Το θλιβερό γεγονός της «κακοποίησης» του γαϊδάρου στη Ζίτσα της Ηπείρου, ενεργοποίησε μέσα μου «τρυφερά» αισθήματα της Γυμνασιακής μου ηλικίας, που σήμερα κοντά ενενηκοντούτης, τα έχω ανάγκη.
Το περιστατικό στη Ζίτσα, που ξεσήκωσε υπέρ του γαϊδάρου, ολόκληρη την Ελλάδα και τα Μ.Μ.Ε. με τις «απεχθείς εικόνες για γάιδαρο» (γιατί δεν μπορώ να βρω μονολεκτικά όρο με τις αντίστοιχες «απάνθρωπες σκηνές» στην τηλεόραση, οφείλεται κατά την αντίληψή μου, στην εξέλιξη της τεχνολογίας στη Γεωργία και στο γεγονός ότι ο γεωργός ιδιοκτήτης ήταν «κοινός» στο αγροτικό αυτοκίνητο και το ζώο, εν προκειμένω τον ατυχή γάιδαρο και επί πλέον ήταν και αντιδήμαρχος (τι το ήθελε πάλι αυτό και ο ατυχής επίσης ιδιοκτήτης γεωργός;)
Το κακό έγινε προφανώς κατά την επιστροφή από το χωράφι, όπου μη έχοντας άλλο τρόπο να μεταφέρει μαζί το ζώο και το αυτοκίνητο, έδεσε το δεύτερο πίσω από το πρώτο και ξεκίνησε σιγά – σιγά, προφανώς στην ταχύτητα του γαϊδάρου και όχι του αυτοκινήτου για το σπίτι του. Πείσμωσε όμως ο γάιδαρος, είτε γιατί υποβαθμίσθηκε η ύπαρξή του, απέναντι στο προπορευόμενο αυτοκίνητο, είτε γιατί θύμωσε που δεν «καβάλησε» το ίδιο ο ιδιοκτήτης του, στήλωσε με τις οπλές των πισινών του ποδιών στο σχοινί, γλίστρησε και ανετράπη. Από εκείνη την στιγμή η ζωή του γαϊδάρου έμπαινε σε σοβαρό κίνδυνο, καθώς ο ιδιοκτήτης του Αντιδήμαρχος, πιθανώς απασχολούμενος και με τα προβλήματα του Δήμου στο κινητό του, λησμόνησε τον μεταφερόμενο γάιδαρο του και πιθανώς και την ισορροπημένη ταχύτητα οδήγησης του αυτοκινήτου.
Θυμήθηκα, λοιπόν, βλέποντας τα ρεπορτάζ, ένα καλοκαίρι στις μαθητικές διακοπές μου που επιστρέφαμε από τη Χώρα στο χωριό και δουλεύαμε έντονα, όλοι οι μαθητές στις αγροτικές εργασίες, βοηθώντας τους ταλαιπωρημένους γονείς μας.
Εκείνη την ημέρα, έπρεπε από ένα σιτοχώραφό μας στην περιοχή μεταξύ Μ.Διδύμας και Θολοποταμίου, να μεταφέρω τα δεμάτια του σιταριού στο ενδιάμεσο των χωριών αυτών, ευρισκόμενο αλώνι της οικογένειας. Κανόνας απαράβατος στη μεταφορά των σταχιών ήταν η φίμωση του μεταφορικού ζώου με φίμωτρο (βόστομα) μια πρωτόγονη τεχνολογία από ένα μεταλλικό πλέγμα στο στόμα του ζώου για να μη τρώει, όχι μόνο το επιθυμητό στα ζώα φορτίο, αλλά και τα διάσπαρτα στάχια στους δρόμους από άλλες μεταφορές, που δυσχέραιναν την μεταφορά την εποχή του θερισμού. Στην προκειμένη περίπτωση το μεταφορικό ζώο, ήταν ένας μεγαλόσωμος «Κυπραϊκός» γάιδαρος, εξαιρετικής ράτσας, με σημάδια όμως συμπεριφοράς «ρατσισμού» και «αχαριστίας», σπάνιο για ζώο, καθώς διέπραξα το σφάλμα να του βγάλω το φίμωτρο, όση ώρα θα τακτοποιούσα τα δεμάτια, για να τρώει τα πλούσια υπολείμματα του φρεσκοθερισμένου χωραφιού.
