Δεν καινοτομεί κανείς εστιάζοντας στα οικονομικά προβλήματα που βιώνουμε με τόση ένταση τα τελευταία χρόνια. Η επανάληψη εκ μέρους μου κάποιων σκέψεων έρχεται με αφορμή την αυτοχειρία ενός νέου, ενός παιδιού, πριν λίγες ημέρες. Ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορα, έτσι γίνεται πάντοτε. Η δική μου θέση, για να μπω αμέσως στο θέμα, είναι ότι αυτή η τραγική εξέλιξη ήταν σε μεγάλο βαθμό και απότοκη των σύγχρονων προβλημάτων που βιώνουν οι οικογένειες και κυρίως της ανεργίας των νέων.
Ανατρέχοντας στους αριθμούς τρομάζεις παρατηρώντας τα ποσοστά ανεργίας στους νέους τα οποία ανέρχονται στο 60% περίπου σε αγόρια-κορίτσια ηλικίας μέχρι 24 ετών, υπερδιπλάσιο της προηγούμενης πενταετίας. Όλοι ζούμε έμμεσα ή άμεσα τέτοιες καταστάσεις και αντιλαμβανόμαστε πόσο επιβαρύνουν την οικογένεια. Ας βάλουμε και ένα πολλαπλασιαστή του προβλήματος, όταν μια οικογένεια έχει δύο ή τρία άνεργα παιδιά και όχι ασυνήθιστα, ένα ή δυο άνεργους γονείς!!!
Πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα γενικότερα της ανεργίας η ελληνική πολιτεία, η κοινωνία, η οικογένεια, η εκκλησία είναι γνωστό λίγο πολύ. Γίνονται προσπάθειες, η θεραπεία όμως σχετίζεται με τη γενικότερη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, αλλά και με κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις μας για την εργασία.
Οι πρωτοβουλίες του κράτους, των κυβερνήσεων για τη μείωση της ανεργίας γίνονται πιο άμεσα αντιληπτές από τα σχετικά προγράμματα μέσω ΟΑΕΔ αλλά και από άλλα μέτρα ενθάρρυνσης της απασχόλησης. Οι πόροι είναι κυρίως ευρωπαϊκοί μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου. Οι κοινωνικοί αυτοί πόροι ανακουφίζουν μερικώς και προσωρινά, δεν επαρκούν, όμως, για την επίλυση του τεράστιου προβλήματος που οδηγεί πρόσωπα, οικογένειες και κοινωνίες σε κατάθλιψη και αποσύνθεση.
Σε τοπικό επίπεδο τα προβλήματα δεν είναι μικρότερα πλην όμως η κοινωνική και οικογενειακή συνοχή τα μετριάζει, τα σκεπάζει. Το πρόβλημα και εδώ υφίσταται έντονο, κυρίως στους νέους και εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους και συμπεριφορές όπως η αποχή από την πολιτική, από τη συμμετοχή τους σε πολιτιστικές και άλλες κοινωνικές δράσεις, απογοήτευση και απομόνωση κλπ., συμπεριφορές τις οποίες οι μεγαλύτεροι συχνά παρερμηνεύουν και τις αποδίδουν εσφαλμένα σε έλλειψη καλλιέργειας κοινωνικής ευαισθησίας κλπ.
Το ανησυχητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι το τραγικό αυτό περιστατικό της αυτοχειρίας ενός παιδιού δεν μας απασχόλησε καθόλου ως κοινωνία, έμεινε εντελώς ασχολίαστο. Πώς ερμηνεύεται άραγε αυτή η σιγή «ασυρμάτου»;;;
Δεν είμαι ειδικός να δώσω στο εν λόγω ερώτημα απάντηση, επιμένω όμως στην αρχική μου τοποθέτηση, καταπολέμηση της ανεργίας των νέων ή διαφορετικά, δημιουργική απασχόληση των νέων μέχρι να αρχίσει η ανάκαμψη.
Παράλληλα με τις όποιες προσπάθειες που καταβάλλονται σε εθνικό επίπεδο με τα προγράμματα του ΟΑΕΔ για το θέμα, που όπως φαίνεται μέχρι σήμερα είναι ανεπαρκείς, επιβάλλεται το πρόβλημα να τοποθετηθεί στο υψηλότερο επίπεδο των τοπικών μας επιδιώξεων.
Η δική μου πρόταση είναι η δημιουργία, με τη συνεργασία όλων των θεσμικών φορέων και προσώπων που τους εκπροσωπούν και με τη στήριξη κοινωνικών ομάδων και του Πανεπιστημίου, ενός εργαλείου, ενός μηχανισμού που θα μελετά, προτείνει, σχεδιάζει, ενημερώνει κλπ τους άνεργους νέους όχι μόνο για ευρωπαϊκά προγράμματα αλλά και για καινοτόμες δράσεις, για τους τρόπους εξεύρεσης πόρων, να δημιουργήσει τρόπους διασύνδεσης με την αγορά εργασίας, να τους διδάσκει πώς θα βελτιώνουν το επαγγελματικό «προφίλ» τους για τον σχεδιασμό ενός τοπικού προγράμματος «δημοσίων επενδύσεων» αποκλειστικά για την απασχόληση των νέων.
Αυτό το εργαλείο, ο μηχανισμός είμαι πιστεύω, ότι μπορεί να χρηματοδοτηθεί από το ΕΣΠΑ, ΠΕΠ Β. Αιγαίου άξονας στήριξης ανταγωνιστικότητας, επιχειρηματικότητας.
Είμαι αισιόδοξος, εφόσον οι θεσμικοί φορείς το εντάξουν ως πρώτη προτεραιότητα, ότι η χιώτικη κοινωνία, το χιώτικο ανθρώπινο δυναμικό μπορεί να δώσει ευκαιρίες μιας άλλης πορείας για το μέλλον του τόπου που δεν είναι άλλο από τους νέους μας.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.