Πολλά ακούστηκαν και αρκετά γράφτηκαν με το θέμα της μοριοδότησης των υποψήφιων στις πανελλαδικές εξετάσεις, με προέλευση από τη γειτονική Λέσβο ως σεισμόπληκτης και από Χίο και Λήμνο ως λιγότερο πληγείσες. Σε μια όμως ευνομούμενη πολιτεία αφού οι μαθητές υφίστανται την ίδια ταλαιπωρία όσον αφορά τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις, πρέπει να έχουν και ισοτιμία στην μοριοδότηση. Δεν έγινε έτσι και τα παιδιά από τη Χίο αδικήθηκαν σε σχέση με τη Λέσβο, ευνοήθηκαν όμως σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το θέμα όμως δεν είναι εδώ. Το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί είναι το σύστημα που επικρατεί στον μεγαλύτερο πυλώνα στήριξης ενός έθνους που λέγεται παιδεία. Η συμπεριφορά μας στο κοινωνικό σύνολο, η νοοτροπία μας, οι αξιακές μας αρχές, οι σκέψεις μας, η αγάπη μας και η αφοσίωσή μας στην πατρίδα εκπορεύονται και εξαρτώνται απόλυτα από την παιδεία μας. Ποια νοοτροπία επικρατεί, ευτυχώς με φθίνουσα τάση, στους πολίτες της χώρας μας; «Το γίνε παιδί μου δημόσιος υπάλληλος να πέφτει ο μισθός βρέξει-χιονίσει έδωσε τη θέση του στο έχω παιδί γιατρό, δικηγόρο, μηχανικό», που θεωρείται ότι ανεβάζει την οικογενειακή κοινωνική θέση. Αυτό με τη σειρά του έδωσε το έναυσμα του ότι δεν πέρασες σε ελληνικό πανεπιστήμιο θα πας στο εξωτερικό, γιατί πρέπει να γίνει επιστήμονας.
Το αποτέλεσμά είναι 7 στα 10 παιδιά να είναι πανεπιστημιακής μόρφωσης, πολλά από αυτά με μεταπτυχιακά και διδακτορικά και στην πατρίδα μας να μην έχουν εργασία και να αναγκάζονται πολλά να εργάζονται σε οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που σπούδασαν, άλλα να αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό πάνω στο αντικείμενο των σπουδών τους (δεν θα γυρίσουν ποτέ στην Ελλάδα παρά μόνο για διακοπές) και άλλα να κάθονται στις καφετέριες περιμένοντας πότε θα βρεθεί μια θέση που να ανταποκρίνεται στη μόρφωσή τους και στο πτυχίο τους.
Εδώ πρέπει να γίνει ο σεισμός που θα ταρακουνήσει πολιτικούς και πολίτες. Το ψυχοφθόρο σύστημα των εξετάσεων πρέπει να καταργηθεί. Όχι για να ισοπεδωθούν τα πάντα, όπως η σημερινή κυβερνήσει επιδιώκει, αλλά για να επιβραβεύονται εκείνα που προσπαθούν, που μελετούν, που ξενυχτούν πάνω στα βιβλία και στερούνται από το παιχνίδι και τη διασκέδαση για τη μάθηση, σε σχέση με εκείνους που δεν είναι λιγότερο έξυπνοι, αλλά η διάθεσή τους είναι διαφορετική, οι στόχοι τους είναι άλλοι. Εξ’ άλλου μια χώρα για να ευημερεί και να αναπτύσσεται τους χρειάζεται όλους και τους τεχνίτες και τους εξειδικευμένους εργάτες και τους επαγγελματίες γεωργούς και τους εμπόρους.
Υποχρεωτική φοίτηση μέχρι τα 15 λοιπόν και αξιολόγηση των μαθητών στα τρία γυμνασιακά χρόνια με αντικειμενικά κριτήρια στο μελετητικό και μαθησιακό πεδίο, όπως γίνεται στη Γερμανία.
Εκείνα τα παιδιά που ανταποκρίνονται θα συνεχίζουν στο λύκειο και εκείνα που δεν θέλουν, ενώ μπορούν, να συνεχίζουν σε επαγγελματικές σχολές για τον κλάδο που θα επιλέξουν. Τα παιδιά που θα μπαίνουν στο λύκειο θα αξιολογούνται και στα τρία χρόνια των σπουδών τους και ανάλογα με τη βαθμολογία που θα συγκεντρώνουν συνολικά θα επιλέγουν πανεπιστημιακές σχολές, σύμφωνα πάντα με τη βαθμολογία τους, κλιμακωτά ανά σχολές.
Το επιχείρημα των πολιτικών σε αυτήν την αλλαγή ήταν και είναι πάντα πως τα παιδιά θα πηγαίνουν στο εξωτερικό με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλήθεια ποιο πανεπιστήμιο, ποιας χώρας δέχεται για σπουδές ένα παιδί μόνο από το γυμνάσιο; H αλήθεια είναι άλλη και ακούει στο όνομα φροντιστήρια και παραπαιδεία. Η αλήθεια είναι δεν αγγίζουμε και δεν αλλάζουμε ό,τι μας στερεί ψήφους και παραμονή στην εξουσία, έστω κι αν η χώρα καταρρέει και γινόμαστε φτωχότεροι όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως ηθικά, αξιακά, οραματικά και πατριωτικά. Το ιδεολόγημα της Αριστεράς βέβαια είναι διαφορετικό από πολιτική άποψη. Ότι δηλαδή δεν δίνονται ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά και αυτό είναι λάθος, αφού η ευκαιρία και η δυνατότητα δίνεται με αυτό το σύστημα σε όλους, αλλά ενώ μπορούν δεν θέλουν όλοι και αυτό είναι εύλογο. Εξηγώ παρακάτω γιατί δεν μπορεί όλοι να είναι επιστήμονες.
Πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε και να εμπεδώσουμε πως κράτος χωρίς πολίτες με παιδεία είναι κράτος χωρίς μέλλον. Πρέπει επιτέλους οι γονείς και τα παιδιά να καταλάβουν πως επιστήμονες δεν είναι απαραίτητα εκείνοι που διαθέτουν πτυχία, αλλά εκείνοι που αγαπούν το αντικείμενο των σπουδών τους και το αξιοποιούν προς όφελος της κοινωνίας και της πατρίδας και όχι μόνο για κοινωνική καταξίωση και οικονομική άνεση. Πρέπει επιτέλους οι εκπαιδευτικοί να απαιτήσουν από την πολιτεία να τους επιτρέψει να επιτελέσουν το λειτούργημα τους για να μην γίνουν και ηθικοί αυτουργοί στο μπάχαλο που λέγεται παιδεία στη χώρα μας. Πρέπει να απαιτήσουν από την πολιτεία, με αποχή ακόμα και από τα καθήκοντα τους, πως πεινασμένος δάσκαλος βγάζει νηστικούς μαθητές. Πρέπει να αναγκάσουν τους κυβερνώντες να αντιληφθούν την ουσία, πως παιδαγωγός σημαίνει αρχιτέκτονας στο κτίσμα της παιδείας και πως ένα κακό και πρόχειρο κτίσμα, μοιραία κάποια στιγμή καταρρέει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