Όταν αργότερα επιχείρησα να του ξαναβάλω το βόστομα – φίμωτρο για την φόρτωση και επιστροφή, άρπαξε με τα δόντια του τον αγκώνα του αριστερού μου χεριού και για αρκετά δευτερόλεπτα, γλιστρούσε τα δόντια του πάνω στο ολισθηρό κοκαλένιο αντικείμενο του αγκώνα μου.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φωνάζω «βοήθεια» με την ψύχραιμη πράγματι για την ηλικία μου σκέψη, ότι αυτό το χέρι που «έτρωγε» ο γάιδαρος, ήταν το αριστερό και όχι το δεξιό που θα μπορούσα να γράφω στο Σχολείο, τα μαθητικά μου γραφήματα.
Γλίτωσα με επιπόλαιους γδαρμούς στο δέρμα, από τους προστρέξαντες στις φωνές μου, δύο Θολοποταμούσους «θεριστές» του διπλανού χωραφιού, οι οποίοι αφού περιποιήθηκαν αναλόγως τον γάιδαρο, του έβαλαν με το ζόρι το «βόστομα – φίμωτρο» κι έτσι συνέχισα απρόσκοπτα το θεάρεστο έργο της επιστροφής μου στο αλώνι, με τον φορτωμένο γάιδαρο, βιαστικά για να κάμω και κάποια φροντίδα στα επιπόλαια τραύματά μου.
Αλήθεια, αναλογίσθηκαν ποτέ, οι ανά την υφήλιο, ευαίσθητοι ζωόφιλοι και οι χιλιάδες φιλοζωικές εταιρίες, τι νιώθουν οι σκύλοι, οι γάιδαροι, τα άλογα, τα μουλάρια κ.λ.π. βάζοντας τους τα γνωστά λουριά με το σχοινάκι στο λαιμό, τα «σιλιβάρια» τα σαμάρια, τις παρωπίδες, και όλες τις αρχέγονες οδυνηρές τεχνολογίες, από την απροσδιόριστη εποχή της εξημέρωσης του ζώου από τον άνθρωπο;
Θα πω μόνο για την επιείκεια του φαινομένου, ότι σίγουρα είναι μεγαλύτερη η δυσφορία τους, από την δυσφορία που νοιώθει ο μοτοσικλετιστής φορώντας την «κάσκα» ή ο οδηγός του αυτοκινήτου τη «ζώνη» και όλες τις άλλες καταπιέσεις της κοινωνικότητάς μας κάτω από την ανάγκη της τεχνολογίας, με το «λουράκι του Νόμου», στο οποίο έχουμε υπαχθεί, με το αποκλειστικά, δικό μας «κοινωνικό συμβόλαιο» και όχι των ζώων. Εκείνα, επιτυγχάνουν, ως γνωστόν, πολύ καλύτερη δική τους κοινωνικότητα, αλλά στο κατάδικο τους λιβάδι, χωρίς την τεχνολογία.
Σε μια «μεταγαϊδουρινή εποχή», μπορεί τα ζώα να συζούν με την τεχνολογία, όπως ο άνθρωπος, που, ως γνωστόν, πέρασε από το στάδιο, που πέρασε πρόσφατα ο συμπαθής γάιδαρος της Ζίτσας, στη σχέση του με την τεχνολογία.
