Εξ αρχής οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν απευθύνομαι στη μάζα. Υπό αυτή την έννοια οι σκέψεις οι οποίες εκφράζω διαχωρίζονται από τη μεταφορά της είδησης και αποτυπώνουν μερικές σκέψεις για όσα καταγράψαμε το βράδυ της Δευτέρας στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Από το 2015 μέχρι και σήμερα έχω καλύψει κάθε μικρή και μεγάλη είδηση που αφορά το μεταναστευτικό στο νησί, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε πάλι όχι. Ποτέ και σε καμία όμως περίπτωση δεν κατάλαβα τι ακριβώς αποζητά ο όχλος.
Το είδαμε το 2015, το είδαμε το 2016, το είδαμε το 2017…
Τι είδαμε το βράδυ της Δευτέρας; Ένα εξαγριωμένο πλήθος που στη θέα του Μηταράκη, όρμηξε κατά πάνω του. Τι έκανε η Αστυνομία; Το αυτονόητο: Τον περικύκλωσε και θέλησε να τον βάλει ασφαλώς μέσα στον χώρο, επιχειρώντας για λίγα λεπτά να κλείσει την πόρτα του Δημαρχείου ώστε να ηρεμήσουν τα πνεύματα και στη συνέχεια να την ανοίξει και πάλι (αυτό άλλωστε κάνει συνεχώς κατά πάγια τακτική).
Πάμε όμως σε ένα ερώτημα. Έστω λοιπόν ότι η Αστυνομία δεν τα κατάφερνε και ο Μηταράκης εγκλωβίζονταν και έπεφτε στα χέρια αυτού του πλήθους.
Εδώ ξεκινά και η σκέψη μου. Θα τον σκοτώναμε; Θα του κατεβάζαμε τη μούρη; Θα τον χτυπάγαμε; Θα του ρίχναμε καφέ μέχρι να αλλάξει χρώμα; Θα τον περιλούζαμε με νερό; Τι από όλα αυτά;
Και άντε να ομονοήσουμε στο πιο ακραίο σενάριο ότι ναι ο Μηταράκης πρέπει να σταυρωθεί επί τόπου στην πλατεία. Για ποιο λόγο; Επειδή βγήκε μπροστά υπερσπιζόμενος την άποψη της Κυβέρνησης όντως ο μόνος πάνω στο νησί; Επειδή είχε το θάρρος της γνώμης του; Επειδή προσπαθεί να πείσει για έναν (λάθος) σχεδιασμό;
Και αν τελικά πούμε ναι σε όλα τα άλλα, τότε τι μας διαχωρίζει με τη ζούγκλα; Η Δημοκρατία μας έχει τρόπο να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά. Και ο μόνος τρόπος είναι ο διάλογος, ο έντονος, ο πολύωρος, ο επίπονος αλλά σε κάθε περίπτωση διάλογος επιχειρημάτων, χωρίς να σημαίνει ότι αν ο διάλογος αποτύχει τότε στερεί κάποιος το δικαίωμα σε κάποιον να φωνάξει, να διαδηλώσει, να κινητοποιηθεί.
Αλλά να σπάμε τζάμια, να θέλουμε να σπάσουμε στο ξύλο έναν βουλευτή ποιον τελικά ωφελεί και σε τι;
Κλείνω λέγοντας ότι αυτά τα ζήσαμε και πιο παλιά και δεν θα σταματήσω ποτέ να το λέω γιατί τα έζησα και τα κάλυψα σε απόσταση λιγότερη του ενός μέτρου. Το ζήσαμε όταν στην Ελπίδα έστηναν κρεμάλες και φέρετρα, όταν επιτίθονταν στον Μουσουρούλη, όταν οι δήθεν αγανακτισμένοι μας προέκυψαν μέσα σε μία διετία ΑΝΕΛ και Χρυσή Αυγή…
Προσοχή λοιπόν, μάτια και αυτιά ανοιχτά. Κατά τα λοιπά τα χέρια κάτω από τον κάθε Μηταράκη. Η χθεσινή ντροπή δεν ταιριάζει στη Χίο και στους Χιώτες.
Υ.Γ.: Μεγάλο σφάλμα η επιλογή διχασμού της Χίου…
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
