Αθλητικός τύπος δεν ήμουνα ποτέ. Ούτε τον παράστησα πότε, διότι χωριό που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει. Όμως είχα και έχω πείσμα.
Εκείνο που σε κάνει να νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα κι ας ξέρεις μέσα σου πως ούτε προετοιμασμένος είσαι, ούτε ίσως μπορεί να τα καταφέρεις.
Αυτά βέβαια, όταν κινούνται τα πράγματα στην σφαίρα της λογικής και όχι του ακατόρθωτου φανταστικού (να ανέβεις στο Έβερεστ...).
Κάπως έτσι και με τη σκέψη ότι αφού πολλοί τα κατάφεραν, μπορώ και εγώ, με μια παρέα εκλεκτών φίλων ανηφορίσαμε την Κυριακή το απόγευμα προς το Αίπος για να ξεκινήσω το πρωτόγνωρο αυτό περπάτημα προς την Αγία Μαρκέλλα.
Μια διαδρομή που εκτελείται όπως διαπίστωσα με ιδιότυπη ιεροτελεστία και σεβασμό από δεκάδες περιπατητές. Όλοι κλεισμένοι μέσα στο κουράγιο που τους δίνει ο τελικός προορισμός, ο τελικός στόχος, όσο πόνο κι αν νιώθουν, όση κούραση κι αν σωρεύεται, συνεχίζουν με προσμονή... .
Ήρεμοι άνθρωποι. Ο καθένας με τις σκέψεις του περπατά και περπατά, αλλά είπαμε... ο τελικός στόχος δίνει κουράγιο.
Πρώτη φορά ένιωσα σε τέτοιο βαθμό την ευγένεια αναμεταξύ των ανθρώπων. Το κουράγιο που δίνει ο ένας άγνωστος περιπατητής σε έναν άλλον, χωρίς να τον γνωρίζει. «Καλό δρόμο», «άντε κουράγιο», «και του χρόνου» λέγαμε μεταξύ μας και σκεφτόμουνα πόσο διαφορετικοί θα είμασταν αν το ίδιο πράτταμε και στην καθημερινότητά μας.
Γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν είναι μόνο οι άνθρωποι. Ο κοινός προορισμός απαιτεί σεβασμό. Ο κοινός προορισμός προϋποθέτει την αλληλοστήριξη. Τόσο απλά...
Η εμπειρία είναι πραγματικά έντονη. Η διαδρομή, οι ανηφόρες και οι κατηφόρες, η κούραση, η απογοήτευση κάποιες στιγμές, η ελπίδα, όλα μαζί σαν διάγραμμα της ίδιας της ζωής. Αυτό είναι τελικά η πορεία προς την Αγία Μαρκέλλα. Μια πορεία που μοιάζει ακριβώς με τη ζωή ή αν το θέλετε την προσομοιώνει σε μεγάλο βαθμό. Πότε με γέλιο, πότε με βουβό πόνο συνεχίζεις γιατί πρέπει να φτάσεις.
Τα χάρηκα όλα όσα είδα. Τη νύχτα, το φεγγάρι, τον κόσμο, τις ολιγόλεπτες στάσεις για λίγη ξεκούραση, τα αστεία που ανταλλάσσαμε στη διαδρομή, την πανέμορφη Χίο κάτω από το φως του νυχτερινού ουρανού. Όλα τα χαίρεσαι.
Κι όταν πια αποκαμωμένος φτάνεις στις τελικές στροφές πριν το προσκύνημα, αλλάζει η διάθεσή σου.
Αυτοπεποίθηση... Αυτό νιώθεις. Αυτή είναι η λέξη. Και σεβασμό...
Σεβασμό σε αυτό που φτάνεις και γι’ αυτό για το οποίος ξεκίνησες.
Ο τόπος ο ίδιος είναι σεβασμός. Λες και για κάποιο λόγο χτίστηκε το προσκύνημα εκεί στην άκρη της Χίου ανεξάρτητα από την ιστορία που το συνοδεύει. Λες και έγινε για να δοκιμάζεται ο κόσμος στην διαδρομή προς τα βόρεια.
Το χάρηκα λοιπόν και μακάρι του χρόνου ο κόσμος να είναι ακόμη πιο πολύς. Πραγματικά αξίζει....
Σημ. 1. Ο Δήμος θεωρώ ότι ήταν επιβεβλημένο να διαθέτει κάδους σε κεντρικά σημεία του οδικού δικτύου για την περίσταση. Δεν υπήρχαν και είναι απαράδεκτο.
Σημ. 2. Αντιλαμβάνομαι τον αντίκτυπο που έχει κρίση σε πολλές επιχειρήσεις (σούπερ μάρκετ), όμως πιστεύω ότι με τον κατάλληλο συντονισμό και συνεργασία θα μπορούσαν να διαθέσουν κάποιες ποσότητες μπουκαλιών νερού κατά τη διάρκεια της διαδρομής στους περιπατητές. Εταιρική ευθύνη λέγεται...
Σημ. 3. Πολύ καλή η οργάνωση της Τροχαίας (να μη λέμε μόνο τα στραβά). Συνεχής παρουσία περιπολικών κατά μήκος της διαδρομής.
Σημ. 4. Απαράδεκτα ανύπαρκτο και πάλι το Νοσοκομείο. Ούτε ασθενοφόρο είδαμε, ούτε κάποια πρόνοια για ένα – δυο σημεία όπου θα μπορούσε προληπτικά να υπάρχει ένα γιατρός για πρώτες βοήθειες που πάντα χρειάζονται.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
