Η Ελλάδα αποδείχθηκε μια τεράστια αγκαλιά για πονεμένους και κατατρεγμένους σε όλη την ιστορία της. Και πως να μην ήταν έτσι αφού και η ίδια η χώρα βίωσε δεκάδες φορές την ανάγκη να φιλοξενήσει και 
να παράσχει βοήθεια σε δεκάδες κατατρεγμένους Έλληνες που είτε βίωσαν την τουρκική θηριωδία, είτε βίωσαν ναζισμό, είτε βίωσαν εμφύλιο.
Πρόσφυγες η χώρα όμως γνώρισε το 1922. Όταν τα καραβάνια των Ελλήνων της Μικράς Ασίας κυνηγημένα και διωγμένα πέρασαν τα σύνορα για να βρουν καταφύγιο στη Μάνα Ελλάδα. Και βρήκαν...
Ας είμαστε ειλικρινείς ως λαός με την ιστορία μας. Όταν βλέπαμε το 22’ με μισό μάτι τους Σμυρνιούς, τους Αγ. Παρασκευούσους, τους Βουρλιώτες και άλλους Έλληνες που ήρθαν από τα απέναντι παράλια, θεωρώντας τους πρόσφυγες και παρακατιανούς (Ποιους; Εκείνους που στην Σμύρνη, τον Τσεσμέ και αλλού μεγαλουργούσαν όταν εμείς τρώγαμε χαρούπια για γλυκό), μετά από χρόνια και δεκαετίες η συμπεριφορά μας δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετική...
Ξεχάσαμε ότι στριμώξαμε τους Έλληνες της Μικράς Ασίας σε γειτονιές και χαμόσπιτα. Ξεχάσαμε ότι αποκαλέσαμε τις συνοικίες τους (εμείς οι ίδιοι) συνοικισμούς, ουσιαστικά περιοχές δεύτερης κατηγορίας. Τέτοια κάναμε, πέραν τους γεγονότος ότι τελικά πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες, τα κατάφεραν μια χαρά με το φιλότιμο τους και την καπατσοσύνη τους και επιβίωσαν.
Σήμερα η Ελλάδα γίνεται και πάλι μια αναγκαιότητα για άλλους ανθρώπους. Για φυλές μακριά από τη δική μας και για κουλτούρες απόκοσμα διαφορετικές από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Καραβάνια προσφύγων φτάνουν καθημερινά παράνομα στο νησί μας. Παιδιά και γονείς, νέοι και νέες, άνθρωποι ολόιδιοι σε συναισθήματα και συμπεριφορές με εμάς έρχονται όχι στην Ελλάδα, αλλά σε ένα τόπο που θα τους φέρει μακριά από την πραγματική εξαθλίωση που βίωναν και τον κίνδυνο του θανάτου που καραδοκεί στις γειτονιές τους. Υπάρχει τρελός που να θέλει να έρθει στην Ελλάδα για μόνιμη εγκατάσταση υπό τις σημερινές συνθήκες; Όχι βέβαια... Οι άνθρωποι να γλιτώσουν τη ζωή τους θέλουν. Να ζήσουν, να δημιουργήσουν, όπως όλοι οι άλλοι. Να σώσουν τις φαμίλιες τους.
Αντιλαμβάνομαι ότι και το θέαμα είναι δύσκολο και οι φοβίες είναι ειλικρινείς και το DNA του Χιώτη δεν είναι πέρα για πέρα χαρακτήρα αλτρουιστικού.
Ωστόσο, είναι απάνθρωπο να μην έχουν ληφθεί δυο σοβαρές αποφάσεις από την τοπική διοίκηση που θα προσφέρουν μια προσωρινή ανακούφιση στα καραβάνια αυτά που δε μένουν στο νησί μας, ούτε θα μείνουν.
Να μην έχει βρεθεί ήδη μια λύση για τους φιλοξενούμενους πρόσφυγες παρά τις όποιες μεγαλόστομες υποσχέσεις Περιφέρειας, Δήμου, Αστυνομίας, Στρατού και δεν ξέρω και εγώ ποιων άλλων. Δεν είναι ζήτημα μόνιμης διαμονής. Είναι ζήτημα ότι βιώνουμε καθημερινά ένα νέο «1922», ένα νέο καραβάνι όχι Μικρασιατών, αλλά Σύριων, Παλαιστίνιων, Αφγανών και άλλων, που σήμερα έχουν ανάγκη μιας φροντίδας εκείνοι και αύριο ίσως εμείς από κάποιους άλλους.
Ας μην περιμένουμε λοιπόν από καμία Ευρώπη και καμία Κυβένρηση να βάλει το χέρι της να βοηθήσει εμάς να φιλοξενήσουμε τους πρόσφυγες. Πρέπει να λειτουργήσουμε μόνοι μας για ένα και μόνο λόγο. Υπάρχουν ανάμεσά μας πολλοί που το αίσθημα του πρόσφυγα το έχουν βιώσει, το έχουν αισθανθεί. Αυτό και μόνο μπορεί να αποδείξει τι θα μπορούσαμε παραπάνω να κάνουμε....
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
