Σήμερα παρακολούθησα ,στο τέλος της βέβαια άλλη μια ομιλία/συζήτηση[του Χαραλαμπίδη] για το πώς και το γιατί βρεθήκαμε εδώ . Σε αντίθεση με την ομιλία του Καζάκη στο Ομήρειο , βγήκα πλήρως αποφορτισμένος , πλήρως απογοητευμένος . Μια θάλασσα σκέψεων ταλάνιζε πάλι το νου μου. Άλλο μήκος κύματος βέβαια κάθε ομιλητή και άλλος ο σκοπός τους .
Ανέβηκα σιωπηλός τα σκαλιά του αμφιθεάτρου του Πανεπιστημίου, σιωπηλό και το αμφιθέατρο. Μια σιωπή εκκωφαντική που την επέτεινε η απουσία συμμετοχής κόσμου. Σιωπηλός βγήκα στην είσοδο πανεπιστημίου , οι αφίσες των παρατάξεων φρόντισαν να με βυθίσουν σε μεγαλύτερη σιωπή . Οι αφίσες , έφεραν αυθόρμητα στο νου μου και τις εσωκομματικές εκλογές , πρώην (ή και νυν ) μεγάλου κόμματος . Πώς να μη σιωπώ σκεπτόμενος ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτά ακόμη ;Πώς να μη σιωπώ όταν στο αμφιθέατρο μέσα είναι κραυγαλέα η απουσία της γενιάς μου; Με ποιον και με ποιον τρόπο να μιλήσω για να σπάσει αυτή η σιωπή;
Η σιωπή για τα αυτιά είναι ότι το σκοτάδι για τα μάτια . Με τρομάζει . Με τρομάζει για δύο λόγους ,ο πρώτος είναι πως δεν ξέρω τι σκέφτεται ο άλλος , ο δεύτερος είναι ότι φοβάμαι πως ο άλλος δε σκέφτεται τίποτα , και αυτό είναι χειρότερο. Πώς να μη σιωπώ όταν βλέπω ανθρώπους που πιστεύουν ακόμη στα δεξιά και στα αριστερά και όχι στην Ελλάδα και το χάος που ζούμε , που κοιμούνται ακόμα, που ξυπνούν, αλλά νύχτα. Γιατί για να ξυπνήσεις πρέπει να γυρίσεις και τα μάτια στον ουρανό, να δεις τον ήλιο κατάματα, και μείς ξυπνάμε, αλλά δυστυχώς νύχτα και βλέπει ο καθένας το αστέρι του . Το ξύπνημα, τ’ αστέρια , η διχόνοια . Έχουν πολύ καλά φροντίσει να μας κοιμίσουν , έχουν φροντίσει και για όσους ξυπνάνε να τους ξανακοιμίζουν κάνοντας τους να βλέπουν άλλον ουρανό , κι εμείς αρχίζουμε , δημόσιοι υπάλληλοι , ιδιωτικοί, συνταξιούχοι πρόωροι, αγρότες , ναυτικοί, δεξιοί , αριστεροί και τόσοι άλλοι διαφορετικοί αστερισμοί , ανίκανοι να φωτίσουν τον ουρανό που λέγεται Ελλάδα.
Δε μπορεί παρά να με αφήνει σιωπηλό, ίσως και άφωνο η γενιά μου . Την έπεισαν , ΜΑΣ επεισαν .Τη γέμισαν με φόβο, της είπαν πως το αίμα της δε βράζει , κι αυτή το πίστεψε, από φόβο ή από βόλεψη . Εξόφθαλμα απούσα από τη ζωή της , χτίζει κοντόφθαλμα τρυφηλά οράματα , χαζολογεί , φυγομαχεί .
Το κύριο και πάντα καίριο ερώτημα σ’ όλες τις ομιλίες και συζητήσεις: Πρότεινε μας λύση . Αλήθεια αν επιβιώναμε ενός ναυαγίου και βρισκόμαστε μεσοπέλαγα στη θάλασσα θα περιμέναμε πότε θα ρθει ο σωτήρας/ελικόπτερο; Αλήθεια, μην ξέροντας που είμαστε και αν υπάρχει γύρω στεριά θα καθόμαστε ακίνητοι στο νερό; Γιατί περιμένουμε λύσεις από άλλους. Δεν ξέρω να σας πω πώς , ούτε και πού πρέπει να πάμε , ούτε και που είναι η στεριά , ή αν η στεριά που θα βρούμε δε θα ναι έρημος ή ζούγκλα με θηρία . Ξέρω όμως ότι θα σας εμψύχωνα να κολυμπήσουμε , κι ας είναι κρύο το νερό κι ας μην υπάρχει στεριά.
