Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Την κατάσταση που διαμορφώνεται στο νησί την περιγράφει απόλυτα το ακόλουθο σημείωμα της προέδρου του Συνδέσμου Πολυτέκνων Χίου με αφορμή την απόφαση μετανάστευσης δυο μελών του. Αναλυτικά γράφει:
«Λιγοστεύουμε….
Μέσα σε λίγους μήνες χάσαμε δύο οικογένειες μας.
Σε αναζήτηση δουλειάς και καλύτερων συνθηκών διαβίωσης για τις οικογένειές τους, ο Χρήστος μετακόμισε στην Βόρεια Ελλάδα κι ο Αργύρης στην Βόρεια Ευρώπη.
Ευχόμαστε καλή τύχη και στους δύο, αλλά όλο αυτό πονάει και προβληματίζει.
Είμαστε μικρή χώρα. Είμαστε μικρός τόπος.
Ακούμε εδώ και χρόνια ότι οι νέοι μας και όχι μόνο, μεταναστεύουν σε αναζήτηση καλύτερης ζωής, αλλά όταν συμβαίνει δίπλα σου είναι αλλιώς. Όταν αγγίζει εσένα, όταν αναγκάζεται να φύγει ένας άνθρωπος που ξέρεις προσωπικά και μάλιστα όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, καταλαβαίνεις την απόγνωση η οποία τον έσπρωξε σ αυτή την απόφαση, καταλαβαίνεις την τραγικότητα του πράγματος.
Καταλαβαίνεις, συνειδητοποιείς, περιμένεις, ότι στο μέλλον, ίσως αύριο ή την άλλη βδομάδα, θα περάσει ακόμα ένας απ’ το γραφείο για να μας χαιρετίσει….
Φοβάμαι.
Φοβάμαι για το μέλλον. Το μέλλον το δικό μου, το μέλλον των παιδιών μου, το μέλλον του τόπου μου, το μέλλον της πατρίδας μου.
Με τρομάζει αυτό που βλέπω να έρχεται. Άδειοι δρόμοι, κλειστά μαγαζιά, ελάχιστοι νέοι, ελάχιστος τοπικός πληθυσμός κι όλα αυτά κάτω απ’ το βλέμμα ενός γείτονα, ο οποίος μέχρι στιγμής, γαυγίζει χωρίς να δαγκώνει αλλά για πόσο ακόμα;
Θυμώνω. Πρωτίστως μ’ εμένα, μ’ εμάς, που άφησα, που αφήσαμε με τις επιλογές μας (και δεν εννοώ μόνο τις πρόσφατες, μην παρεξηγηθώ) την Ελλάδα μας να φτάσει σ’ αυτή την κατάσταση. Θυμώνω. Μ όλους όσους είχαν και έχουν υποχρέωση να μας προστατέψουν να προστατέψουν τον τόπο μου, να φροντίσουν για την ευμάρεια και την πρόοδο του κι αντ’ αυτού τον σπρώχνουν στην καταστροφή.
Τρομάζω επειδή νιώθω αδύναμη. Για όλα αυτά που συμβαίνουν για μένα, χωρίς εμένα και δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι για να επηρεάσω ουσιαστικά την πορεία των πραγμάτων και τί είναι αυτό.
Φοβάμαι, ότι τα παιδιά μου, τα οποία το έχω πάρει απόφαση ότι θα ζήσουν εκτός Χίου, θ’ αναγκαστούν κάποια στιγμή ν ακολουθήσουν τον δρόμο του Αργύρη….
Πανικός. Φόβος. Ανασφάλεια. Απόγνωση. Αδυναμία. Συναισθήματα, που πλέον, συνοδεύουν την καθημερινότητά μας.
Βλέπω ένα μέλλον το οποίο δεν θέλω να πιστέψω ότι έρχεται.
Βλέπω ένα μέλλον, το οποίο ελπίζω ότι θ’ ανατραπεί.
Αλλά το παρών, το οποίο προδιαγράφει το μέλλον αυτό, δεν μ αφήνει και πολλές ελπίδες.
Ελπίζω, παρακαλάω, προσεύχομαι, να διαψευστώ…»
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
