Ο παππούς μου ο Ζαννής ήταν για χρόνια αριστερός. Σε μια οικογένεια του Βροντάδου δεξιών κυρίως πεποιθήσεων, εκείνος ξεχώρισε ωσάν το μαύρο πρόβατο και δεν αποποιήθηκε την ιδεολογία του για πολλά 
χρόνια (οικογενειακά το ψιλοπλήρωσε το αδίκημα…).
Από την Τουρκία στη Μέση Ανατολή και από εκεί στα σύρματα στο Ελ Αλαμέιν, το αριστερό του φρόνημα ολοένα και εκτινάσσονταν όλο και περισσότερο.
Αλλά και στα καράβια ως καπετάνιος, πάλι με την Αριστερά πηγαινοέρχονταν. Θυμάμαι ακόμη το νομαρχιακό έγγραφο με την υπογραφή της Αλέκας Μαρκογιαννάκη με το οποίο κυρήχθηκε και αντιστασιακός.
Έτσι ήταν ο παππούς.
Όλα αυτά μέχρι που εμφανίστηκε ο Αντρέας!
Λίγο τα μετεμφυλιακά σύνδρομα, λίγο η αισιοδοξία που σκορπίστηκε μετά την Χούντα, ο παππούς Ζαννής είδε στο πρόσωπο του Παπανδρέου έναν αριστερό σοσιαλιστή που έβριζε τη Δύση και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και το γύρισε στο σοσιαλισμό που θα έσωζε τον κόσμο.
Κάθε μεσημέρι έρχονταν στο σπίτι πότε με το «Έθνος» και πότε με τη «Νίκη», τις οποίες έραβε παρακαλώ με σακοράφα και κερωμένη κλωστή για να μην του κουνάνε οι σελίδες… Ιεροτελεστία το ράψιμο!
Όποτε έβλεπε το Μητσοτάκη στην τηλεόραση, άρχιζε τα ουυυυ και τα ουστ. Μονάχος του στα καλά καθούμενα. «Πάλι το Μητσοτάκη βλέπει…» μου έλεγε η γιαγιά μου η Μπέμπα και χασκογελούσαμε με τα αλλόκωτα χούγια του Ζαννή που στα μάτια μου, 7 χρονών παιδί, φαίνονταν τόσο παράτερα…
Ομολογώ βέβαια ότι εάν τότε τα μικρά παιδιά είχαν ψήφο, θα το έριχνα μονοκούκι στον Αντρέα μόνο και μόνο για τη συμπάθεια που του έτρεφε ο παππούς μου!
Τι ομιλίες ζωντανά βλέπαμε, τι εφημερίδες ψιλοδιάβαζα με δεκάδες φωτογραφίες του Παπανδρέου, τι πολιτικές συζητήσεις παρακολουθούσα αποχαυνωμένος όποτε έρχονταν κάποιος φίλος του παππού μου στο σπίτι. Όμως όλα είχαν επίκεντρο τον Αντρέα και το ΠΑΣΟΚ που μας δίνει ψωμάκι και φαγάκι, γιατί οι δεξιοί μας παίρνουν το ψωμάκι και το φαγάκι και το δίνουν στους πλούσιους. Τέτοια λέγαμε.
Λίγο λίγο και πες πες φοβήθηκα τη δεξιά. Την πήρα από στραβό μάτι που λέμε. Έβλεπα το σήμα της Ν.Δ. και περίμενα από κάποια γωνιά του σπιτιού να ακουστεί κι η γιούχα του παππού μου, «Όξωωωωω», «Ουυυυυυ». Τρελά πράγματα.
Όποτε δε έρχονταν κάποιο από τα αδέρφια του στο σπίτι του για φαγητό, είτε ο θείος μου ο Δημήτρης, είτε ο θείος μου ο Αλέκος (δεξιοί και Μητσοτακικοί), δεν έβλεπαν την ώρα να πωφάνε για να αρχίσουν τον καυγά. Σκοτωμός κυριολεκτικά. Χέρια να χτυπάνε στο τραπέζι, φωνές, κακό. Όλα όμως για τον Αντρέα.
Αυτό δεν το ξεπέρασαν αναμεταξύ τους ποτέ όσο αγαπημένοι κι αν ήταν.
Το αποκορύφωμα όλων όμως ήταν το Ford Fiesta του παππού, που ήταν βαμμένο πράσινο λαχανί. Για να ταιριάζει με το σήμα του ΠΑΣΟΚ. Κυριολεκτικά!
Εκείνον δεν τον πείραζε καθόλου, καμάρωνε, εγώ από την άλλη ντρεπόμουνα λίγο στο λαχανί Fiesta.
Έτσι πέρναγαν τα χρόνια. Μίσος με την Νέα Δημοκρατία και λατρεία για τον Παπανδρέου. Έτσι τον συνέδεσα και εγώ τότε.
Νομίζω πως κάπου βαθειά μέσα μου και λόγω της τεράστιας αδυναμίας που είχα στο παππού Ζαννή, συμπάθησα και τον Αντρέα.
Όποτε τον βλέπω σε ρεπορτάζ ή φωτογραφίες, θυμάμαι το σπίτι μας, τις ιστορίες μας, θυμάμαι εκείνον…
Δεν μπορώ λοιπόν να εκφέρω γνώμη για το πόσο ουτοπιστής, λαοπλάνος, ηγέτης, λυτρωτής ή πετυχημένος υπήρξε ο Παπανδρέου.
Τον έχω ταυτίσει με τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια και προπάντων με τον αγαπημένο μου παππού Ζαννή Καλλιμασιά…
Υ.Γ. 1. Ο καπετάν Ζαννής μόλις πέθανε ο Αντρέας έβαψε επιτέλους το Fiesta σε χρώμα γκρι… ουδέτερο. Δεν είχε καμία σημασία για εκείνον πλέον το ΠΑΣΟΚ…
Υ.Γ. 2. Ο παππούς μου «έφυγε» από κοντά μας ακριβώς 8 μήνες μετά τον Ανδρέα...
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
