Όσοι θεωρούνται φύλακες του Λωβοκομείου του έχουν γυρίσει την πλάτη

 Ο Μπουμπάρης αξιοποίησε τις δυνατότητες μου. Οι άλλοι δήμαρχοι με «έπνιξαν», δεν μπορούσα να αποδώσω.

Από τότε που συνταξιοδοτήθηκα απελευθερώθηκα. Δεν υπάρχει λόγος πλέον να κρύβω  το έργο μου ή να κρύβομαι πίσω από πολιτικούς προϊσταμένους.

Η φράση «όποια πέτρα κι αν σηκώσεις» θαρρείς ότι γράφτηκε για το Μπάμπη Κοιλιάρη. Ανθρώπους πολυτάλαντους συναντάς συχνά. Η αστείρευτη διάθεση του συνταξιούχου δημοτικού υπαλλήλου, όμως, τον κάνει να διαφέρει απ’ τους υπόλοιπους.

Πραγματικά όποια πέτρα πολιτισμού κι αν σηκώσεις θα τον βρεις από κάτω, να έχει στήσει το δικό του λιθαράκι.

Έστησε τη Δημοτική Πινακοθήκη αλλά αργότερα μπήκε στην … κατάψυξη από τη δημοτική δομή που δεν αντιλαμβάνεται ότι τον κάθε άνθρωπο τον εκμεταλλεύεσαι και τον ξεζουμίζεις εκεί που πραγματικά μπορεί να προσφέρει. Με τη συνταξιοδότηση του ο Μπάμπης αναγεννήθηκε. Διάγει μια δεύτερη νεότητα δημιουργίας, την οποία γεύονται οι σύλλογοι και οι πολιτιστικές ομάδες στις οποίες ηγείται.

 Συναντήσαμε τον Μπάμπη Κοιλιάρη στο «σπίτι του παππού του»,  όπως αποκαλεί το Λωβοκομείο, και εκεί μεταξύ ξενάγησης και κουβέντας μας ξετύλιξε την ιστορία της ζωής του. Ποιος ξέρει ίσως γίνει ο κινητήριος μοχλός κάποτε να ανοίξουμε τα μάτια μας για να σώσουμε ένα σπάνιο μνημείο….

Οι πόλοι της ζωής του και η … σκούφια του

• Η σκούφια μου κρατάει από παντού. Ένας άνθρωπος που θέλει να δουλέψει δεν βάζει όρια. Απλά αφήνει τον εαυτό του να απλώνεται.  
• Από το Βασιλεώνοικο είναι η καταγωγή του πατέρα μου και των παππούδων μου. Ο Κοφινάς είναι η περιοχή που ήρθα να ζήσω μετά το γάμο μου. Είναι η περιοχή που έχω ζήσει πολλά χρόνια της ζωής μου, που μαζί με τους ανθρώπους της έχουμε μοιραστεί τις ανησυχίες μας, έχουμε βάλει τους στόχους μας και έχουμε καταφέρει να καλλωπίσουμε τη γειτονιά μας και να βελτιώσουμε την καθημερινότητα μας.   Μεγάλος πόλος της ζωής μου είναι και το Λωβοκομείο αλλά και όλοι οι σύλλογοι που συνεργάζομαι.

• Στην Α΄ Δημοτικού άρχισα να ζωγραφίζω, κάτι που κληρονόμησα από τη μάνα μου.  Στο σχολείο έπρεπε να ζωγραφίζει για κάποια μαθήματα. Η μητέρα μου είχε δουλειές, οπότε αναγκάστηκα να το κάνω εγώ αλλά η δασκάλα δεν κατάλαβε ότι οι ζωγραφιές ήταν δικές μου διότι ήξερε ότι η μάνα  μου ζωγράφιζε. Παρακολουθούσα μαθήματα στο ιδιωτικό σχολείο της Μαυρώνη όπου εκεί η μάθηση γινόταν μέσα από την τέχνη.

