Ξέρετε τι κόπο και προσπάθεια απαιτεί να παίρνεις κάθε μέρα τα άρματά σου (σημαίες, ντουντούκες, προκυρήξεις και να τρέχεις όπου υπάρχει διαμαρτυρία για να εκφράσεις την αντίδρασή σου για το σύστημα, το 
πολίτευμα, την κρίση, ακόμη και για το γεγονός ότι ο διπλανός σου αγόρασε μηχανάκι;
Από όποια πλευρά και αν το δούμε, υπάρχει μια κόπωση…
Στην Ελλάδα της κατήφειας και της αποσύνθεσης καταγράφεται μια νέα τάξη, μια νέα ομάδα ή κατηγορία πολιτών που έχει πλέον παγιομένα χαρακτηριστικά. Είναι οι μόνιμοι διαδηλωτές. Εκείνοι που σε όποια διαμαρτυρία κι αν υπάρχει, από το μεγαλύτερο (μείωση μισθών και συντάξεων) μέχρι το μικρότερο (αλλαγή προπονητή σε επαρχιακή ομάδα), ξεκινούν τον ένδοξο αγώνα υπέρ της αναμόρφωσης του έθνους και του μετασχηματισμού του σε κράτος αναστενάρηδων (όπου όλοι μαζί θα κάνουμε Αχχχχ, Ωχχχ και θα κλαίμε τη μοίρα μας) με μόνιμη βέβαια αλλεργία σε κάθε εργασιακή αλλαγή.
Δεν μπορεί, θα το έχετε δει… Να γίνεται διαμαρτυρία έξω από την ΕΡΤ, έξω από το υπουργείο Υγείας όπως χθες και από κάτω οι διαμαρτυρόμενοι να κρατούν λάβαρα επαναστατικά που παραπέμπουν σε κόμματα! Κομματικές σημαίες κρατάνε οι άνθρωποι! Λες και θα τους σώσουν οι ιδεολογίες στο κατήφορο που βιώνουμε.
Οι μόνιμοι διαδηλωτές βιώνουν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο τον αλτρουϊσμό και την προσφορά. Την αλληλεγγύη και την υποστήριξη. Και προς Θεού, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους! Κανείς άλλος δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος από εκείνους και όποιος δεν μετέχει στις διαμαρτυρίες είναι επαναστάτης του καναπέως, τσάτσος του συστήματος, βολεμένος, καλοπερασάκιας, καπιταλιστής και άλλα συμπαθή επίθετα.
Προσωπικά, σκέφτηκα αρκετές φορές αν θέλω πραγματικά να μετάσχω σε μια από τις τοπικές διαμαρτυρίες που πραγματοποιούνται. Εκείνες που έχουν τα κλισέ «όλοι στη συγκέντρωση» ή «καλούμε το λαό να συμμετέχει και να στείλει μήνυμα».
Στην εποχή μας, ποιο πολύ σε διαβάζουν άμα γράψεις ένα tweet ή κάνεις post στο Facebook, παρά με τον κλασσικό τρόπο: συγκέντρωση- διαμαρτυρία και μετά για ούζο. Όπως κι αν το δεις, πιασάρικο δεν είναι.
Φυσικά, επειδή όλοι οι φορείς ακολουθούν τις κομματικές και συνδικαλιστικές τους γραμμές είναι αδύνατον να αποδεχθούν ότι ο τρόπος της μαζικής αντίδρασης έχει αλλάξει. Θεωρούν πως κάθε συγκέντρωση μπορεί να μετατραπεί εν δυνάμη σε «πλατεία Ταχρίρ» ή «πλατεία Ταξίμ», ίσως το εύχονται μάλιστα. Αλλά απλά δεν τους βγαίνει…ειδικά αμά μετρώνται και δεν προκύπτουν παραπάνω από 10.
Δεν έχω ιδέα αν όλοι εκείνοι που και σε τοπικό επίπεδο μετέχουν στις διαμαρτυρίες και στις συγκεντρώσεις εργάζονται. Γνωρίζω ίσως μερικούς. Φαντάζομαι ότι είναι ιδανικές οι εργασιακές τους συνθήκες αφού μπορούν και φεύγουν κάθε λίγο και λιγάκι για να παραστούν στη μια ή στην άλλη διαδήλωση. Αφού μπορούν όμως και έχουν τέτοια προνόμια, αν τα περιγράψουμε έτσι, γιατί φωνάζουν;
Προφανώς για όλους τους άλλους που δεν μπορούν να φύγουν ή δεν θέλουν να φύγουν από τις δουλειές τους.
Μπερδεμένα πράγματα που ποτέ δεν θα λυθούν, δεν θα εκσυγχρονιστούν και δεν θα γίνουν ελκυστικότερα για τον απλό πολίτη, όταν μάλιστα οι ίδιοι και οι ίδιοι μετέχουν με κόπωση, όπως είπαμε στην αρχή, σε όλα αυτά που περιγράψαμε.
Μέχρι να αλλάξουν όμως… “Hasta la Victoria Siempre‘!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
