Μέχρι το 1986 αν δεν κάνω λάθος υπήρχε ασυμβίβαστο στο να υπηρετεί κάποιος με αστυνομική ή άλλη ιδιότητα υψηλόβαθμου κρατικού λειτουργού στον τόπο καταγωγής του καθόσον, υπήρχε τότε η αντίληψη, ότι η εντοπιότητα επηρέαζε την «ορθή» κρίση και υπηρεσιακή συμπεριφορά του υπαλλήλου.
Αν είχε κάποια σημασία η κατάθεση της άποψής μου θα έλεγα ότι το μέτρο αυτό καλό θα ήταν να ισχύει και σήμερα, με προϋποθέσεις, τουλάχιστο στους προϊσταμένους των κρατικών εν γένει υπηρεσιών αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.
Η κατάργηση της λεγόμενης «εντοπιότητας» από την τότε κατάσταση, η οποία άσκησε πολιτική αφανισμού της κάθε μορφής ιδιωτικής παραγωγής και φουσκώματος του κράτους με αθρόες προσλήψεις σε όλους τους τομείς του δημοσίου συμπεριλαμβανομένων και των αστυνομικών εν γένει υπαλλήλων, δεν αποφασίστηκε από ανθρωπιστική ευαισθησία. Στόχος ήταν η δημιουργία πειθαρχημένων ισχυρών κομματικών πυρήνων σε κάθε τόπο για ευνόητους λόγους.
Η νέα αυτή κατάσταση να υπηρετούν δηλαδή οι αστυνομικοί, λιμενικοί, στρατιωτικοί, πυροσβέστες κ.ο.κ. στον τόπο τους ακόμα και από την πρώτη τοποθέτηση, διευκόλυνε πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων και το κράτος στην εξοικονόμηση πόρων από δαπάνες μεταθέσεων, οδοιπορικών, στεγαστικών κλπ..
Δημιούργησε όμως παράλληλα στο πέρασμα των δεκαετιών υπηρεσιακό status αμετάθετου που βόλευε και τις δύο πλευρές.
Αμετάθετο, όμως, σημαίνει ρίζωμα, οικογένεια, κοινωνικές «δουλείες» που δεν μπορεί ξαφνικά αυτή η διαμορφωμένη κατάσταση να ανατραπεί δίχως πολύ σοβαρό κόστος κυρίως οικογενειακό.
Έρχεται λοιπόν το «δίκαιο» κράτος μια Παρασκευή και διατάζει ξαφνικά έξι υπαλλήλους της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Χίου να μαζέψουν τα «μπογαλάκια» τους και μετατεθούν άμεσα στην Σάμο.
Δεν θα αναφερθώ στο αιφνίδιο, παράνομο, αναίτιο και «ανήθικο» της απόφασης, δεν θα αναφερθώ επίσης στις υπηρεσιακές ανάγκες της Χίου που τα τελευταία χρόνια καίγεται κάθε χρόνο, θα σταθώ μόνο στις ανθρώπινες συνέπειες μιας τέτοιας διαταγής.
Είναι και στις πέτρες γνωστό ότι στα πλαίσια της δυνατότητας αυτοί οι υπάλληλοι να υπηρετούν στον τόπο τους οι μισθοί τους είναι διαμορφωμένοι στα όρια της επιβίωσης ιδιαίτερα σε όσους έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις, ενοίκια, δάνεια, σπουδές παιδιών κλπ.
Πως λοιπόν θα αλλάξει τόσο ξαφνικά τόπο υπηρεσίας ένας υπάλληλος; Ο μέσος μισθός ενός πυροσβέστη πενταετούς θητείας, εποχικού ακόμα και μονίμου είναι περί τα 800 ευρώ. Πως θα συντηρήσει με τέτοιο μισθό δυο σπιτικά με ενοίκιο, διπλή ΔΕΗ, διατροφή, δαπάνες μετακίνησης να επισκέπτεται την οικογένειά του κλπ; Πως θα εξυπηρετηθούν οι υποχρεώσεις που πιθανά δημιούργησε με την πεποίθηση ότι η ζωή του θα περνά στον τόπο που επέλεξε να ζει;
Ενδεχομένως αν το κράτος παρείχε κατάλληλη στέγη για την οικογένειά του στην νέα υπηρεσία όλα να ήταν ευκολότερα και οι αντιρρήσεις αστήρικτες δεν είναι όμως έτσι. Πρόκειται για ανάλγητη και υποκριτική κρατική συμπεριφορά προβάλλοντας το απαράδεκτο μότο ότι «….. είσαι ένστολος και θα υπακούς….».
Θα ήταν κοινότοπο να έλεγα ότι αν κάτι τέτοιο συνέβαινε σε άλλη δημόσια υπηρεσία, ακόμα και μετάθεση από ένα κτήριο σε άλλο, θα είχαμε διαδηλώσεις.
Περιμένω από τους έχοντες κυβερνητική ευθύνη στον τόπο μας να κινητοποιηθούν άμεσα για την ακύρωση της νομιμοφανούς πλην απαράδεκτης δοκιμασίας των εν λόγω υπαλλήλων.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