Ο Τσαρούχης και η λαϊκή ζωγραφική

• Είμαι λαϊκός ζωγράφος και χαίρομαι για αυτό. Δεν έχω σπουδάσει. Είμαι αυτοδίδακτος και απλά παρακολούθησα σεμινάριο σκηνογραφίας στο Ιωνικό Κέντρο με δάσκαλο τον μεγάλο  Γιάννη Τσαρούχη.  
• Στα έργα μου δεν υπάρχουν Τσαρουχικές επιρροές. Παρόλο που «ζηλεύω», με την καλή έννοια, τα έργα του, εντούτοις το δικό μου χέρι είναι πιο «χρωματιστό». Ο Τσαρούχης χρησιμοποιεί γήινα χρώματα και τα έργα του έχουν επιρροές από Άγιο Όρος. Τα δικά μου έργα έχουν χρώμα. Δεν είμαι «Τσαρουχάκι» δεύτερης γενιάς, όπως αποκαλούνται οι μαθητές του.
•  Η σκηνογραφία ρέει, δεν με κουράζει, δεν με ζορίζει.  Το γράψιμο  από την άλλη είναι πιο ζωντανό. Ξεκίνησα να  γράφω το 2000. Και το πρώτο έργο που βγήκε στη σκηνή ήταν το « Εν τη Βασιλέως Οίκοις-Η μεγάλη εργολαβία»,  το οποίο παίχθηκε από τη θεατρική ομάδα «Ρηγάδες-Καρό» του Βασιλεωνοίκου.
• Με τη σκηνοθεσία και το γράψιμο παίζεις με τις ψυχές κάποιων ανθρώπων  και πρέπει να τους δείξεις πώς να εκφράζονται, πώς να δημιουργούν ήθος, πώς να κινούνται, πώς να χορέψουν. Είναι πολύ πιο δύσκολο να σκηνοθετήσεις από το να σκηνογραφήσεις.
•  Ξεκίνησα γράφοντας Καραγκιόζη , γιατί είχα μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Ο Καραγκιόζης δεν είναι κάτι νέο για εμένα. Κάθε χρόνο παίζω Καραγκιόζη απλά δεν το δημοσιοποιώ. Είμαι λαϊκός καλλιτέχνης και θεωρώ ότι αυτή η λαϊκότητα είναι πηγή όλων.  Ακόμη και στην υψηλή κουλτούρα, αυτό που την καθορίζει είναι το λαϊκό στοιχείο.

Οι δημοτικές αναμνήσεις

• Έζησα όλους τους δημάρχους. Το 1983, στον πρώτο μήνα της θητείας του Γιάννη  Μπουμπάρη, είχα κάνει μια έκθεση ζωγραφικής στο Δήμο. Τότε το Ομήρειο ήταν για λίγους (αλλά εγώ και ο Τσατσαρώνης ήμασταν  οι πρώτοι που κάναμε εκεί έκθεση).  Ο Μπουμπάρης, λοιπόν, βλέποντας τα έργα μου αλλά και τις συνεργασίες μου με διάφορα αρχιτεκτονικά γραφεία, με κάλεσε στο γραφείο του και με «χρησιμοποίησε», με την καλή έννοια, σε ένα μεγάλο project. Κάναμε μεγάλες αλλαγές σε πλατείες, πάρκα και άλλους δημόσιους χώρους. Πολλές από τις προτάσεις μου τότε υλοποιήθηκαν.
• Η συνεργασία μου με τον Γιάννη Μπουμπάρη ήταν πέραν της τυπικής σχέσης υπαλλήλου –πολιτικού προϊσταμένου. Ήταν ανθρώπινη και δυνατή. Πάντα θα τον θυμάμαι με αγάπη.
• Αξέχαστο θα μου μείνει το  καλοκαίρι του 1984 κατά την περίοδο των εκδηλώσεων του Δήμου, όταν ένα βράδυ και ενώ είχαμε κλείσει τη θεατρική ομάδα των Ολύμπων να παρουσιάσει ένα θεατρικό, 5-10 λεπτά πριν από την παράσταση μας ειδοποίησαν ότι  τσακώθηκε η πρωταγωνίστρια με τον πρωταγωνιστή και το έργο δεν θα παιχθεί. Ο κόσμος όμως είχε ήδη συγκεντρωθεί και έπρεπε να παρακολουθήσει κάτι.  Άμεσα εγώ και η Κλαίρη η Τσαυλοπούλου βγήκαμε στην πλατεία, βρήκαμε  τον Νικολή τον Σγούτα, τον Γιάννη Καρνουπάκη και κάποια άλλα παιδιά που παίζανε μαζί μπουζούκι,  πήρα και εγώ το μπαγκλαμαδάκι, πήραμε και τον Νίκο τον  Φράσκο στο τουμπερλέκι και από το πουθενά στήσαμε συναυλία και καταχειροκροτηθήκαμε.