Συμπέρασμα απαρέγκλιτο για τους σημερινούς Νομοθέτες μας, να νομοθετούν με επιείκεια και σοβαρότητα στην αντιπαλότητα μεταξύ φιλόζωων και «παραβατικών», γιατί δεν έχει ευρεθεί ακόμη η χρυσή τομή, μεταξύ κοινωνίας ζώων και ανθρώπων στην σημερινή τεχνολογική ζωή μας, για να συνδέσω και το άρθρο μου με το δεύτερο θέμα της επικαιρότητας, των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων στη Βουλή, για την «ταυτότητα του λόγου», τα κοινά χαρακτηριστικά και τους συγγενείς συνειρμούς, που γεννά στη σκέψη, πάνω στην τεχνολογία και για τις οποίες συσκέπτονται σήμερα οι Νομοθέτες μας.
Πιστεύω, χωρίς πανουργίες, με Φρόνηση στην αναζητούμενη Ευνομία, που διαταράχθηκε προφανώς από την εξέλιξη της τεχνολογίας και απαιτεί την ίδια σοβαρότητα και επιείκεια.
Θα καταφύγω στις χρήσιμες κι εδώ συμβολές του μεγάλου Χιώτη οραματιστή, Αδαμάντιου Κοραή, ο οποίος σχολιάζοντας, κατ’ άρθρο το Προσωρινό Πολίτευμα της Ελλάδας του 1822, εκφράζει την διαφωνία στην παργ ργ’ του προσωρινού Συντάγματος που ασχολείται με την Διοίκηση (Κυβέρνηση) και θεσμοθετεί την Αθηνά, Θεά της Φρόνησης, με τα εμβλήματα της και προτιμά, αντ’ αυτής, την Δικαιοσύνη.
Γράφει: «Η Φρόνησις αναγκαία χωρίς αμφιβολίαν εις τους πολίτας, έχει όμως ως κακόν γείτονα την πανουργίαν… Η Δικαιοσύνη έχει αχώριστους αδελφάς την Ευνομίαν και την Ειρήνην» και σε άλλο σημείο δικαιολογεί ότι «Νόμος και σίτος, είναι τα πρώτα θεμέλια, οι πρώτοι δεσμοί της Ενώσεως των ανθρώπων και ουδεμία πολιτική κοινωνία δύναται χωρίς αυτά να συσταθεί ή όταν της ελλείψει ένα απ’ αυτά, να διαμείνει πολύν καιρόν. Δια τούτοι πρώτοι ευρέται της Γεωργίας, εχρημάτισαν, ευρέται και των νόμων και θεοί σωτήρες των ανθρώπων. Η Δήμητρα ήτις και Σιτώ ωνυμάσθη, έλαβε το επώνυμον της Θεσμοφόρου, διότι με την γεωργίαν ομού έφερεν εις τους ανθρώπους τους θεσμού, τους νόμους και τους εδίδαξεν τον τρόπο να ζώσι εις πολιτικήν κοινωνίαν». Σε αυτές τις ιδέες του Διαφωτισμού εδράζεται και η μεταγενέστερη ανάγκη της περιφρούρησης και του απαραβίαστου, της ελευθερίας της καθημερινότητας του πολίτη, περισσότερο του ανυπεράσπιστου και αδύναμου πολίτη, από την έκρηξη της δυνατότητας της τεχνολογίας και τηλεφωνικής επικοινωνίας, στην παρακολούθηση και τον έλεγχο της καθημερινότητας του από το κράτος και τους ισχυρούς συνεργάτες του και λιγότερο στην εξασφάλιση απ’ αυτών του κράτους και των ισχυρών παραγόντων στο εσωτερικό, που έχουν την δυνατότητα να προφυλαχθούν από την καταχρηστική χρησιμοποίηση της, αλλά και την δυνατότητα στη νόμιμη άσκηση της στο άγριο περιβάλλον των διακρατικών σχέσεων.
