Καθημερινά οι Έλληνες πολίτες βιώνουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, τις μειώσεις των αποδοχών και των συντάξεών τους, τις αυξήσεις των τιμών στα προϊόντα της αγοράς. Όλα τούτα έχουν γίνει κατ΄ επανάληψη αφορμή για μια ακατάσχετη ΄΄συζητησιολογία΄΄ σε κάθε είδους χώρο: Στο σπίτι, την εργασία, στα καφενεία, ακόμη και στους χώρους της ψυχαγωγίας. Πολλοί παρασύρονται από τη συζήτηση αυτή, αναπτύσσοντας μια απίστευτη παραφιλολογία, ξεχνώντας το βαθύτερο νόημα της ζωής, αλλά και την ουσία των πραγμάτων, το πώς δηλαδή και το γιατί φτάσαμε ως εδώ. Βεβαίως, όλοι διαμαρτύρονται για τη σημερινή κατάντια αλλά κανένας δεν αναλογίζεται ότι κι εμείς με τις επιθυμίες και τις ορέξεις μας αποτελούμε μέρος του όλου προβλήματος. Μήπως εμείς δεν τρέχαμε – ως πολίτες – τις τέσσερις αυτές δεκαετίες σε βουλευτικά και πολιτικά γραφεία για να πετύχει ο καθένας από εμάς ότι ήθελε; Σήμερα φωνάζουμε !
Εάν θέλουμε να δώσουμε πειστικές και ειλικρινείς απαντήσεις στο ερώτημα «Πως φτάσαμε ως εδώ;» θα πρέπει να ανατρέξουμε αρκετά πίσω στο χρόνο. Ήδη από τη δεκαετία του 1970 και εφεξής όλες οι κυβερνήσεις, στο βωμό των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων τους και ελέω «άγρας ψήφων» μοίραζαν αφειδώς παροχές στον λαό αγνοώντας ότι αυτές εγένοντο με δανεικά των Ευρωπαίων τα οποία – αργά ή γρήγορα – θα μας ζητούσαν πίσω. Και καλά να μιλάμε για παροχές σε, όντως, αγρότες, χαμηλοσυνταξιούχους, την εργατιά. Εδώ μιλάμε για παροχές σε δήθεν αγρότες, σε δήθεν παραγωγούς και την παροχή εξωπραγματικών επιδομάτων σε πολιτικούς, αιρετούς και υπαλλήλους υπουργείων και της Βουλής για αυτονόητα καθήκοντα. Έμαθε ο Ελληνικός λαός σε μια επίπλαστη ευμάρεια, δίχως πνευματικό υπόβαθρο, έμαθε στην καλοπέραση, δίχως να σκέπτεται το αύριο. Και έβλεπες δημοσίους υπαλλήλους να παίρνουν δάνεια για να χτίσουν βίλες με πισίνα (!) ή να αγοράσουν Μερσεντές…. (κι ας μην έχουν χρήματα για να της βάλουν μετά βενζίνη). Έβλεπες υπαλλήλους με δύο ή τρία αυτοκίνητα και άλλα δύο-τρία μηχανάκια στο ζευγάρι. Από την άλλη έβλεπες ανθρώπους που μετά βίας μπορούν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην να παίρνουν «εορτοδάνεια» ή «διακοποδάνεια» για να πάνε διακοπές και να ΄΄φουλάρουν΄΄ τις πιστωτικές τους κάρτες. Επόμενο δεν ήταν ότι θα φτάναμε εδώ;
Στην Ελλάδα, το κράτος της ατιμωρησίας των πολιτικών, επόμενο δεν ήταν ότι θα φθάναμε εδώ; Όταν οι ίδιοι οι πολιτικοί ψηφίζουν Νόμους στη Βουλή που ευνοούν τους εαυτούς τους, καθιστώντας τους ατιμώρητους, τι περιμένετε να κάνουν οι απλοί πολίτες; Από ποιον θα πάρουν το σωστό παράδειγμα; Όταν ο εξευτελισμένος Νόμος της ατιμωρησίας των πολιτικών σε περίπτωση διάλυσης της Βουλής για την προκήρυξη των εκλογών επιτρέπει σε κάθε κυβέρνηση να προκηρύσσει εκλογές και να δίδει … άφεση… στους υπουργούς της, τι περιμένετε να γίνει η Ελλάδα ! Ή τιμωρήστε όσους πρέπει ή κανέναν.
