Μήπως τα σαράντα χρόνια είναι πολλά; Μήπως η μη υποχρεωτικότητα παρουσίας στις εκδηλώσεις εορτασμού ατόνησε τα μηνύματα; Μήπως η αναντιστοιχία ιδανικών και μετέπειτα ζωής των προσώπων – πρωταγωνιστών ξεθωριάζει την ίδια την ιστορία; Μήπως η επί χρόνια επιχειρούμενη από την Αριστερά οικειοποίηση του αγώνα στρέβλωσε το ενωτικό χαρακτήρας της;
Αυτά τα μήπως, σωρευμένα αναρίθμητα όσο περνούν τα χρόνια, χωρίς ποτέ τους να απαντηθούν, αφήνουν αυτή την εικόνα. Αμφιθέατρα άδεια από σπουδαστές. Λιγοστοί νοσταλγοί ένδοξων στιγμών, με έντονο το χνώτο ενός μνημοσύνου.
Δεν πρέπει τέτοια κατάληξη στη μνήμη του Πολυτεχνείου. Δεν δένουν συνθήματα για την ελευθερία που δε βγαίνουν απ’ το στόμα της νέας γενιάς. Δεν τραγουδιέται ο Θούριος μόνο απ’ τη φιλότιμη κιθάρα του Παν. Καβύρη. Δεν ξέφτισαν οι αγώνες για ψωμί, ελευθερία και παιδεία στα μάτια των φοιτητών.
Κάτι δεν πήγαινε καλά όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν το αντιληφθήκαμε. Το προσπεράσαμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και σήμερα που, για πρώτη ίσως φορά, νοιώθουμε την ανάγκη ο παλμός της νέας γενιάς να καθοδηγήσει την κοινωνία, να τη βελτιώσει ή να την ανατρέψει, αυτή η απουσία ενοχλεί και στοιχίζει.
Ίσως όχι εκείνους που τη συνήθισαν, παρακολουθώντας τη διαρκώς να φθίνει χρόνο με το χρόνο, χωρίς να πετύχουν να τη φρενάρουν. Σίγουρα πάντως όσους προσβλέπουν στα νέα παιδιά, στην παρουσία τους εντός και εκτός αμφιθεάτρου. Κι αυτοί πια είναι η στιγμή να τα πείσουν να επιστρέψουν. Ήρθε η στιγμή για μια δική τους παρέμβαση.
Μπείτε στην ομάδα μας στο Viber και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Ακολουθήστε μας στο Google News. Σχολιάστε στην σελίδα μας στο Facebook.
Ο Πολίτης είσαι εσύ. Γίνε συνδρομητής της εβδομαδιαίας έντυπης έκδοσης.
facebook
youtube
instagram
X