Από την εξέλιξη των πραγμάτων θα δούμε, αν αυτές οι αρχές της Δημοκρατίας, θα επικρατήσουν ή, γι’ ακόμη μια φορά, θα ξεστρατίσουν στις άτραπους της πανουργίας και της συντεχνιακής ιδιοτέλειας, όπως ακριβώς έγινε με το Βουλευτικό άσυλο, το Πανεπιστημιακό Άσυλο, το Φορολογικό άσυλο και όλα τα γνωστά άσυλα του Πανούργου Πολιτικού Κατεστημένου της χώρας μας.
Ας ελπίσουμε στο πρώτο ενδεχόμενο, καθώς κάθε κόμμα στη σημερινή στεγνή και ακαλλιέργητη, από χρόνια Βουλή μας, διαθέτει σαν «τα κερασάκια στην τούρτα» δύο τουλάχιστον διαπρεπείς και σεβαστούς συνταγματολόγους.
Η τεχνολογική επανάσταση των τριών τελευταίων αιώνων δεν διασάλευσε μόνο την ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και του ζώου, που από την εμφάνιση της κοινωνίας είχε σφυρηλατηθεί ασφαλώς με την Πανουργία της καθυπόταξης του δεύτερου στις ανάγκες της Μητέρας, της κοινωνικότητας αμφοτέρων, Γεωργίας και απλούστερης τεχνολογίας της, στις μεταφορές και το άροτρο, στις οποίες υπέκυψε, με την εξημέρωσή του το ζώο, αλλά διασάλευσε και τις κατεστημένες από τον Διαφωτισμό και τα ατομικά δικαιώματα σχέσεις, Πολίτη και Κράτους.
Στο «αγελαίο ζώο» του χαρακτηρισμού του Νίτσε για το «Κράτος» προστέθηκε το «Κράτος – ζώο» ή ακόμη και «Κτήνος» όπως χαρακτηρίσθηκε από κάποιους άλλους, σοφούς πολιτειολόγους του 19ου αιώνα, και επί πλέον προγραμματίσθηκε … να πεθάνει από τον αδυσώπητο Κάρολο Μαρξ, που τοποθέτησε τον θάνατό του στο τέλος του 19ου αιώνα με την άνοδο της εξαθλίωσης του προλεταριάτου και την Επανάσταση.
Ευτυχώς γι’ αυτόν, δεν πρόφθασε να κλάψει στη θέα, του πιο κτηνώδους Σταλινικού Κράτους, και στα σημερινά απόνερα του, όπου μια μαρξιστική Ευρώπη, που κατ’ ευφημισμόν λέγεται, του Κοινωνικού Κράτους, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τον Πόλεμο και την Οικονομική κρίση, που έφερε η διευκολυνθείσα εξάπλωση των μαρξιστικών ιδεών από την κατάρρευση του λεγομένου Σιδηρού Παραπετάσματος, που κατέκλυσαν την Ευρώπη, την Αμερική και τον Τρίτο κόσμο.
Τέλος, στην αγαθή μνήμη του πρόσφατα αποβιώσαντος Μεγάλου Ηγέτη, του εικοστού Αιώνα, Μιχαήλ Κορμπατσόφ, που είχα την εξαιρετική τιμή, να νοιώσω την θέρμη της υψηλής του χειραψίας Του, στην ανακήρυξη του σε επίτιμο Δημότη του Δήμου Καρδαμύλων, στα τέλη της 10ετίας του 1990 και να διατηρώ με ευλάβεια και σεβασμό αντίγραφο, του εκδοθέντος καλλιτεχνικού – διπλώματος της ανακήρυξης του, ας ελπίσουμε σε μια τίμια και παγκόσμια «περεστρόικα» στον οραματισμό της Ειρήνης του τιμιότερου Ηγέτη του 20ου αιώνα, σήμερα στον πιο επικίνδυνο και «χωρίς καπίστρι» πυρηνικό Εικοστό πρώτο Αιώνα μας.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