Το «δεύτερο σπίτι του»

• Ο Γιάννης Μπουμπάρης μου ανέθεσε τη δημιουργία της Δημοτικής Πινακοθήκης.  Όταν πήγα στο κτίριο ήταν ένα αχούρι στην κυριολεξία. Καθημερινά επί 15 χρόνια περνούσα ατελείωτες ώρες μέσα στην Πινακοθήκη. Την έστησα από την αρχή. Από τις καθαριότητες, μέχρι τα έπιπλα και  τα φώτα που φέραμε από την Πορτογαλία, ειδικά για τον φωτισμό των πινάκων. 
• Στο ξεκίνημα της Πινακοθήκης σταθήκαμε τυχεροί καθώς  πήραμε τη δωρεά Διοματάρη. Μετά ήρθαν τα 16 έργα του Γιάννη Μηταράκη. Βέβαια στην αρχή στηριχθήκαμε πολύ στις εκθέσεις των ντόπιων καλλιτεχνών.
• Την Πινακοθήκη την αγάπησα και την έκανα δεύτερο μου σπίτι. Ποτέ δεν λειτούργησα δημοσιουπαλληλίστικα. Πήγαινα στην Πινακοθήκη το πρωί και έφευγα το βράδυ.  Γενικά ουδέποτε είχα νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου και αν λέω ψέματα ας το διαψεύσουν.

Η … απελευθέρωση

• Ο Μπουμπάρης αξιοποίησε τις δυνατότητες μου. Άλλοι δήμαρχοι δεν το έκαναν και με έβαλαν σε πόστα που δεν μου ταίριαζαν και δεν γνώριζα. Με «έπνιξαν», δεν μπορούσα να αποδώσω. Ο Μπάμπης στο Ταμείο, που δεν είχε καμία σχέση με οικονομικά! Μέτρησα γρήγορα τα ένσημα μου και έφυγα. Έφυγα πικραμένος.
• Από τότε που συνταξιοδοτήθηκα απελευθερώθηκα. Δεν υπάρχει λόγος πλέον να κρύβω  το έργο μου ή να κρύβομαι πίσω από πολιτικούς προϊσταμένους. Θέλω να το δημοσιοποιήσω για να υπάρξουν και μιμητές.

Τα συμβούλια της γειτονιάς

• Θεωρώ ότι  η ύπαρξη πολλών πολιτιστικών σωματείων μόνο καλό κάνει στον τόπο. Τα πολιτιστικά σωματεία αντικαθιστούν τα συμβούλια της γειτονιάς. Δεν είναι υπερβολή. Θεωρώ ότι κάθε σωματείο σε κάθε χωριό υπερασπίζει τα συμφέροντα του χωριού, προβάλει το χωριό.
• Όταν υπάρχει πληθώρα σωματείων δημιουργείται και υγιής ανταγωνισμός και σου δίνεται κίνητρο να γίνεις καλύτερος.

