Η ελπίδα για πολλούς πέθανε το ίδιο βράδυ της περίφημης Αλέξιας κωλοτούμπας. Εκείνο το βράδυ που ο μεγάλος, στην τεχνική της κωλοτούμπας και μικρός, κατά την ταπεινή μου άποψη, πολιτικός ανήρ, Αλέξης Τσίπρας πήρε ένα ΟΧΙ και το τούμπαρε σε ένα μεγαλοπρεπέστατο ΝΑΙ, σε καθολική και άνευ όρων παράδοση ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα καταστροφικά δεν προετοίμαζε απολύτως τίποτα για την επόμενη μέρα.
Η ελπίδα λοιπόν πέθανε και τη θέση της πήρε μια άλλη επώδυνη λέξη, η προδοσία. Μια λέξη που για την πλειονότητα των Ελλήνων είναι στενάχωρη, μεν αλλά ακίνητη. Δεν πάει βήμα, δεν μετακινείται, δεν ξεσπά κατά περίεργο τρόπο. Υπάρχουν χιλιάδες προδομένοι εκεί έξω, και δεν μιλώ για τους εν μια νυκτί άξαφνους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν λουφάξει σε μια γωνιά, μουδιασμένοι, δεν κάνουν τίποτα, δεν διαμαρτύρονται, δεν φωνάζουν πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, πληρώνουν φόρους, στήνονται κανονικά και με το νόμο σε όλα εκείνα για τα οποία είπαν όχι. Δεν μιλούν συνεχίζουν απλά να ζουν σαν να μην είναι αυτοί, σαν να είναι κάποιοι άλλοι.
Βλέπουν χιλιάδες πρόσφυγες, τους παρακολουθούν παρατημένους, πεταμένους δεξιά κι αριστερά, κι εκεί σε αυτό το περιθώριο το μικρό που έχει αφήσει η αμφισβήτηση τρυπώνει το ζιζάνιο και ρωτά. «Αν κυβερνούσε ο Σαμαράς, ο Γιωργάκης ο κάθε δεξιός και ο κάθε Πασόκος, δεν θα ήμασταν όλοι στα κάγκελα, δεν θα φωνάζαμε όλοι για τούτους τους δύσμοιρους;». Τίποτα, όμως ανοσία κι ένα μούδιασμα.
Το ίδιο μούδιασμα και την ίδια αποστροφή ένιωσα ακούγοντας όλα αυτά τα επαναστατικά τραγούδια στη συγκέντρωση που μόνο συγκέντρωση δεν θύμιζε. Ένα κάλεσμα καφέ για την Tupperware από τη μητέρα, θα είχε πολύ περισσότερο κόσμο που θα εξέπεμπε θετική ενέργεια κι όχι αυτό το «έπρεπε να ρθω κι ήρθα».
Ένιωθα πως αυτά τα τραγούδια που εξέφραζαν κάποιους συγκεκριμένους αγώνες σε μια άλλη εποχή, δεν έπρεπε να ακούγονται σε αυτό το... πράγμα. Σε αυτό που μόνο συγκέντρωση δεν ήταν. Πέντε εδώ, δέκα πιο δίπλα και τρεις παραδίπλα. Και η ίδια χιλιοειπωμένη ατάκα «Ο κόσμος να καταλάβει ότι πρέπει να σηκωθεί από τον καναπέ». Ο κόσμος δεν θα καταλάβει θα μείνει βιδωμένος στον καναπέ γιατί εκεί πέφτει αποκαμωμένος κυνηγώντας όλη μέρα να πληρώσει τις δόσεις του. Δεν θα σηκωθεί γιατί έχει φάει μια κατακέφαλα και με το ζόρι το κρατά σηκωμένο να βλέπει λίγο ήλιο. Δε θα σηκωθεί γιατί όποτε σας κοίταξε στα μάτια δεν είδε τίποτα μέσα κι όποτε σας άκουσε, τα λόγια σας ήταν αέρας.
Αλλάξτε αυτό πρώτα και κάντε τον να καταλάβει. Δώστε του έμπνευση. Δώστε του ξανά την ελπίδα, μια ελπίδα χειροπιαστή γιατί πια φοβάται. Άλλη μια ελπίδα και ας ξαναπροδοθεί. Όμως θα χει πάλι να ελπίζει σε κάτι. Κάντε τον να βγει από το κόμμα. Γιατί αν δεν το κάνετε εσείς το πλησιέστερο σημείο μετά το κόμμα είναι η τελεία κι αυτή δυστυχώς πλησιάζει.
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
