Σε ένα κράτος όπου ρόλοι, θεσμοί, οργανισμοί και αρχές έχουν μπερδέψει τις υποχρεώσεις και το πλαίσιο δραστηριότητάς τους είναι εύλογο ο καθένας να αναλαμβάνει οποιαδήποτε πρωτοβουλία επιθυμεί χωρίς να επιμετρά και τις μακροπρόθεσμες συνέπειες, που κάθε τέτοια πρωτοβουλία μπορεί και να έχει.
Γενικά υπάρχει ένα μπέρδεμα που ευτυχώς προς το παρόν δείχνει να είναι ελεγχόμενο, όμως εάν κάπου δεν μπει φρένο και από κάπου δεν γίνει μία αρχή, θα χάσουμε τελικά τον προσανατολισμό μας.
Δεν είναι όμως θέμα αποκλειστικά λειτουργίας των θεσμών και των φορέων. Από μόνοι τους δεν μπορούν να προκαλέσουν ζημιά αν δεν παρεισφρήσουν –και συμβαίνει πάντα- οι ανθρώπινες προθέσεις. Αυτές οι προθέσεις είναι που θολώνουν μερικές φορές μυαλά και σκέψεις και παράγουν αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Αφορμή για τις σκέψεις παίρνω από την απόφαση του Μητροπολίτη κ. Μάρκου να χοροστατήσει στην τελευταία Παρασκευή των Χαιρετισμών (31 Μαρτίου) στην ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου στη νήσο Παναγιά των Οινουσσών, μέσα από μία ακόμη συμβολική για τον ίδιο κίνηση, προκειμένου να εδραιώσουμε την ελληνικότητα της νήσου...
Βλέπετε χωρίς την λειτουργία και χωρίς την παρουσία της εκκλησίας στην Παναγιά ο κίνδυνος να «αποχαρακτηριστεί» το νησί είναι μεγάλος και ευτυχώς που υπάρχει η ιεροσύνη να μας θυμίζει συχνότατα: τι είναι και τι δεν είναι ελληνικό, πόσο κινδυνεύει και από τι, πόσο μακριά βρίσκεται η όποια ελληνική διπλωματία και πως ο Στρατός δεν κατάφερε τόσα χρόνια που φυλά τη νήσο να πετύχει ότι πέτυχε η Μητρόπολη Χίου: να κάνει τον τόπο γνωστό στο πανελλήνιο.
Παραβλέπω το γεγονός ότι σε τοπικό επίπεδο Εκκλησία και Στρατός είναι κάτι σαν «αυτοκόλλητα». Όπου πάει ο πρώτος ακολουθεί ο δεύτερος σε μία σχέση αποκλειστική μεταξύ τους που τους απορροφά ενέργεια και πόρους. Λες και δεν υπάρχει κανένα άλλο επίπεδο αλληλεπίδρασης με την κοινωνία ολόκληρη. Η Εκκλησία να έχει το Στρατό από κοντά, ο Στρατός να έχει την Εκκλησία κι όλα μέλι – γάλα.
Ωστόσο όταν αυτή η σχέση μπαίνει στο πεδίο εφαρμογής πρωτοβουλιών που ενδεχόμενα επηρεάζουν μία ολόκληρη κατάσταση, κάτι που δεν γίνεται πιθανά αντιληπτό τώρα, τότε ας κρατήσουμε τις όποιες επιφυλάξεις μας για το μέλλον.
Διπλωματία με το θυμιατό δεν γίνεται. Όπως επίσης είναι σχεδόν άτοπο κάθε φορά να πρέπει να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα, όπως για παράδειγμα την ελληνικότητα της νήσου Παναγιάς! Άλλο η συμβολική πρωτοβουλία της Λειτουργίας της εκκλησίας στη νήσο, όπως έγινε και με τον τρόπο που έγινε πριν από καιρό και άλλο η υπερβολή κάθε τρεις και λίγο να επιβεβαιώνουμε την ελληνικότητα μιας ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ νήσου με παντός είδους προσομοιώσεις κάθε γιορτής στα μέτρα των εθνικών επιθυμιών μας.
Υπάρχει ελληνική διπλωματία, υπήρχε διαχρονικά, χαράσσεται σε άλλα πλαίσια και από αρμόδιους για να το πράξουν και καλό και χρήσιμο θα ήταν οι θεσμοί να περιμένουν ή να λαμβάνουν και μία παραπάνω γνώμη πριν αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι εθνικά συμφέρον και τι επιζήμιο.
Η νήσος Παναγιά υπήρχε και το 1950 και το 2011 και το 2012 και ανέκαθεν... Το ότι σήμερα πιθανά «στοχοποιείται» από τις βλέψεις των γειτόνων, όπως πάντα συνέβαινε κατά το παρελθόν, δεν σημαίνει ότι «βρήκαμε παππά να θάψουμε πέντε – έξι» στην βάση των προσωπικών μας ικανοποιήσεων.
«Ήλιος ούκ αν υπερβήσεται μέτρα» είπε ο Ηράκλειτος. Ας βρούμε λοιπόν όλοι μας, θεσμοί, πολίτες, κοινωνία τον πραγματικό μας ρόλο, αυτόν που καταστατικά οφείλουμε να διαδραματίζουμε και με κάθε σεβασμό, ας είμαστε προσεκτικοί.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