Οι ζωγραφιστές πόρτες στους Ολύμπους

• Η ιδέα ξεκίνησε από τον Σύλλογο, ο οποίος είχε ζωγραφίσει μια πόρτα και με ρώτησαν εγώ τι θα τους πρότεινα να κάνουν με τις επόμενες. Τους είπα λοιπόν  ότι εγώ δεν θα τις ζωγράφιζα αλλά θα τις … άνοιγα. Για εμένα η ανοικτή πόρτα σηματοδοτεί την ελπίδα.  Έτσι άνοιξα αρχικά 10 πόρτες, ζωγραφίζοντας με ζωηρά χρώματα σκηνές από την καθημερινή ζωή και οι κάτοικοι αλλά και οι επισκέπτες των Ολύμπων ενθουσιάστηκαν από το αποτέλεσμα.  Φέτος άνοιξα άλλες οκτώ πόρτες.

Η θητεία στη Μόστρα

•  Το 1981-82 ο φίλος μου, Σταύρος Μιχαηλίδης, μου πρότεινε να βοηθήσω στη Μόστρα. Αρχικά ξεκίνησα με τη δημιουργία ενός σκηνικού σε μια θεατρική τους παράσταση και εν συνεχεία συμμετείχα στη Μόστρα για 35 ολόκληρα χρόνια. 
• Πλέον πολλοί μαθητές μου ζωγραφίζουν και δημιουργούν στη Μόστρα και αυτό μου αρέσει. Θεωρώ ότι η Μόστρα έχει πολλές δυσκολίες και απαιτούνται πολλά χρήματα για να γίνουν όπως πρέπει τα άρματα. Παλαιότερα δίνονταν χρήματα, τώρα πλέον όχι για αυτό και ανακυκλώνονται παλιά θέματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ απέχω από  την προετοιμασία της Μόστρας  εδώ και χρόνια, πολλοί πιστεύουν ότι τα άρματα είναι δικής μου έμπνευσης.

Το κοινό καλό του Κοφινά

• Ο Σύλλογος του Κοφινά είναι μια παρέα ανθρώπων με πολύ όρεξη για δουλειά. Υπάρχει καταμερισμός εργασιών και ο καθένας ασχολείται με τον τομέα του για αυτό και όλες οι δράσεις του Κοφινά έχουν την αυτονομία τους. Το μυστικό είναι η συνεργασία και η κατανόηση.
• Ο μεγάλος στόχος είναι η αξιοποίηση  του Λωβοκομείου.    Οι άνθρωποι του Κοφινά έχουν συνυπάρξει με τους λεπρούς, έχουν ζήσει το λεπροκομείο από την ίδρυσή του και το πονούν.  Η αξιοποίησή του θα τους προσφέρει ηθική ικανοποίηση.
• Ο Σύλλογος με πολλές δωρεές έχει καταφέρει να διατηρήσει τον Άγιο Λάζαρο σ ε καλή κατάσταση.

Λωβοκομείο , «το σπίτι του παππού του»

• Όπως η Δημοτική Πινακοθήκη ήταν το δεύτερο μου σπίτι, έτσι και το Λωβοκομείο το νοιώθω ως το σπίτι του παππού μου.  Αν είχα χρήματα  δικά μου θα το έφτιαχνα εγώ. Αν δεν εμπλέκονταν τόσες πολλές Υπηρεσίες νομίζω ότι το Λωβοκομείο θα είχε αξιοποιηθεί.
• Πιστεύω στην ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά αν εξέλειπαν όλοι αυτοί οι δημόσιοι υπερπροστάτες σίγουρα θα γινόταν περισσότερα βήματα. Σκοντάφτουμε πάνω τους.  Θεωρούνται «φύλακες» του Λωβοκομείου αλλά του γυρίζουν την πλάτη.

Ο φύλακας – άγγελος

• Η Άννα Μαρία είχε όνειρο να παντρευτεί ζωγράφο και να που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα! Είναι το στήριγμα μου. Σε όλη μου τη  ζωή στέκεται δίπλα μου και, αν δεν ήταν εκείνη, δεν θα μπορούσα να κάνω όλα όσα έχω καταφέρει.  Είναι αιτία για τα πάντα. Μου δίνει το χώρο για να μπορέσω να λειτουργήσω και συνάμα είναι η δεύτερη φωνή. Είναι  η φωνή της συνείδησης. Είναι άγγελος.

Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.