Μπορεί η επικαιρότητα να περιστρέφεται γύρω από το μεταναστευτικό, επισκιάζοντας τα μικρά και τα μεγάλα, όμως οφείλουμε μέσα στον καταιγισμό των πληροφοριών που μας βομβαρδίζει να κοντοσταθούμε σε μία είδηση. Στο φευγιό της Μαρίας Τομπάζη.
Όχι για να γράψουμε δύο – τρία δακρύβρεχτα λόγια, αλλά για να τιμήσουμε έναν άνθρωπο που αγάπησε τη Χίο, έγινε ένα με αυτή, αφουγκράστηκε τις αγωνίες του και έδωσε τον δικό της αγώνα για να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στο νησί.
Η Μαρία Τομπάζη, για όσους είχαν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν ήταν ένας αντισυμβατικός άνθρωπος. Ήταν γυναίκα, ήταν δικαστικός, ήταν άνθρωπος, ήταν ενεργός πολίτης. Ήξερε να χαράσσει κόκκινες γραμμές αλλά από την άλλη ήξερε να γκρεμίζει και στερεότυπα.
Και ένα τέτοιο στερεότυπο ήταν η εικόνα που θέλει τον Δικαστή αποκομμένο, κλεισμένο σε γυάλα, μακριά από την πραγματικότητα του τόπου που υπηρετεί.
Και η Μαρία Τομπάζη το κατάφερε και με το παραπάνω, μόνο που τελικά της κόστισε.
Ήταν εκείνη που έφερε πιο κοντά τον κόσμο της Δικαιοσύνης με τον απλό πολίτη, ήταν αυτή που έδειξε την ευαισθησία της όταν έπρεπε, ήταν αυτή που εξήγησε τον τρόπο λήψης αποφάσεων, ήταν εκείνη που μίλησε για τη ζωή του Έλληνα Δικαστή, που περιέγραψε τον τρόπο απονομής Δικαιοσύνης, ήταν εκείνη που πλησίασε την κοινωνία σε δύσκολες εποχές, όχι από υποχρέωση αλλά για να ανακουφίσει και να αποκαταστήσει το αίσθημα της κλονισμένης εμπιστοσύνης, λέγοντας στον Χιώτη ότι αξίζει να εμπιστευθεί τους Δικαστές της Χίου.
Στη μία και μοναδική συνέντευξή της στον «π» (για την οποία σημειωτέον κατηγορήθηκε), η Μαρία Τομπάζη έγραψε: «Τον άνθρωπο δικαστή θέλουμε, με τα συναισθήματα, τα προτερήματα και τις αδυναμίες του, διαφορετικά απλώς θα βάζαμε τα δεδομένα σε έναν υπολογιστή και σε κλάσματα δευτερολέπτου θα είχαμε την απόφαση».
Γιατί το είπε αυτό; Γιατί η Μαρία Τομπάζη ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ πρώτα και πάνω από όλα.
Όταν ανέβαινε στην έδρα σεβόταν τον κατηγορούμενο και ας μην πίστευε κανείς στην αθωότητά του.
Όταν ανέβαινε στην έδρα σεβόταν τους Δικηγόρους. Όχι στα πλαίσια μίας δημοσιοσχετίστικης σχέσης, αλλά γιατί όπως έλεγε η ίδια είχε ζήσει την αγωνία τους και την προσπάθειά τους ως ελεύθεροι επαγγελματίες. Τους θεωρούσε απαραίτητους στην απονομή της Δικαιοσύνης και όπως εξηγούσε: «σε πολλές των περιπτώσεων τους θαυμάζω για την αγωνιστικότητα, τη μαχητικότητα, το μορφωτικό τους επίπεδο, την ακεραιότητα και την ηθική τους». Και ο Δικηγορικός κόσμος της Χίου τη λάτρεψε, υψώνοντας ασπίδα προστασίας απέναντι σε όποιον επιχειρούσε να τη διαβάλει.
Και όταν καμιά φορά σε δίκες με δημοσιογραφικό ενδιαφέρον κατέβαινε από την έδρα, ερχόταν στις δημοσιογραφικές παρέες, γινόταν μία από εμάς, άναβε ένα τσιγάρο και μας εξηγούσε τις απορίες μας για τη διαδικασία, τα άρθρα του Ποινικού Κώδικα και τις διαφορές τους.
Η Μαρία Τομπάζη αμφισβήτησε και αμφισβητήθηκε. Σε όλες τις μάχες βγήκε νικήτρια εκτός από την τελευταία. Το ίδιο κοντό...ψυχο σύστημα που την πολέμησε αισχρά με κάθε τρόπο, ήταν αυτό που συνέχισε να την πολεμά ακόμα κι όταν διαγνώστηκε με καρκίνο.
Αλλά η Μαρία Τομπάζη έδωσε μία γενναία μάχη, αδιαμαρτύρητα. Από τη στιγμή που έφυγε από τη Χίο μέχρι και σήμερα τηλεφωνηθήκαμε μία μόνο φορά.
«Δεν τους έκανα κακό Παντελή. Ο Θεός να τους συγχωρέσει γι αυτό που μου έκαναν», έλεγε και ξανάλεγε. «Δεν θέλω να πεθάνω βρε Παντελή. Δεν θέλω…», ήταν η τελευταία φράση που είπε κλείνοντας το τηλέφωνο.
Από τότε χάσαμε κάθε επικοινωνία μέχρι το πρωί της Πέμπτης που ήρθε η είδηση του θανάτου της.
Μόνο που η Μαρία Τομπάζη δεν πέθανε. Η Μαρία Τομπάζη θα ζει στις καρδιές όσων την γνώρισαν, θα ζει μέσα από την αγάπη των Δικηγόρων της Χίου, θα ζει μέσα από τις δεκάδες ανακουφισμένες ψυχές που πίστεψαν στην Δικαιοσύνη και τελικά δικαιώθηκαν, θα ζει μέσα από την αγωνία της για το νέο Δικαστικό Μέγαρο, θα ζει μέσα από κάθε συζήτηση για τους ανθρώπους που αγάπησαν και αγαπήθηκαν από τη Χίο.
Καλό ταξίδι κυρία Πρόεδρε…
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
