Μπορεί να έχουμε ξεπεράσει και τις 100 κινητοποιήσεις - συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας από την αρχή του χρόνου. Σε οποιαδήποτε θέμα μπορείτε να φανταστείτε έχει γίνει και μια κινητοποίηση. Χωρίς φυσικά κανένα μα κανένα αποτέλεσμα, πέρα από την ταλαιπωρία στην οποία υπόκεινται μερικοί άνθρωποι που άλλοτε έχουν να 
κουβαλήσουν μια ντουντούκα και άλλοτε να πείσουν τους πολλούς να συμμετάσχουν.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι φορείς, τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια και τα ίδια συνθήματα και φυσικά το σκηνικό. Αν δεν είναι η πλατεία Παπανδρέου θα είναι η πλατεία της Χίου κι αν δεν είναι η είσοδος της Απλωταριάς, θα είναι μπροστά από το Δήμο. Ούτε καν το ντεκόρ δεν αλλάζει...
Τα πανό μόνο φρεσκάρονται και οι σημαίες νοικοκυρεύονται για να πνέουν και να καταδεικνύουν καλύτερα το επαναστατικό μήνυμα, την ίδια στιγμή που η καθάρια φωνή της ντουντούκας σε συνοδεία με τον δυναμικό τόνο του εκφωνητή, προσπαθούν να αποσπάσουν τα βλέμματα των περαστικών που στις περισσότερες των περιπτώσεων κρατούν μια απόσταση όχι ασφαλείας, αλλά μάλλον αποστροφής.
Γιατί όμως κάποιος πολίτης βαθιά πληγωμένος από την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση, άνεργος, εργαζόμενος με μειωμένο μισθό ή συνταξιούχος κρατά αυτή την απόσταση;
Οι υπεύθυνοι τέτοιων πρωτοβουλιών θα σπεύσουν να μιλήσουν για την «τρομοκρατία» των μαζών όπως την προωθούν τα γνωστά- άγνωστα κέντρα, τα πολλά ατομικά προβλήματα που δεν αφήνουν περιθώρια στον καθένα να οργανωθεί πίσω από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ή ακόμη και για την απομόνωση και την ψυχολογική κατάρρευση των πολιτών.
Το αν δεν εμπνέουν τα πρόσωπα, τα λογύδρια και οι φιοριτούρες εκείνων που έχουν διάθεση κάθε 10 ή 15 μέρες να «διαμαρτύρονται» για οτιδήποτε κινείται, λίγη σημασία έχει... Πώς όμως να γίνει διαφορετικά;
Όταν συγκεκριμένος κλάδος κάνει διαμαρτυρία στον ΟΑΕΕ στις 09.00 το πρωί της Δευτέρας πιστεύουν πραγματικά ότι 200 άνθρωποι θα αφήσουν τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους να τρέξουν να διαμαρτυρηθούν για να τους ακούσει ο Τάκης που δουλεύει στον ΟΑΕΕ ή ο Κώστας;
Δεν τους νοιάζει... Γιατί δεν τους νοιάζει να βρεθούν 200. Μια χαρά είναι και 10- 15. Όμως αυτό απέχει παρασάγγης από κάθε έννοια συγκέντρωσης διαμαρτυρίας. Και απέχει και από την δυναμική του φορέα που τη διοργανώνει και έχει 500 μέλη για παράδειγμα εγγεγραμμένα.
Οι συγκεντρώσεις πραγματικά θα είχαν ουσία και άλλη αξία αν άλλαζαν παντελώς τον μονότονο και σχεδόν αδιάφορο τρόπο με τον οποίο διοργανώνονται, ελλείψει φαντασίας, όρεξης και πλέον διάθεσης. Αν απλώνονταν στην κοινωνία με άλλα επιχειρήματα, άλλες προθέσεις και άλλα πρόσωπα. Νέες φάτσες, νέες προτάσεις, νέες διαδικασίες. Ποιος όμως παραχωρεί τη θέση του; Ποιος θα κάνει χώρο για να έρθουν άλλοι όταν ζουν και αναπνέουν για να διαβάζουν τα ίδια ποιηματάκια εναλλακτικής εξουσίας εδώ και χρόνια.
Ας επικρατήσει κάποια στιγμή όμως η λογική. Έχει φθαρεί ανεπανόρθωτα το προφίλ των συνδικαλιστικών φορέων και αρνούνται να το καταλάβουν. Κούρασαν και κουράστηκαν με τούτα και με κείνα.
Και επιτέλους, τελευταία φορά που η χώρα μας έκανε επανάσταση ήταν το 1821!
Έκτοτε... απλά ψηφίζουμε!
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
