι σχεδόν καθολικές. Φταίνε οι δρόμοι; Φταίνε οι κακές συνήθειες; Φταίει η κυκλοφοριακή αγωγή η οποία αν και διδάσκεται από το δημοτικό κιόλας, δημιουργεί παιδιά πιστά αντίγραφα των κακών παραδειγμάτων που βλέπουν σπίτι τους, δίπλα τους;
Έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα πολλαπλών λάθος επιλογών που σφίγγει τον κλοιό των όποιων άλλων ορθών και στο τέλος τις εξαφανίζει, με στόχο ότι κινείται... να είναι παραβατικό.
Στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει είθισται την ευθύνη για την κακοδαιμονία μας στο κυκλοφοριακό να την επωμίζεται η Τροχαία και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Επιλέγοντας ανέκαθεν τον εύκολο δρόμο του «μπλόκου» και της κλήσης από το παράθυρο που μόνο εισπρακτικά χαρακτηριστικά έχει και καθόλου δεν νουθετεί, καθιερώθηκε να ταυτιστεί με έναν ρόλο επιβολής, όχι όμως και πρόληψης.
Η Τροχαία κατά γενική ομολογία είναι ο μεγάλος ασθενής μιας αλυσίδας προβλημάτων που γιγαντώνονται. Αποδέχθηκε το ρόλο του φοροεισπράκτορα, βολεύτηκε κιόλας καθώς με δύο μπλόκα ξεμπέρδευε από την πίεση του ελέγχου και έτσι άνευρη και αναποτελεσματική ως προς τον προληπτικό της ρόλο, παρέμεινε να συμπληρώνει αστυνομικές «συνταγές» πιστεύοντας ότι και το δράκο σκότωσε και την βασιλοπούλα απελευθέρωσε. Εδώ όμως πρόκειται για παρεξήγηση.
Ο προληπτικός έλεγχος επιβάλει παρουσία. Ο πεζός αστυνομικός στο πεζοδρόμιο, στη γειτονιά, στον κεντρικό δρόμο, δημιουργεί και δίνει την αίσθηση του Νόμου, των κανόνων, της αποτροπής. Αυτό όμως λείπει και η απουσία αφήνει όλα εκείνα τα περιθώρια του «έλα μωρέ» και του «ωχ αδερφέ» που προκάλεσαν και προκαλούν δεκάδες αρνητικές επιπτώσεις.
Δεν είμαι σίγουρα σε θέση να κάνω υποδείξεις σε ανθρώπους που γνωρίζουν τα όρια της εργασίας τους. Με δεκάδες ερωτηματικά όμως για τα πολλά «γιατί» και τα «πρέπει» να τρέχουν στο μυαλό μου, αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει η διάθεση, το tempo που λένε οι Ιταλοί για να αρχίζουν τα πράγματα να μπαίνουν στο σωστό δρόμο.
Επαναλαμβάνω, η πρόληψη είναι η προετεραιότητα. Η καταστολή, η κλήση για παράβαση όπως την γνωρίζουμε, έρχεται ως πρόφαση για να δικαιολογήσουν και οι δύο πλευρές την αδυναμία τους. Ο μεν οδηγός την ροπή του να προβεί σε παράβαση, ο δε αστυνομικός την αδυναμία του να αστυνομεύσει με την πλήρη έννοια του όρου. Γι’ αυτό εξάλλου και τίποτα πια δεν προκαλεί εντύπωση. Ακόμη και το χειρότερο οδηγικό παράπτωμα το προσπερνάμε σα να το θεωρούμε δεδομένο... Όπως για παράδειγμα αυτό που αντίκρισα το βράδυ του Σαββάτου στην Απλωταριά και δεν αντιστάθηκα στο να το απαθανατήσω...
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