Ωστόσο, υπάρχει και άλλη μια διάσταση για την οικονομική κρίση. Όσο και αν ακούγεται σε κάποιους παράδοξο. Ναι, υπάρχει και μια άλλη διάσταση: Η οικονομική κρίση να αποτελέσει το εφαλτήριο για τη σωτηρία μας. Τόσο την εθνική (να μην χρεοκοπήσει η χώρα) όσο και την πνευματική (να αλλάξουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς).
Να γίνουμε λιγότερο απαιτητικοί στη ζωή μας για τον εαυτό μας και περισσότερο για τους άλλους. Και πολύ απαιτητικοί από τους πολιτικούς που κοροϊδεύουν το λαό. Έναντι εκείνων να είμαστε αμείλικτοι. Στη ζωή μας να γίνουμε αυτάρκεις. Να μην στερούμαστε τα απαραίτητα αλλά να μην επιζητούμε και περισσότερα από όσα μας χρειάζονται. Εάν σκεπτόμαστε και λειτουργούμε έτσι ούτε δυστυχισμένοι θα είμαστε ούτε θα μας πλήξει καμία οικονομική κρίση. Ας σκεφτούμε: Ή πιστεύουμε ή δεν πιστεύουμε. Εάν, όμως, πιστεύουμε πρέπει να γνωρίζουμε ότι, εδώ ο Θεός δεν αφήνει τα λουλούδια και τα πετεινά του ουρανού να χαθούν, τους ανθρώπους θα αφήσει; Αρκεί να μοχθήσουμε και να μην μείνουμε αδρανείς.
Από την άλλη η οικονομική κρίση έρχεται να δοκιμάσει τις αντοχές μας: Δηλαδή πρώτον πόσο εμείς αντέχουμε απέναντι σε όλη αυτή την ιστορία και δεύτερον ποιο είναι το πραγματικό κοινωνικό μας πρόσωπο και οι προθέσεις μας. Υπάρχουν άνθρωποι που γύρω μας υποφέρουν και αδυνατούν να ανταποκριθούν έναντι αυτής της κρίσης. Τι κάνουμε εμείς γι΄ αυτούς; Δείχνουμε τη φιλανθρωπία μας απέναντί τους και με ποιο τρόπο; Ας μην ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για φιλανθρωπία. Κάποιοι μιλούν για αλληλεγγύη. Καλή η αλληλεγγύη, αλλά η φιλανθρωπία είναι ανώτερη. Αλληλεγγύη έχουν και οι λωποδύτες μεταξύ τους, φιλάνθρωποι όμως αυτοί δεν είναι. Φιλάνθρωπος είναι αυτός που αγαπά ειλικρινά τον άνθρωπο, τον ΄΄φιλεί΄΄, είναι δηλαδή φίλος του και του συμπαραστέκεται από αγάπη. Όχι από λύπηση, ούτε λόγω ανάγκης (υποχρέωσης). Ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, συστήνει στους Κορινθίους με τον τρόπο αυτό να ασκούν την έμπρακτη αγάπη τους προς το συνάνθρωπό τους, τη φιλανθρωπία: «Μη εκ λύπης ή εξ ανάγκης. Ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός» (Β΄ Κορινθ. Θ΄, 7). Τους φιλάνθρωπους αγαπά ο Θεός!
Εάν όλα αυτά τα συλλογιστούμε σε βάθος θα διαπιστώσουμε ότι, τελικά, η οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για την ειλικρινή μεταστροφή και σωτηρία μας, τόσο ως πρόσωπα όσο και ως χώρα. Αρκεί να δείξουμε τρανά δείγματα έμπρακτης μεταμέλειας και μεταστροφής από τις κακές μας συνήθειες και να ξεκινήσουμε μια νέα αρχή, για ένα νέο αύριο !
Καλή κι ευλογημένη χρονιά !-
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
