Το 2014 χαρακτηρίσθηκε ως «έτος μηδέν» από τον κ. Αλέξη Τσίπρα, αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και πιθανό(;) μελλοντικό πρωθυπουργό.
Προφανώς εννοεί και προσδοκά εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που, εφ' όσον συμβεί, ασφαλώς θα επιφέρει πολιτικές ανατροπές και κομματικές ανακατατάξεις. Προς θετική ή αρνητική κατεύθυνση κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Θα το δείξει το μέλλον. Αντίστοιχα, στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ ευελπιστούν σε ευνοϊκό γι΄ αυτούς αποτέλεσμα «ποντάροντας» στη λήξη του Μνημονίου, σε αποχώρηση της Τρόϊκας και πιθανή ρύθμιση του χρέους. Σε κάθε περίπτωση, το 2014 θα αποδειχθεί «έτος σταθμός» μιας και φέτος θα κριθούν πολλά και σοβαρά θέματα.
Ανησυχητικό ήταν και παραμένει το γεγονός ότι όλα όσα θα συμβούν διαδραματίζονται ήδη σταδιακά μέσα σε συνθήκες πλήρους σύγχυσης των πολιτών, έλλειψης εμπιστοσύνης προς όλες τις εξουσίες και ηγεσίες αλλά και πολυδιάσπασης των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών, οι οποίοι έδωσαν τη θέση τους σε πλειάδα «κομματιδίων», τα οποία καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα. Από μόνη της βέβαια η ύπαρξη πολλών κομμάτων, μόνο ως αρνητικό φαινόμενο δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί. Δυστυχώς, στην Ελλάδα του σήμερα, με την κρίση στην κορύφωσή της, με ασταθές το εξωτερικό περιβάλλον και με έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, η πολυδιάσπαση κρύβει κινδύνους. Κινδύνους που μεγιστοποιεί η καθημερινή και ολοφάνερη καλλιέργεια οξύτητας, φανατισμού, πολιτικού μίσους και αδιαλλαξίας, με πρωταγωνιστές αρκετούς πολιτικούς, συνδικαλιστές και ελεγχόμενα από επιχειρηματίες Μ.Μ.Ε. με ό,τι αυτό σημαίνει.
Τη ζοφερή κατάσταση περιπλέκει περισσότερο η ακατανόητη, περίεργη και ανεξήγητη απροθυμία κάποιων που κινούνται και δρουν στο λεγόμενο «κεντροαριστερό χώρο» να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συμπορευθούν στο εξής για το καλό της χώρας. Προς το παρόν, δείχνουν κατώτεροι των κρίσιμων περιστάσεων. Παραγνωρίζουν ή και υποτιμούν το γεγονός ότι στα «δύσκολα», σε κρίσιμες ιστορικά περιόδους, ο χώρος αυτός ήταν που «έβαλε πλάτη» και έβγαλε την πατρίδα μας από αδιέξοδα. Λογικά, αυτό μπορεί και πρέπει να συμβεί και τώρα. Απαραίτητη προϋπόθεση και αναγκαίος όρος είναι να δώσουν τα χέρια και να ενώσουν δυνάμεις.
Το εγχείρημα ασφαλώς είναι δύσκολο. Φαντάζει έως και ουτοπικό. Όμως πρέπει να αποτολμηθεί, παραμερίζοντας θεμιτές προσωπικές φιλοδοξίες, παλαιές αντιπαλότητες ακόμη και πρόσφατες πικρίες. Όσο και αν ακούγεται σκληρό (και πράγματι είναι), πρέπει το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, κάνοντας την υπέρβαση, να αυτοδιαλυθούν προκειμένου να διευκολύνουν την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Με νέο όνομα και νέα ηγεσία κοινής αποδοχής, θα προσφερθεί έτσι «κομματική στέγη» σε χιλιάδες «πολιτικά άστεγους», που δεν έλκονται ούτε από τη Νέα Δημοκρατία ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πέραν αυτού, θα βοηθηθεί η διαδικασία ανάδειξης νέων προσώπων και κυρίως θα προστεθεί στο πολιτικό σκηνικό μια ισχυρή τρίτη πολιτική σταθερά που θα ισορροπεί, κατά περίπτωση, το πολιτικό μας σύστημα. Αν αυτό, ως άμεση αναγκαιότητα και προοπτική δεν συμβεί, δύο είναι τα σενάρια που μπορεί κανείς να προβλέψει με τον κοινό νου :
Πρώτον να γιγαντωθούν εκλογικά (κάτι που αναμφίβολα θέλουν και επιδιώκουν) τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η Νέα Δημοκρατία, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε ξανά σε νέο ακραίο δικομματισμό, ο οποίος πιθανά να αποδειχθεί μοιραίος, αν συνυπολογισθούν η οικονομική κρίση, ο πολιτικός φανατισμός και το ασταθές εξωτερικό περιβάλλον.
Δεύτερον να μη συμβεί το πρώτο, άρα να υπάρξει αδυναμία συγκρότησης μονοκομματικής Κυβέρνησης, να μην ευοδωθούν άλλες κυβερνητικές λύσεις και έτσι να οδηγηθούμε σε συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις που, πιθανά, θα οδηγήσουν τη χώρα μας σε πλήρη οικονομική κατάρρευση και έξοδο από το ευρώ.
Όσο και αν ακούγονται ακραία τα παραπάνω σενάρια, άλλο τόσο είναι πιθανόν να μας προκύψουν. Η ύπαρξη ενός νέου, σοβαρού, σύγχρονου, ισχυρού και δημοκρατικά οργανωμένου κεντροαριστερού κόμματος, θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά. Αν δεν συγκροτηθεί τώρα (έως την Άνοιξη), θα κυοφορηθεί και θα γεννηθεί αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές ως αποτέλεσμα των «εκπλήξεων» της κάλπης. Θα επιβληθεί ούτως ή άλλως εκ των πραγμάτων, μιας και είναι πολιτικοκοινωνική και εθνική αναγκαιότητα.
Θυμίζω ότι και στο παρελθόν υπήρξαν κόμματα που έδωσαν τη θέση τους σε άλλα υπό διαφορετικές ονομασίες, όπως π.χ. Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός, ΕΡΕ, Νέα Δημοκρατία ή Κόμμα Φιλελευθέρων, Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ ή ΕΔΑ, ΚΚΕσωτερικού, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, ΣΥΡΙΖΑ.
Οι συνεχώς προκαλούμενες πολιτικές και οικονομικοκοινωνικές αλλαγές ήταν και παραμένουν ο κύριος μοχλός πρόκλησης των εν λόγω φαινομένων. Άρα δεν θα είναι κάτι αφύσικο ούτε καινοφανές αν συμβεί τώρα η αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ και των λοιπών μικρών σχηματισμών του Κεντροαριστερού χώρου ώστε να προκύψει κάτι νέο. Ας ευχηθούμε να συμβεί το καλύτερο για την πατρίδα. Καλή χρονιά.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