Στην πορεία των γενεών στη χώρα μου , έχει σπάσει ο κρίκος, έχει χαθεί μια γενιά. Άλλη την ονόμασαν γενιά των 700ευρώ , στη συνέχεια των 600 και πάει κατρακυλώντας, αυτή είναι η γενιά μου , όμως δεν είναι αυτή η χαμένη γενιά. Η πραγματικά χαμένη γενιά είναι η ακριβώς προηγούμενη . Ποτέ άλλοτε μια γενιά δεν ξεθεμελίωσε τόσο βάναυσα και ριζικά τους αξιακούς κώδικες της κοινωνίας που απάρτιζε , ποτέ άλλοτε μια γενιά δεν ξεκίνησε με τόσο ευοίωνες προϋποθέσεις όπως αυτές που ξεκινούσε η μεταπολιτευτική γενιά. Οι προηγούμενες γενιές είδαν μια καταστροφή, έναν παγκόσμιο, έναν εμφύλιο και όμως δεν το βαλαν κάτω , δημιούργησαν . Η γενιά της μεταπολίτευσης είδε τη χώρα να μπαίνει στη Ευρώπη ,να εξαπλώνεται η παιδεία , να εξασφαλίζεται η υγεία, δυνητικά να μπορούν να μπουν βάσεις για ουσιαστική ανάπτυξη και κατάφερε να τα στρεβλώσει όλα , να διαλύσει θεσμούς , να κάνει επιχείρηση την αρπαχτή και το δημόσιο , το βόλεμα , να κάνει μαγαζί το κόμμα . Αυτή η γενιά χάθηκε! Χάθηκε από την ιστορία της δημιουργίας και της δημιουργικότητας. Αυτή η γενιά που απέκτησε ανεπτυγμένη την αίσθηση του ατομικού συμφέροντος , αλλά και της δράσης με σκοπό το προσωπικό όφελος. Αυτή η γενιά που τώρα φοβισμένη βλέπει όσα είδε να αποκτά να χάνονται και έχει ήδη καταστρέψει τους πυλώνες που θα μπορούσε να στηριχτεί . Η γενιά που κοιμήθηκε , που πίστεψε σε σωτήρες και μπροστάρηδες τυφλά και τώρα τα χει χαμένα γιατί δεν έχει κανέναν ή κάτι που να δημιούργησε η ίδια και που θα μπορούσε να τη στηρίξει .Η ίδια γενιά , συνεχίζει να βλάπτει το μέλλον. Έμαθε τη γενιά μου στο ωχ αδελφέ, στο μην ασχολείσαι, καταδικάζοντας μας στη μοιρολατρεία και στην αρχή της ήσσονος προσπάθειας , της σιωπής στα δύσκολα και της κραυγής για ψευτο- (ζητήματα , μαγκιά , βάλτε όποια λέξη θέλετε).
Όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι δε θα χω κάποιο αξιόλογο γεγονός να αφηγηθώ πως έζησα στους επόμενους, όπως τον παγκόσμιο πόλεμο που έζησαν οι παππούδες μου ή τη χούντα οι γονείς μου. Όταν έγιναν οι Ολυμπιακοί πίστεψα ότι αυτό θα ήταν η ιστορική στιγμή της γενιάς μου . Σήμερα , ψηλαφώντας την ιστορία μας βλέπω ότι πάντα πριν από κάποιο μεγάλο δυσμενές γεγονός για το έθνος μας προηγείται ένας μεγάλος διχασμός , το 1453 υπήρχαν οι ενωτικοί και οι ανθενωτικοί, το ‘22 οι βενιζελικοί και οι βασιλικοί, το ‘45 οι κομμουνιστές και οι δεξιοί , το 66 ο ανένδοτος , σήμερα ζούμε το διχασμό ως μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί και με τρομάζει η ιδέα ότι το επερχόμενο γεγονός δε θα ναι κάποια αιτία για αναγέννηση αλλά η πραγματική διάλυση του έθνους μας.
Σήμερα ζούμε την εποχή των άκρων .Μεταξύ δράσης και αντίδρασης ξεχάσαμε πως υπάρχει και μια συνισταμένη δύναμη. Μεταξύ πλήρους υποταγής και στείρας άρνησης υπάρχει και η δημιουργική αντιπρόταση.
Σήμερα ζούμε την εποχή του παράδοξου που συμβιβάζει τη νέα γενιά με τη σιωπή. Η γενιά μου και η σιωπή είναι προς το παρόν συνυφασμένες . Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία και το διάλογο , ξεχάσαμε να μιλάμε, μένουμε σιωπηλοί. Δεν είναι σκοπός μου να μιλήσω για την αλλοτρίωση που ζούμε και την απομόνωση που μας έφερε ο νέος τρόπος ζωής (Η/Υ , τηλεόραση κλπ με την αποχαύνωση που τα συνοδεύει ),ούτε για όλα αυτά που έκαναν τον Homo sapiens , Ηomo individualis (ατομιστής). Δεν μπορώ όμως παρά να καλέσω και να παρακαλέσω τους πάντες : Να σκέφτεστε, να τολμάτε, να μιλατε, να δράμε! Πάντα έχω κατά νου το στίχο εκείνο του Χατζιδάκι «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ», όμως πάντα πιστεύω ότι δε θα μείνει και ο ίδιος . Μπορεί ως Έλληνες το κράτος να το βλέπουμε σαν εχθρό, όμως την Ελλάδα , αυτή τη σμαραγδόπετρα του πλανήτη, την Πατρίδα μας, την αγαπάμε. Στο κάδρο της ιστορίας δεν έχουμε την πολυτέλεια να υπάρξει και δεύτερη συναπτά χαμένη γενιά! Αν η σιωπή είναι επιλογή και όχι κενό σκέψης τότε να σιωπάτε, ή καλύτερα, τότε να μιλάτε σιωπώντας!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
