Άντεξα και παρακολούθησα την «Ανατροπή» του Γ. Πρετεντέρη το βράδυ της Δευτέρας με καλεσμένους τον υπουργό ΠαδιείαςΚων/νοΑρβανιτόπουλο, τον πρύτανη του Παν/μιου Αθηνών κ. Πελεγρίνη, άλλους καθηγητές, φοιτητές και φυσικά... συνδικαλιστές. Πως να έλλειπαν εξάλλου.
Δεν θα ασχοληθώ με τον Αρβανιτόπουλο. Ο άνθρωπος από όσα φαίνονται έχει αποδεχθεί πλήρως το ρόλο του πολιτικού από του πανεπιστημιακού και δεν μπορεί να το κρύψει. Εξάλλου, όταν έχεις συμβάλλει σε μια εκ των βάθρων προσπάθεια για την αναδιάταξη του εκπαιδευτικού συστήματος, μου φαίνεται δύσκολο να μπορέσεις ποτέ να επιστρέψεις σε αίθουσα ελληνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος. Πέραν αυτών όμως…
Κατέληξα σε ένα συμπέρασμα μέσα από όλη τη συζήτηση: Δεν υπάρχει τελικά συνδικαλιστής που να μπορεί να κάνει διάλογο!
Όπως προφανώς συμπεριφέρονται κρατώντας μια ντουντούκα, φωνάζοντας ωρυόμενοι σε κάθε τι που βρίσκεται μπροστά τους, με τον ίδιο τρόπο προσέρχονται σε διάλογο σε ένα τηλεοπτικό πάνελ. Καμία διαφορά. Λίγο κρατάει η όποια υπόνοια ότι μπορεί να προκύψει κάτι χρήσιμο. Μόλις κάποιος αντιταχθεί στα επιχειρήματά τους, αμέσως προκύπτει μια μετάλλαξη. Και εκεί φυσικά, τελειώνει και το ενδιαφέρον...
Η κοινωνία υπέστη σε δυο κύματα απολύσεις, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Φαντάζομαι ότι όλοι αντιλαμβάνονται και καταλαβαίνουν πως από το 1,5 εκατομμύριο ανέργους η συντριπτική πλειοψηφία είναι εκείνοι που βγήκαν από τον ιδιωτικό τομέα, από τις μεγάλες, μεσαίες και μικρότερες επιχειρήσεις που στενάζουν στο οικονομικό πλαίσιο που βιώνουμε.
Παρά λοιπόν την κατάφωρη αυτή διαφορά, κατάφεραν και επικράτησαν σε όλα τα επίπεδα της ενημέρωσης οι απολύσεις του δημοσίου.
«Υπάρχει διαφορά στην απόλυση;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Όχι, είναι η απάντηση. Όταν κάποιος χάνει την εργασία του οι επιπτώσεις είναι ακριβώς ίδιες. Η διαφορά έγκειται στο ότι εκείνος που απολύθηκε από το δημόσιο νόμιζε ότι ποτέ δεν θα χάσει τη δουλειά του και αιώνια θα ζει από το κράτος, ενώ ο άλλος... του ιδιωτικού τομέα δεν είχε ποτέ του κάτι σίγουρο και δεδομένο.
Η απώλεια της «βολής μας» είναι εκείνη που στη συνέχεια οριοθετεί και τη συμπεριφορά μας. Και εκείνος που βγήκε από το δημόσιο γνωρίζει πιο καλά από τον καθένα μας ότι τώρα... θα πρέπει να δουλέψει σκληρά.
Έτσι λοιπόν αντί να ασχολούμαστε περισσότερο για τους λόγους και τις αιτίες που οι εταιρίες, επιχειρήσεις, μεσαίοι, μικροί και πιο μικροί, γραφεία, σούπερ μάρκετ και ότι άλλο υπάρχει απέλυσαν τόσες χιλιάδες κόσμο, ασχολούμαστε με τις απολύσεις του δημοσίου. Δεν το κατάλαβα ποτέ.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Γιατί τα κανάλια δεν αφιέρωσαν ή δεν κάλεσαν στις εκπομπές τους την άλλη πλευρά της ανεργίας; Γιατί είναι αδικία η κινητικότητα των 300 του Καποδιστριακού και του Μετσόβειου και όχι οι 200 του «Κατσέλη» ή του Γλου ή του Sprider ή δεκάδων άλλων επιχειρήσεων; Γιατί οι 300 του Μετσόβιου μπορούν και ξεσηκώνουν το σύμπαν με τα «καμώματά» τους και δεν μπορούν να το κάνουν οι άλλοι;
Η απάντηση είναι γιατί σε κάθε τι δημόσιο μπορούμε και πατάμε, αναπαυόμαστε, εκμεταλλευόμαστε και οικοιοποιούμαστε κατά περίπτωση θεωρώντας το δικό μας «τσιφλίκι».
Αυτό και μόνο όμως φτάνει και περισσεύει για να καταλάβει επιτέλους ο κόσμος ποιοι αποδέχθηκαν και πλήρωσαν και πληρώνουν αδρά για να αλλάξει επιτέλους αυτό το στρεβλό κράτος και ποιοι εκμεταλλευόμενοι τη θέση τους, τα μέσα και εις βάρος όλων, προσπαθούν να επιβάλλουν το δικό τους.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
