Τέτοια ώρα κάθε βράδυ, η πορεία μου συναντιέται με τις γραμμές, τέτοια ώρα έφτανε το τρένο από Θεσσαλονίκη. Θα σταματούσα να το δω να μακαρίσω τους ταξιδιώτες. Μετά θα πατούσα στις ράγες, αισθανόμουν ότι αγγίζοντας τις με ένα τρόπο μαγικό πατάω σε όλα εκείνα τα μέρη που πηγαίνουν Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ορμένιο, παντού σαν να αγγίζα όλη τη χερσαία Ελλάδα (κάθε φορά μου φαίνεται τόσο δελεαστική η σκέψη να τις ακολουθήσω), τώρα προστέθηκαν δύο προορισμοί αντιφατικοί, η κόλαση και ο ουρανός ταυτόχρονα. Ο ήχος των τροχών στις ράγες όσο ενοχλητικός κι αν είναι, έκρυβε μέσα του το ταξίδι, νομίζω ότι πλέον θα τον ακούω σαν την κραυγή του θανάτου, εκείνη που προηγείται της σιωπής που τον ακολουθεί. Δύο μέρες τώρα οι ράγες, σαν σούβλες που τρύπησαν τα σωθικά της χώρας, τηρούν ευλαβικά σιγή στη μνήμη των θυμάτων, το ταξίδι σταμάτησε, φιλούν τη γη που θα δεχτεί τη νιότη.
(Νιώθω τόση συντριβή, αυτή είναι η σωστή λέξη αλλά και τόση οργή. Στην εικόνα κρύβεται η συνέχεια του κράτους μας (και είμαστε όλοι κράτος) έγινε η ηλεκτροδότηση για τον προαστιακό το 2004 , βέβαια στην αρχή επειδή δε δούλευε η ηλεκτροδότηση ήταν ντιζελοκίνητος, τελικά δούλεψε, κανονικά υπήρχε πρόβλεψη για υπογειοποίηση εδώ στην περιοχή, αλλά δεν προλαβαίναμε τους ολυμπιακούς, οπότε κάναμε το γνωστό: πάμε και όπου βγει. 20 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς ήρθε η ώρα της υπογειοποίησης και αφού σε τόσες διαβάσεις από το σταθμό Λαρίσης ως τα Πατήσια έχει φύγει κόσμος και κοσμακης αδιάβαστος, προχωράμε την υπογειοποίηση - όπως φαινεται από τα μηχανηματα- αλλά φυσικά θα πρέπει να ξηλωθεί η έτοιμη ηλεκτροδοτημένη γραμμή. Φτιάχτηκε το μέτρο στο σταθμό Λαρίσης και δεν έχει κυλιόμενες, τουναντίον έχει επιπλέον κανονικές σκάλες, στον κατεξοχήν σταθμό που πάει κάποιος με βαλίτσες δεν υπάρχουν κυλιόμενες, το δε ασανσέρ είναι στην απέναντι πλευρά του δρόμου. Δεν είναι μόνο το τρένο, είμαστε όλοι έτσι.
Δε δίδαξε ούτε η κρίση ούτε τα πτυχία που πλέον οι περισσότεροι της νέας γενιάς εχουν. Όλα πάμε και όπου βγει. Πόσες πολυκατοικίες έχουν πυροσβεστήρες στους διαδρόμους; Πόσοι έχουμε τρίγωνο, φαρμακείο, πυροσβεστήρα στο αμάξι; Πόσα γείσα κτιρίων κρέμονται πάνω από τα κεφάλια στους δρόμους - έχουν βάλει πινακίδες σε μια πολυκατοικία στη γειτονιά προσοχή πτώση σοβάδων, φυσικά είναι παρκαρισμένα αμάξια εκεί σαν να μην τρέχει κάτι. Καήκαμε, ξανακαήκαμε, πότε καθάρισε ο ΔΕΔΗΕ τα κλαδιά από πυλώνες και κολώνες;
Να πάω στα τοπικά της Χίου; Φτιάξαμε σωλήνα για νερό από τον Ναγό δε χρησιμοποιήθηκε ποτέ παρά μόνο ως στηθαίο στην άκρη του δρόμου, φτιάξαμε ένα φράγμα στον Κατράρη χάνει το νερό, φτιάξαμε φράγμα στης Κόρης Γεφύρι, αλλά φτιάξαμε και μια χωματερή εν τω μεταξύ στη λεκάνη απορροής, βάλαμε φωτισμό στον περιφερειακό αλλά ήταν ελαττωματικός και πόσα άλλα έχει αυτή η λίστα. Τα βλέπουμε όλοι όλα, αλλά δε μιλάει κανείς, κανείς από μας δε θα σώσει τον κόσμο, άσε που όλο και κάποιο συμφεροντάκι θα υπάρχει, κάποιος θα μας χώσει σε δουλίτσα, θα περάσει το δρόμο από το οικόπεδο μας θα θα θα.
Θα.. τα ξεχάσουμε πάλι όλα, όπως μου είπε και Τούρκος φίλος: Δε μάθαμε τίποτα από τους σεισμούς του 99 και το ξαναπάθαμε.
Έτσι είμαστε, περήφανοι, εμείς με τα ραφάλ και τις φρεγάτες κι εκείνοι που θα φτάσουν στο διάστημα κι έχουν γαλάζια πατρίδα.
Αλλά αυτή είναι η Ελλάδα που είπε κάποτε και ο Σημίτης και υπήρξε κατακραυγή, όμως αυτή είναι)
Γιώργος Μπριλής
Διπλωματούχος Ξεναγός
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Η/Υ ΕΜΠ
Πτ. Διοίκησης Επιχειρήσεων Παν. Αιγαίου
Msc in Marketing Dokuz Eylül Üniversitesi
Ακολουθήστε μας στο Google News. Μπείτε στην Viber ομάδα μας και δείτε όλες τις ειδήσεις από τη Χίο και το Βόρειο Αιγαίο. Νέα συνδρομή στον έντυπο «π» - Κάθε Παρασκευή στην πόρτα σας.
facebook
youtube
instagram
X
